The Rocky Mountains

Na ons hondenslee-avontuur trokken we naar Jasper en Banff nationaal park in de Rocky Mountains. Via Robsons Valley cruiseden we in de richting van Jasper, het noordelijkste stadje in de Rockey’s. De Yellowhead Highway, die door Robsons Valley kronkelt is bijna verlaten te noemen, op de grote trucks na, en passeert slechts af en toe een kleine nederzetting. Tegen de avond kwamen we aan in Mc Bright… het enige “dorpje” op deze lange route waar ze een “hotel” hebben. Het is moeilijk te verstaan hoe Mc Bright aan zijn naam komt want erg “licht” was het daar nu niet echt, en de bevolking was ook niet bepaald “helder” van geest te noemen… integendeel… het valt moeilijk te beschrijven zonder neerbuigend over te komen. En dat is het laatste wat we willen, want de mensen in Mc Bright waren ongelooflijk vriendelijk en vrijgevig zoals een typische Canadees beaamd. De Canadezen zelf noemen ze “Rednecks” (tegenovergestelde van yuppies). Misschien verklaard de foto van hun burgemeester en zijn raad op hun website www.mcbride.ca wel wat we bedoelen (hier vind je ook de oorsprong van de naam van het stadje terug)!

De vallei dankt haar naam aan Mount Robson; de hoogste berg in de Canadese Rocky’s. Helaas waren al de wandelpaden moeilijk begaanbaar wegens modder en sneeuw, niet bepaald ideaal voor een langere wandeltocht. Doordat het hier nog winter is, zijn we ‘gedwongen’ om heel anders te reizen dan we gewoon waren in Nieuw Zeeland… geen lange dagtochten, niet uren lang buiten vertoeven, niet koken op een kampvuurtje, niet erg lang licht om buiten dingen te doen,toeristen attracties zijn allemaal nog gesloten, dieren verstoppen zich in hun warme nesten of houden nog een winterslaapje, Kevin kan niet gaan vissen want alle meren zijn nog bevroren, enz… . In de Rocky Mountains werd dit alles extra duidelijk! Ondanks alle obstakels gecreëerd door het winterseizoen, hadden we toch een prachtige tijd in de Rocky’s en lieten we ons zeker niet doen door Koning Winter!

Oké, geen lange dagtochten dan, maar wel kortere wandelingetjes naar enkele prachtige watervallen en Maligne Canyon. De sneeuw en het ijs maakte onze tochtjes vaak gevaarlijker, maar ook een heel pak plezanter en lachwekkender… Stel je maar eens voor dat je wandelpartner halsbrekende toeren moet uithalen om zonder te vallen bij de volgende boom of zo te geraken; hilarisch!!! Als je nadien dezelfde slibberweg mag afleggen, wordt het alleen nog plezanter. (Met spikes onder je voeten wordt het trouwens een heel pak makkelijker). Of beeld je eens in dat je over de sneeuw loopt en plotseling een halve meter de sneeuw inzakt… haha! Op sommige plekken moesten we meterslang letterlijk door de sneeuw waden. We kunnen je wel vertellen dat een wandelingetje waarbij de sneeuw constant tot boven je knieën reikt, net iets langer duurt dan normaal en bovendien heel erg vermoeiend is!!! Een ander voordeel van dit winterse nadelige wandelweer, is dat al de riviertjes stevig dicht gevroren zijn. Hierdoor konden we over de rivier doorheen Maligne Canyon wandelen. Deze canyon is op zich al een prachtig meesterwerk van moeder natuur, maar een Canadese ijskoningin had er nog een schepje bovenopgedaan door al de watervallen om te toveren tot feeërieke ijssculpturen! Ook ‘Lake Louise’ was netjes dichtgevroren… ideaal voor een lange wandeling over het meer, in plaats van er rond… speciaal!!!

