Nog snel effe enkele foto's van de laatste maffe weken in Argentinie. Een verslag volgt later nog...
Tot heeel heeeeeeel gauw!
zaterdag 16 oktober 2010
vrijdag 1 oktober 2010
Reunite in Argentina
Buenos Aires =
• De hoofdstad van Argentinië
• Dé stad van de Tango
• Een wereldstad met 13 miljoen porteños (= inwoners van BA)
• De plaats waar hét Teatro Colon te vinden is; één van de grootste operahuizen ter wereld
• Het Parijs van Latijns Amerika
• Maar vooral… de plek waar Kevin terug inpikte op onze wereldreis!!!
Toen we genoeg genoten hadden van het zalige leven op de pampas trokken we door naar Nationaal Park Peninsula de Valdez… the place to be als je walvissen, zeehonden pinguins en zeeolifanten wil zien! En wees gerust wat we daar te zien kregen valt volgens ons te beschrijven als “een maritiem orgasme”! We hadden ervoor gezorgd dat we een klein appartementje hadden in Puerto Piramides, het enige mini-dorpje op de peninsula zelf. Onderweg naar Puerto Pirámides vroegen we ons vol spanning af of we misschien al een walvis zouden kunnen zien die avond…dat zou gewoon té maf zijn. Maar toen we in de haven aankwamen viel onze mond open van verbazing… de baai zat gewoon vól met balleinwalvissen, we telden er zeker 14!!!! Gewoon daar vlak onder onze neus zaten die grote beesten rond te dartelen in het water! Ongeloofelijk!!! De volgende dagen zagen we er nog veel meer; ze dobberden gewoon in het water, vertoonden kunstjes, sprongen hoog de lucht in of wuifden ons toe met hun grote staarten. En daar bleef het niet bij … de zeehonden, pinguins, maar vooral de zeeolifanten lagen met bosjes op de stranden. En de zeeolifanten maakten een diepe indruk op ons… ze waren veel groter dan wij verwachtten, hadden lieve babytjes bij zich (veel daarvan waren nog maar enkele dagen of uren oud) en twee mannetjes stalen de schow door een terrotoriaal gevecht (of zaten de vrouwtjes er voor iets tussen) vlak voor onze neus op te voeren, tot bloedens toe! Jammer genoeg zaten we hier in de verkeerde periode om ook de orka’s (waarvan er nog maar zo’n 100 bestaan) te zien die hier naar´t schijnt de jonge zeehondjes en de baby zeeolifantjes zomaar van’t strand plukken. Jammer genoeg… of gelukkig… zo hebben we weer een goede reden om nog een keertje terug te komen naar de Valdez!
Hoewel we op de peninsula al pinguins gezien hadden reden we toch nog via Punta Tombo, omdat er daar naar ‘t schijnt een redelijk grote pinguin-kolonie te bewonderen valt. Al gauw werd duidelijk dat ‘redelijk groot’ lichtjes onderschat was... na slechts 500m kwamen we de eerste zwart-witte vogel reeds tegen en daarna volgden er nog meer, nog veel meer... zo’n 550.000 ongeveer!!! En dat waren dan enkel de mannetjes nog maar die de nesten in orde aan het maken zijn, de vrouwtjes komen binnen enkele dagen/weken aan en die leggen in oktober hun eieren... in december zijn er in punta tombo meer dan 1 miljoen pinguins te vinden! Het was erg raar om zomaar tussen deze uitzonderlijke vogels te wandelen. We liepen weliswaar over een aangelegd pad, maar de dieren zaten vaak op minder dan één meter afstand naar ons te loeren! Aangezien er nu enkel mannetjes pinguins zijn en deze hun nesten aan’t klaarmaken waren, zagen we ook wel eens, en hoe kan het ook anders, twee mannetjes die in een serieus gevecht verwikkeld waren... sommigen zaten volledig onder het bloed! Gelukkig hielden de meeste venten het bij een beetje stoerdoenerij, waarbij ze een rare schreeuw uitstootten en lieten die het vechten maar achterwegen. Het was weer een prachtige beleefnis...