Winter betekend ook vroeg donker… maar daar hebben sommige Canadezen lak aan! In de herberg bij Mosquito Creek (ook wel Moose-quito creek genoemd) ontmoeten we enkele prettig gestoorde Canadezen, die met een groepje vrienden een avontuurlijk weekendje in Jasper National Park gepland hadden. Toen ze rond 20.00u ’s avonds aankwamen besloten ze na hun eerste drankjes nog een tochtje te gaan maken in het donker op sneeuwschoenen. Vroeger hadden sneeuwschoenen de vorm van grote tennisraketten, nu zien ze er iets moderner uit… Onze nachtelijke sneeuwschoenentocht maakte ons een fantastische ervaring rijker! Niet alleen hadden we veel plezier wanneer we elkaar uit de diepsneeuw moesten recht helpen, we leerden dankzij ons gezelschap ook nog wat bij over de sterren, en kwamen op onze tocht voorbij een heuse iglo!!! Het was zo plezant dat we de volgende dag nog een tochtje op sneeuwschoenen maakten. Toen vonden we een hoop sporen van grote en kleine dieren. Ons allernieuwste boek leerde ons dat we niet enkel de sporen van konijnen gezien hadden, maar ook die van een lynx of misschien wel van een puma (= bergleeuw)! Toen sloeg onze fantasie op hol en zagen we plots ook beren poten en elandenafdrukken… ah neen, dat kon echt niet… de beren sliepen nog, en de elanden… die kwamen we toch liever niet tegen. Momenteel hebben de elanden namelijk kleintjes en zijn ze veel gevaarlijker dan eender welke beer!

Die lange winteravonden verhinderen dan misschien we dat je ’s avonds heel veel buiten bent… Het voordeel is dat je veel tijd hebt om toffe Canadezen beter te leren kennen. Die prettig gestoorde Canadezen in de herberg, waren rond de 40 jaar oud, maar dat verhinderde hen niet om een super leuk Canadees feestje te bouwen. Het klikte meteen en we hadden een gezellige tijd tezamen! Daarenboven zijn we bij hen thuis uitgenodigd als we bij hun in de buurt zijn! Jullie vragen je geregeld af hoe wij dat toch steeds opnieuw weer voor mekaar krijgen hé?! Wel wij denken dat het niet zozeer aan ons ligt, dat wel aan de Canadese medemens! Zij zijn allemaal zo vriendelijk, medelevend en super gastvrij! Heerlijk om lange winteravonden met zulke mensen door te brengen!

Zo vroeg op het jaar slapen veel grote dieren nog… . We hadden jammer genoeg al duizend keer te horen gekregen dat de beren nog in hun winterslaap zaten… en een parkwachter in Jasper nationaal park bevestigde dit nogmaals. Hij zei dat we ten vroegste half april kans maakten om een beer te zien. Geen beren dus, maar Edelherten, Mule deer (letterlijk vertaald; Ezel hert… omwille van zijn grote oren), en Witstaartherten zagen we hier wel. En ook de eekhoorntjes zijn al volop in de weer, en laten zich geregeld zien. De eekhoorn is misschien een klein diertje, maar wij hebben ontdekt dat het ongelooflijk veel lawaai kan maken. Net zoals de monsterlijk grote raven die hier wonen. George de raaf, was een gebruikelijke ‘gast’ in de herberg, en zat geregeld op een meter afstand naar je te loeren. Soms bracht hij ook zijn vrouwtje mee…. Leuk! We rouwden niet te lang over het feit dat we geen elanden zagen of dat het te vroeg was om beren te zien, en maakten er in de plaats contant grapjes over. Zo zeiden we vaak tegen elkaar om wat te vertragen zodat we de beren en wolven beter konden spotten. Op een bepaald moment roept Katrien: “Stoooooop Kevin, terug rijden snel… ik heb en beer gezien”! Oké ze had inderdaad ‘iets’ gezien dat niet bepaald op een boom leek, maar een beer… dat kon natuurlijk niet! Toch reed Kevin terug en toen zagen we …. toch een beer!!!! We konden het zelf niet geloven, maar hij zat er echt! Het was een super grote beer achter enkele bomen!!! We werden helemaal gek… en gelukkig werd de beer dat niet want hij zat slechts zo’n 20 meter bij ons vandaan! We hadden wel al overal waarschuwingsbordjes zien staan; over hoe je moet omgaan met beren. Maar omdat iedereen gezegd had dat we er zeker geen zouden zien zo vroeg in het seizoen, hadden we nooit gedacht dat we er echt eentje zouden tegenkomen! Toen we de beer later gingen ‘aangeven’ bij de parkwachters, vertelden ze ons dat we zopas kennis gemaakt hadden met een Grizzly (dit kan je zien aan de bult op zijn nek)! Blijkbaar zijn er over heel het park maar 50 tot 60 grizzly’s en normaal gezien is er van deze kleine groep nog maar 5% uit hun winterslaap. We hadden dus echt veel geluk gehad. Gefascineerd en nog vol adrenaline luistereden we naar de berenexpert die ons vertelde over de eet en leefgewoonten van de Grizzly’s. Waaauw… misschien brengt ons karma toch serieus veel geluk, we begonnen eraan te twijfelen nu!

Ah en tenslotte verhinderen die bevroren meren ons niet om visjes te vangen… want morgen gaan we ijsvissen! We zijn benieuwd!

Zo zie je maar… elk nadeel heeft zijn voordelen!!! En Koning Winter is met een beetje humor en de nodige warme kledij makkelijk te verslaan!!!

Zo werden de sneeuwwitte Rocky Mountains voor ons een prachtig witte hemel op aarde!

Een Canadese droom wordt werkelijkheid…

Eén van de dingen die we zeker in Canada wilden uitproberen was een meerdaagse trektocht maken met een hondenslee. Tijdens de eerste dagen in Canada ontdekten we dat je niet eens helemaal naar Alaska of de Yukon moet voor zo’n ervaring. Neen, zelfs in Whistler en in de Rockey Mountains zijn er organisaties die het hondensleeën aanbieden. Nader onderzoek zette echter een stevige domper op ons enthousiasme wat betreft het hondensleeën… het bleek namelijk súper duur te zijn! Een vijfdaagse zou ons meer dan 1500€ per persoon kosten en een ritje van twee uur kostte ook nog 150€ per persoon… niet te betalen dus! Daar ging onze droom… maar we vonden dat we nog niet helemaal mochten opgeven. Zonder veel hoop stuurden we een mailtje rond naar enkele organisaties in Whistler en de Rockey’s en ook naar een familie in Prince George, die pas op het nieuws waren geweest met hun honden. In het mailtje legden we uit dat we droomden over enkele dagen hondensleeën, maar dat we voor een langere tijd rond de wereld reisden, waardoor we niet genoeg centjes hadden om alles te bekostigen. Vriendelijk vroegen we of we in ruil voor het opknappen van enkele klusjes, een beetje vermindering konden krijgen om alzo toch nog te kunnen hondensleeën. Maar de reacties waren niet bepaald positief te noemen. Eén van de organisaties bood ons 5% korting aan, maar dan was het nog veel te duur. Daarenboven boden de organisaties van Whistler en de Rockey’s geen meerdaagse aan, dus begonnen wij onze plannen te wijzigen. Jammer maar helaas…

Verschillende mensen hadden ons aangeraden om zeker via de ‘Duffy Lake road’ verder te rijden eens we in Whistler waren. Deze route zou ons door een prachtig stukje natuur brengen, en dat mochten we zeker niet missen. Omdat er geen bussen via deze weg rijden en we met het openbaar vervoer verder moeilijk konden geraken waar we naartoe wilden, besloten we een auto te huren. Online vonden we een huurwagen voor slechts 850€, maar wel vanuit Vancouver. Dus sprongen we de volgende dag op de bus naar Vancouver om de wagen op te halen. Gelukkig mochten we die avond nog een keer bij Juanita en Bryan blijven slapen en konden we onze bagage in Whistler achterlaten bij Bonnie en Andy.

Terwijl we in Vancouver waren, moesten we ook op zoek naar een nieuwe bril voor Katrien, want Kevin was er de vorige dag op gaan zitten, met een gebroken montuur tot gevolg. En weer werden we geconfronteerd met de ongelooflijke vriendelijkheid van de Canadezen! Juanita en Bryan reden namelijk een hele dag met ons in het rond op zoek naar het goedkoopste brilmontuur in heel de stad en een brillenwinkel die de klus kon klaren in enkele uurtjes tijd! Tussendoor namen ze ons ook nog mee voor een heerlijke lunch en een wandeling met Tai en Sam, de honden van de familie.