... en gelukkig ook maar, want hiervoor hadden we weer een hele hoop kilometers moeten rijden. Net zoals in Brazilië, is het voor een Belg, die niet veel gewoon is qua afstanden, heel gemakkelijk om de enorme afstanden hier serieus te onderschatten. En dat hadden wij natuurlijk ook weer gedaan... alle bezienswaardigheden liggen in Argentinië ver van elkaar, en je rijdt hier niet snel eventjes driehonderd kilometer op drie uurtjes tijd wanneer de helft van de wegen niet geasfalterd zijn! Laat staan dat je dan snel even 1000 km of in ons geval 3000 kilometer af legt om van Buenos Aires naar het aller zuidelijkste puntje van de wereld te rijden! Gelukkig zijn we met z’n drietjes en kunnen we geregeld van chauffeur wisselen. Jammer genoeg hebben de niet-chauffeurs onderweg niet veel om naar te kijken... het landschap in Oost-Patagonië is bijzonder eentonig... we moesten het doen met enkele kale bosjes op de uitgestrekte steppe, die zo ver rijkt als je kan zien.... (en nog verder ook). Ach zo heel erg vonden we dat nu ook weer niet... zo hadden we lekker veel lees-tijd voor de Belgische gazet, de nederlandstalige boeken en de vlaamse roddelboekskes! Bovendien zorgden enkele vreemde dieren van tijd tot tijd voor de nodige actie... zo hebben we bijna een struisvogel al zijn pluimen ontnomen en reden we bijna de gordels van een gordeldier los!
Maar ondertussen hebben we het wel gehaald en zijn we in Tierra del Fuego aangekomen! De kale steppe heeft plaatsgemaakt voor sneeuwwitte bergtoppen en prachtige fjorden omgeven door ijskoude rievieren en meeren! We zitten momenteel in Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld.
Als we Ushuaia binnenrijden spreekt deze stad ons niet meteen aan. Ze is vuil en grauw, enkel de besneeuwde bergtoppen laten ons zien dat we wel degelijk in Patagonië zijn. De eerste uren wanneer je opnieuw op een vreemde plaats terecht komt zijn niet altijd de fijnste. Een slaapplaats zoeken is altijd de eerste prioriteit. We trokken vol goede moed naar het toeristen bureau. Daar vonden we direkt twee cabanas (een huisje dat je kan huren) die ons aanspraken...helaas konden we de uitbaters hier niet van bereiken en zetten we onze zoektocht verder naar een mooi, gezellig verblijf hier in Ushuaia. We trokken dan maar zelf naar de onze verkozen cabanas, helaas stonden we ook daar voor een gesloten deur! 3 uur later vonden we dan eindelijk een heerlijke chalet midden in het bos! Moe maar tervreden plofte in ons zalige bed, jaja hier konden we wel een tijdje vertoeven!
Na een goede nachtrust trokken we onze wandelschoenen aan om een bezoek te brengen aan het nationaal park Tierra del Fuego. We kozen een wandelpad uit dat een aantal kilometers lang was. Het pad was modderig en al snel kwamen we in een bijzonder bos terecht dat bedekt was met sneeuw. Door onze euforie bij het zien van de sneeuw, met alle sneeuwballen gevechten vandien en wandelen door de sneeuw waar je meters wegzakte... raakten we al snel van ons wandelpad af! Maar dit deerde ons niet. We genoten van het landschap en na een paar uur besloten we terug te keren aangezien we nog steeds geen pad konden vinden. (op de terugweg zagen we een pijl hangen die we dus gemist hadden.) We reden verder door een prachtig landschap en daarna genoten we van lekkere belgische kost die Kevin klaarmaakte: een geweldig lekkere ovenschotel!
Wat zeker niet op ons lijstje mocht ontbreken was een boottocht naar ‘het einde van de wereld’. Een zeer vriendelijke bemanning ontving ons op de boot. Het leek onwezelijk maar we zaten slechts 1000 kilometer van Antarctica af, best wel zot dus! Onderweg kwamen we zeehonden tegen en speciale vogels die op pinguins leken. Gedurende heel onze tocht keken we voortdurend uit op prachtige besneeuwde bergtoppen! Toen we toevallig een vissersboot tegen kwamen die net verse koningskrabben gevangen had en onze bemanning deze heerlijke schaaldieren ook nog klaarmaakten voor ons...tjaa dan konden we alleen maar zeggen: boottocht zeer geslaagd!
Toen we in Buenos Aires vertrokken richting het zuiden stond skiën en snowboarden zeker op ons verlanglijstje! Na heel wat mensen te hebben aangsproken met de vraag of het hier nu juist wel goed of niet goed was om te skiën, (op het eerste zicht leken de pistes er niet echt goed bij te liggen en het ski-oord eerder klein te zijn) werd het duidelijk dat als we nog wilde skiën we het best hier deden...want op andere plaatsen zou dat niet meer lukken. We haktem de knoop door en beslisten om nog drie dagen langer te blijven om van de bergen te zoeven in Ushuaia!