Een dag en half later, stonden we terug in Whistler met onze knalblauwe huur-nissan! Bonnie belde haar zoon op om te vragen of we bij hem, in Kelowna (midden Britisch Columbia) ook welkom waren om enkele dagen te verblijven. “Geen probleem” zei Andrew, de jongste zoon, en zo hadden we een nieuw plan! Toen we de volgende dag wakker werden viel de sneeuw echter met pakken uit de hemel! Op tien minuten tijd lag er overal een laagje van drie centimeter, en het bleef maar sneeuwen! Het waren de grootste sneeuwvlokken die we ooit gezien hebben; prachtig maar niet echt praktisch als je vier tot vijf uur moet gaan rijden. Na wat vertraging besloten we toch te vertrekken, en al bij al viel het nog goed mee… de eerste 100 kilometer reden we tegen 40 per uur doorheen een wit/grijze massa… die ‘Duffy Lake’ route was misschien wel prachtig, maar wij hebben er niet veel van gezien, haha. Nadien stopte het gelukkig met sneeuwen en reden we ook door enkele dalen waar de wegen redelijk ‘open en proper’ waren. Halverwege stopten we voor de lunch bij een typische Canadese snackbar voor een snelle hap. Hoewel het plaatsje er nogal verloederd uitzag, hebben we er echt genoten van de beste baconburger met soep en salade ever! Dus als je ooit naar Canada komt, rij dan zeker even via Lytton, zoek er een verouderd barretje met een marginale uitbaatster, een neem er die baconburger want die was echt de moeite!

’s Avonds kwam we vermoeid aan bij het huis van Andrew. Zijn huisgenoot liet ons binnen, toonde ons het huis, en… vertrok… Andrew zou een uur later waarschijnlijk thuiskomen, hij was nog even snowboarden op de Big White, een nabijgelegen skigebied. Kevin ontdekte in de kelder een drumstel, piano en gitaar, en heeft daar gretig gebruik van gemaakt om zijn muzikale honger te stillen (ja hij mist zijn gitaar nogal!). Andrew bleek een toffe jongeman te zijn, die ons vertelden dat we op Big White ook ’s avonds voor een spotprijsje konden gaan nacht-skiën. Klonk leuk dus dat zouden we de volgende dag, nadat we Kelowna verkend hadden, zeker gaan proberen! Toen we de volgende dag echter opstonden en nog snel de mail checkten hadden we een mailtje terug gekregen van de hondenslee familie in Prince George. Sally (de mama) vertelde ons dat indien we wilden hondensleeën, we snel moesten zijn, omdat de sneeuw snel zou verdwijnen. Het is hier in Canada namelijk veel te warm voor de tijd van het jaar. De weergoden hebben zich dit jaar duidelijk vergist, al de koude en sneeuw die voor Canada bedoeld was, hebben ze dit jaar in België gedropt!!!

Sally zei in haar mail niet echt iets over de prijs en onze vraag om vermindering, dus besloten we haar voor de zekerheid nog eens te bellen, voor we 9uur (eventjes snel naar Oostenrijk!) zouden gaan rijden naar Prince George om te gaan sleeën. Ook aan de telefoon ontweek ze onze centjes-vraag een beetje, maar ze beloofde ons zo snel mogelijk terug te mailen met haar antwoord. Nog geen vijf minuten later kregen we al een mailtje terug. Voor diegenen die, net als ons, dachten dat ons geluk nu wel bijna op zou zijn, had Sally een aangename verrassing in petto… “Omdat het hondenslee seizoen ten einde loopt en de familie hun gastvrijheid zeker wil uitbreiden naar overzeese gasten toe…” zo schreef Sally, “willen we jullie graag welkom heten bij ons thuis en kunnen we jullie voor 150€ voor twee personen, per dag + enkele klusjes, drie dagen hondensleeën, accommodatie en maaltijden aanbieden!”. Wij wisten niet wat we lazen en stuurden een mailtje terug om te zeggen dat we direct in de auto sprongen, om negen uur later in Prince George te zijn! Zo’n aanbod konden we natuurlijk niet weigeren! Waaauw, de adrenaline stroomde nu al volle bak door onze aderen en we stonden nog niet eens op zo’n slee!!!

Na drie dagen sleeën met de husky’s kunnen we jullie wel vertellen dat dit gevoel van adrenaline volkomen terecht was! Maar eigenlijk nog niks is vergeleken bij het gevoel dat je krijgt als je op de slee staat en de honden op jou bevel met een razend tempo vertrekken!

Achteraf bekeken zijn we super blij dat we bij Sally en haar gezin terecht zijn gekomen en niet bij één of andere hondensleeorganisatie. Niet alleen omdat zij ons een superdeal aangeboden hebben, maar vooral omdat we vanaf de eerste minuut bij het echte hondengebeuren betrokken werden! Normaal gezien betekend een ritje met een hondenslee dat je direct bij aankomst in de mand op de slee mag gaan zitten, diep ingepakt in een laag dekens. De honden zijn al volledig ingespannen en je moet zelf niets meer doen dan zitten en rondkijken. Bij onze gastfamilie verliep dat gelukkig net iets anders! Voor we vertrokken maakten we eerst uitgebreid kennis met de 28 husky’s… wat een prachtige en lieve dieren! Toen ze ons hoorden aankomen, begonnen ze luid te huilen en te blaffen. Aangekomen in de schuur waar de kennels van de honden zijn, waren de honden niet meer te houden!

Huskey’s zijn honden die veel beweging nodig hebben en daardoor uiterst geschikt zijn voor het sleeën. Op Sally en Rick’s dogfarm worden vele verstoten honden opgevangen. Vaak komen deze honden van mensen die een kleine huskypup kopen, omdat ze er zo schattig uitzien. Wat deze mensen vaak vergeten is dat husky’s veel beweging en ruimte nodig hebben en meesters zijn in het uitbreken! Ze kunnen heel hoog springen, tegen een hek naar boven klimmen of anders graven ze wel een gat onder het hek onderdoor! Niet de makkelijkste hond om op te voeden dus… Toen we ons bezorgd afvroegen of het wel goed is voor de honden om zo te moeten ‘werken’ voor een slee, werden we meteen gerust gesteld door Sally. De honden doen niets liever dan rennen, en een ritje van 8 km, met twee tot drie rustpauzes, is ideaal om hun energie te verbranden. Tochten van enkele uurtjes, met voldoende rustpauzes en tegen gematigd tempo zijn ook makkelijk te doen voor deze honden. De langere wedstrijden en meerdaagse racen zijn echter helemaal niet goed voor de dieren en aan zulke races nemen Sally en haar dochter dan ook geen deel. De husky’s kunnen zich zo letterlijk en figuurlijk dood lopen. Als ze te lang rennen krijgen ze nl allerlei innerlijke bloedingen.

Nadat we elke hond zijn eigen harnas hadden aangetrokken, haalden we ze één voor één uit hun kennels (de rustigste eerst), en spanden we ze voor de slede. We kregen elk onze eigen slee met vier husky’s ervoor en daar gingen we; als een pijl uit een boog! Het lijkt misschien makkelijk, maar dat was het zeker niet! Je moet niet alleen goed sturen met je benen (een beetje zoals skiën), maar ook een voet op de rem houden of met je hielen in de sneeuw remmen én vooral goed vasthouden!!!

Hoewel we in ruil voor ons verblijf ook enkele klusjes moesten uitvoeren hebben we niet echt veel moeten doen. Of telde het ophalen van hot-dogs en marshmallows met een sneeuwscooter voor het kampvuur toch mee? Of bedoelde ze misschien het harnassen van de honden, en het klaarmaken van de sleeën? Of kan het zijn dat het klaarzetten van het eten voor de honden als klusje meetelde? We weten het ook niet, maar het voelde niet bepaald aan alsof we hier moesten werken voor de kost. Voor en na het hondensleeën testen we uit hoe snel de sneeuwscooters konden gaan en ’s avonds keken we een filmpje tenzij we de husky’s mochten klaarmaken voor een ritje in het donker! Het was een zalige ervaring en iets om nooit meer te vergeten!

Dus deze Canadese droom is meer dan werkelijkheid geworden!

Thanks too Juanita, Bryan, Bonnie and Andy!

Na de Olympische Winterspelen in Vancouver, was het tijd om verder te trekken… tijd om zelf enkele winterspelen uit te testen! Op ons lijstje stonden snowboarden, skiën, hondensleeën en misschien snow-shoeing (= door de sneeuw wandelen met tennisraketten onder uw voeten). In British Columbia zijn natuurlijk verschillende mogelijkheden om te gaan skiën; de Canadese bergen zijn groot en wijds dus was de vraag: “Naar welke bergen trekken we?”. Whistler was ons al geregeld aangeraden, maar het is niet het eerste het beste skioord! Whistler is het grootste en modernste skigebied van heel Canada, zo’n twee uur rijden ten Noorden van Vancouver. In dit skiparadijs vonden de meeste ski-evenementen, het bobsleeën, langlaufen en rodelen van de Olympische spelen plaats. Als je dit alles zo leest, begrijp je meteen ook waarom Whistler niet bepaald goedkoop is… een belangrijke reden voor ons om hier net niet naartoe te gaan, tenzij we er gratis kunnen logeren natuurlijk…

Tijdens onze vlucht van L.A. (hier maakten we een tussenstop toen we van Nieuw Zeeland kwamen) naar Vancouver zaten we naast Jhon ( een Amerikaan die op bezoek ging bij zijn familie in Canada). We raakten aan de praat over koetjes en kalfjes, maar al gauw zaten we in een diep gesprek over de beeldvorming van de Verenigde staten naar Europeanen toe, de economische crisis die in California ernstige gevolgen kent (zo laten ze daar bv gevangen vrij omdat er te weinig middelen voor zijn en ze besparen in het onderwijs door de helft van de leerkrachten te ontslaan en alle extra begeleiding weg te nemen!!!), de oorlog in Irak en Obama’s presidentschap. Zware onderwerpen aangezien Jhon, hier heel nauw bij betrokken was. Toen we van zijn Amerikaans verhaal terug bij onze wereldreis belandden, vroeg Jhon hoe wij eigenlijk tewerk gingen tijdens onze reis. We vertelden hem dat we meestal, zonder voorbereiding ergens belanden en dan ter plaatse uitvissen hoe we met de situatie omgaan. Hij was, zoals de meesten, verbaast dat we nog geen slaapplaats hadden voor de volgende dagen. En dat deed hem aan zijn nichtje Bonnie denken. Hij vertelde dat ze, net zoals ons maar dan met haar kinderen, gewoon het vliegtuig opstapt voor een avontuur in Azië of Latijns Amerika. Jhon zei dat we haar vast en zeker aardig zouden vinden en dat we haar maar eens moesten opzoeken als we in Whistler kwamen. Toen bedacht hij dat Bonnie en Andy (haar man) het waarschijnlijk erg leuk zouden vinden om ons bij hen thuis te ontvangen, “Want”, zo zei Jhon, “ze hebben constant mensen van over de hele wereld in hun huis”. Nog voor we voet zetten op Canadese bodem hadden we al een adresje in Whistler te pakken (joepie). En zo belandden we bij Bonnie en Andy in Whistler, hét Canadese skiparadijs!

Hoewel we al zeearenden en reuze-reigers gezien hadden in Vancouver hadden we verder nog niets dan een door de Olympische spelen getroffen wereldstad gezien. Dit was natuurlijk al enorm indrukwekkend maar toen we op de bus richting Whistler zaten waren we weer stevig onder de indruk van het uitgestrekte en grootse landschap dat we daar zagen!!! Jammer genoeg was het weer niet schitterend en onze foto’s voor jullie dus ook niet, maar dat wordt nog wel goed gemaakt!

Aangekomen in Whistler kon Kevin de snowboard-kriebels niet lang onderdrukken en de volgende dag zoefden we de bergen af! Vanuit de bergen hadden we een goed zicht op de bobsleebaan en we skieden vlak naast de wedstrijd pistes van de atleten. Deze waren nog steeds gesloten voor het publiek omdat hier de atleten van de Paralympics hun kunsten ook nog moeten vertonen. Het skigebied bestaat uit Mount Whistler en Mount Blackcomb en sinds vorig jaar verbindt een grote ‘peek-to-peek’ gondola de twee bergtoppen met elkaar. Vanuit deze gondel met zijn glazen bodem, heb je een prachtig uitzicht op de bergen en de vallei. Kevin wou zijn geluk beproeven in één van de vier supergrote funparks (met halfpipes, ijzeren baren voor te grinden, en grote bergjes sneeuw om kunsjes op te doen!!), maar het bleek niet mogelijk te zijn om hier lessen in te nemen dus ging Kevin het op z’n eentje proberen. Laten we het erbij houden dat die salto’s en andere kunstige sprongen er makkelijker uitzien dan ze echt zijn en dat Kevin uit veiligheidsoverwegingen toch maar het merendeel op de normale pistes doorbracht! Kevin had ook geluk dat Katrien niet bang is van wat snelheid en dat het skiën haar goed beviel. Na twee lesdagen trokken we er samen op uit. We ontdekten verschillende smalle paadjes door de bomen en leuke springbergjes op enkel pistes. Na drie dagen sneeuwpret, moesten we het echter stellen met het uitzicht op de bergen en wandelingen met Olliver, de hond van het gezin, want de lessen, skipassen en het materiaal hadden ons al handen vol geld gekost. Als we onze reis tot het einde wilden volhouden en de volgende weken af en toe nog enkele leuke activiteiten wilden doen, was het hoog tijd om spaarzamer om te gaan met onze centen!!! We besloten dat het tijd was om door te reizen…

Maar hoe? Met het openbaar vervoer geraakten we niet bepaald waar we naartoe wilden en daarenboven kostte het ons veel meer dan we in het begint dachten. Al gauw bleek het huren van een auto de goedkoopste en meest praktische oplossing. We hadden bijna een auto gehuurd bij Avis (het enige autoverhuurbedrijf in Whistler), toen we online een veel goedkopere deal vonden, maar dan wel vanuit Vancouver! Dus zitten we nu op de bus terug naar Vancouver om onze huurauto op te halen. Vanavond slapen we bij Bryan en Juanita (onze vrienden van Vancouver) en morgenavond zijn we terug welkom bij Bonnie en Andy (onze weldoeners van Whistler). We wilden graag via Whisler verder reizen naar de Rockey Mountains omdat deze route hoog aangeschreven staat, als zijnde één van de mooiste van Britisch Columbia. Tussen Whistler en de Rockey’s ligt Kelowna en dat wordt de volgende dagen waarschijnlijk onze uitvalsbasis. Want hier woont/studeert de zoon van Andy en Bonnie en aangezien zijn medebewoners hun studies allemaal al hebben afgerond en uit het huis zijn kan hij wel wat gezelschap gebruiken (volgens Bonnie)! Haar zoon vond het een leuk idee en wij vinden het ook niet erg, integendeel!!! Zonder al deze super lieve, toffe, zalige, vriendelijk Canadezen zouden we deze Canadese droom nooit zo machtig kunnen maken!

Olympische gekte in Vancouver!

Toen we Nieuw Zeeland verlieten, wisten we dat de winterspelen nog aan de gang waren, maar dat het zo’n gekte zou worden, hadden we niet gedacht!!!

Na een lange dag (2 eigenlijk) reizen, kwamen we aan in Vancouver, Canada. Meteen werden we geholpen door de toeristenservice op het vliegveld om accommodatie te zoeken voor de volgende dagen. Maar door de Olympische spelen was alles volgeboekt en moesten we vrede nemen met de enige kamer die nog overbleef in gans Vancouver; voor 250 euro, amai mijne frak!!! De dag nadien, vonden we een kamer in een jeugdherberg. Maar ook de jeugdherbergen hadden hun prijzen meer dan verdubbeld voor de spelen, dus besloten we om de volgende dag gewoon te vertrekken uit Vancouver. Anders zouden we vroeger naar huis moeten komen dan gepland wegens een tekort aan centjes… en dat zagen we natuurlijk niet zitten! Die avond trokken we naar het centrum om toch minstens één keer een match te volgen op het groot scherm, want zo’n Olympische spelen dat maak je ook geen 2 keer mee he! We kwamen terecht tussen een berg feestende Canadezen bij een hockeywedstrijd. Hockey is voor de Canadezen, zoals nationaal voetbal en Kim Clijsters zijn voor België; heilig dus! We zochten een plekje tussen de meute en vroegen een koppel of het stoorde of we bij aan hun tafeltje kwamen staan. “Ofcourse not! Please join us!” zeiden ze, en voila daar stonden we. Al gauw raakten we aan de praat met Brian en Juanita, die aan’t supporteren waren voor het Canadese hockeyteam. Even later vroeg Brian (die al serieus zat was); “Seg, ma gij zijt toch ook niet van dees kanten eh?” Dus leggen we uit dat we op wereldreis zijn en ‘per ongeluk’ tijdens de winterspelen in Vancouver beland waren. “Wat een timing” zei hij, “dat is perfect!” “Niet helemaal” vervolgden we, “financieel gezien toch niet. Wij zijn onze weg al aan het uitstippelen om verder te gaan, want 200 euro voor een kamer… dat kunnen wij niet blijven betalen!”. Brain zei; “Oké dat is inderdaad belachelijk duur, maar je moet toch van de Olympische winterspelen kunnen genieten nu je hier bent!”. Daarop draait hij zich om naar zijn vrouw en voor we het wisten, hadden we de sleutel van hun huis in onze handen! “Blijf gewoon bij ons slapen de volgende dagen , dan kan je op z’n minst toch nog iets van deze spelen meepikken!” voegde hij eraan toe!!! Wij werden gek! Dit kon niet waar zijn! We waren nog geen drie dagen in’t land of we kregen al een prachtig voorstel! Daar dronken we er dan maar ééntje op, allez… enkele ééntjes natuurlijk. Zo luid we konden, supporterden we mee voor Canada… met als resultaat een hoofdpijntje de dag nadien.

Dat is nu ongeveer 5 dagen geleden, maar de hoofdpijn is er nog steeds, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Want ook de wijn, het bier en al het lekkers blijven maar komen! Toen we hier aankwamen trokken we grote ogen; een prachtig , groot huis, jacuzzi in de tuin, drie verschillende grote Amerikaanse ijskasten vol drank en lekkers, een mega grote keuken, BMW Z3, dikke Lincoln jeep enz, enz.. We hebben zelfs onze eigen slaapkamer met een kleine badkamer eraan! Niet te geloven. Brian is piloot en Juanita boekhoudster, en ze komen echt niets tekort hoor. Samen met Sam en Ty (de honden) wonen ze in de buitenwijken van Vancouver. Jaja, we hebben het weer getroffen hier. De afgelopen dagen zien er ongeveer als volgt uit; Olympische spelen, Wii, uit eten of bbq-en , veel te veel drank, feestje, Olympische spelen, hockey, Wii-toernooi, nog een feestje en veel te veel drank. Hier voelen wij ons wel thuis!!!

En dan hebben we nog niet verteld wat er hier in de achtertuin leeft… Dé Amerikaanse zeearend! Kevin dacht dat we deze vogel heel misschien in het wild wel eens konden zien hier in Canada. Maar neen, die beesten zitten hier gewoon in de bomen als je met de honden gaat wandelen. Volwassen vrouwtjes hebben een spanwijdte van ongeveer 2 meter, soms zelfs 244 cm. De mannetjes zijn ongeveer 25% kleiner dan de vrouwtjes. Een jonge vogel heeft nog een bruine kop, maar eens ze volwassen zijn krijgen deze grote vliegers een mooie witte kop en een gele bek! Kevin werd gek toen hij er eentje over het huis zag vliegen de eerste dag! Het zijn dan ook prachtige roofvogels, die leven van vis, kleinere vogels of knaagdieren, maar hier ook gerust een hond of kat durven oppikken! Gevaarlijk dus voor je huisdieren maar oooh zo mooi!!!!

Gisteren was het de grote finale ijshockey; Canada tegen de USA voor de gouden medaille! Goed uitgerust met Canadese mutsen en truien, trokken we stad in. Wat je daarbij niet mag vergeten is dat ijshockey hier is zoals voetbal en veldrijden tegelijk; dé sport waar iedereen gek van is, ook de vrouwen! En Canada tegen USA is erger dan België tegen Holland! De derby om van te dromen dus! Het eerste deel ging goed, één nul voor de thuisploeg, later zelfs twee nul. Het dak moest er compleet af! Iets later zakte de sfeer was omdat de Amerikanen scoorden. Het is de gewoonte dat er wordt afgeteld bij het einde van de wedstrijd. Ze begonnen al bij 60 seconden. De meute werd gek, bij 30 seconden, maar werd echter helemaal stil op 24 seconden voor het einde. Het kon niet waar zijn, Amerika scoorde weer; de gelijkmaker! Er werd niet meer gesproken, de stilte in het café was met geen pen te beschrijven. Verlengingen, spannend, Canada schiet op de paal! Niet meer te houden, dan eindelijk de verlossing, tezamen met de grote ontlading! Ongeveer het sportpaleis dat op twintig verschillende plaatsen tegelijk ontploft en op straat komt! In de bussen en metro’s werd het volkslied gezongen. Even later, geen busdiensten meer in het centrum, want deze stonden gewoon geparkeerd tussen de massa! Niet de beschrijven, nooit meegemaakt. Twee uur in de namiddag, goed beschonken brullen op straat. We hebben zelfs in het midden van een kruispunt staan dansen met de politie! Niet te vergeten. Zeker niet toen opeens uit het niets, Neil Young tijdens de sluitingsceremonie kwam zingen!!!!!!!! Voorgegaan door onze beroemde Jaque Rogge, die hier bij onze vrienden ondertussen ook serieus populair is, gewoon omdat hij een Belg is!

Momenteel maken we ons klaar voor een heerlijke feestmaaltijd bij Brian en Juanita samen met Jim en Christie, gevolgd door de grote finale wii, dat ziet er weer uit!