Maar zo komt er aan alles een einde en wordt het weer tijd om verder te trekken richting Calafate. Daar staan de gletjers ons op te wachten, avontuur verzekerd dus!
• De hoofdstad van Argentinië
• Dé stad van de Tango
• Een wereldstad met 13 miljoen porteños (= inwoners van BA)
• De plaats waar hét Teatro Colon te vinden is; één van de grootste operahuizen ter wereld
• Het Parijs van Latijns Amerika
• Maar vooral… de plek waar Kevin terug inpikte op onze wereldreis!!!
Om Kevin direct onder te dompelen in de argentijnse sfeer, trokken we van Buenos Aires naar de Pampas, waar we in een typische estancia (= mooi landgoed op den buiten) kennis maakten met het leven van de gaucho’s (= argentijnse cowboys). We genoten van typische streekgerechten en de gezellige sfeer (dit keer werden de openhaarden van tevoren aangestoken, ah zalig!) en speelden zelf voor gaucho door te paard een rit te maken door een het prachtige, ruige landschap. Zo kwamen we erachter dat Kevin in zijn vorige leven nog een cowboy geweest moet zijn, want hij raasde met zijn paard in volle galop vooruit alsof het niets was!
Toen we genoeg genoten hadden van het zalige leven op de pampas trokken we door naar Nationaal Park Peninsula de Valdez… the place to be als je walvissen, zeehonden pinguins en zeeolifanten wil zien! En wees gerust wat we daar te zien kregen valt volgens ons te beschrijven als “een maritiem orgasme”! We hadden ervoor gezorgd dat we een klein appartementje hadden in Puerto Piramides, het enige mini-dorpje op de peninsula zelf. Onderweg naar Puerto Pirámides vroegen we ons vol spanning af of we misschien al een walvis zouden kunnen zien die avond…dat zou gewoon té maf zijn. Maar toen we in de haven aankwamen viel onze mond open van verbazing… de baai zat gewoon vól met balleinwalvissen, we telden er zeker 14!!!! Gewoon daar vlak onder onze neus zaten die grote beesten rond te dartelen in het water! Ongeloofelijk!!! De volgende dagen zagen we er nog veel meer; ze dobberden gewoon in het water, vertoonden kunstjes, sprongen hoog de lucht in of wuifden ons toe met hun grote staarten. En daar bleef het niet bij … de zeehonden, pinguins, maar vooral de zeeolifanten lagen met bosjes op de stranden. En de zeeolifanten maakten een diepe indruk op ons… ze waren veel groter dan wij verwachtten, hadden lieve babytjes bij zich (veel daarvan waren nog maar enkele dagen of uren oud) en twee mannetjes stalen de schow door een terrotoriaal gevecht (of zaten de vrouwtjes er voor iets tussen) vlak voor onze neus op te voeren, tot bloedens toe! Jammer genoeg zaten we hier in de verkeerde periode om ook de orka’s (waarvan er nog maar zo’n 100 bestaan) te zien die hier naar´t schijnt de jonge zeehondjes en de baby zeeolifantjes zomaar van’t strand plukken. Jammer genoeg… of gelukkig… zo hebben we weer een goede reden om nog een keertje terug te komen naar de Valdez!
... en gelukkig ook maar, want hiervoor hadden we weer een hele hoop kilometers moeten rijden. Net zoals in Brazilië, is het voor een Belg, die niet veel gewoon is qua afstanden, heel gemakkelijk om de enorme afstanden hier serieus te onderschatten. En dat hadden wij natuurlijk ook weer gedaan... alle bezienswaardigheden liggen in Argentinië ver van elkaar, en je rijdt hier niet snel eventjes driehonderd kilometer op drie uurtjes tijd wanneer de helft van de wegen niet geasfalterd zijn! Laat staan dat je dan snel even 1000 km of in ons geval 3000 kilometer af legt om van Buenos Aires naar het aller zuidelijkste puntje van de wereld te rijden! Gelukkig zijn we met z’n drietjes en kunnen we geregeld van chauffeur wisselen. Jammer genoeg hebben de niet-chauffeurs onderweg niet veel om naar te kijken... het landschap in Oost-Patagonië is bijzonder eentonig... we moesten het doen met enkele kale bosjes op de uitgestrekte steppe, die zo ver rijkt als je kan zien.... (en nog verder ook). Ach zo heel erg vonden we dat nu ook weer niet... zo hadden we lekker veel lees-tijd voor de Belgische gazet, de nederlandstalige boeken en de vlaamse roddelboekskes! Bovendien zorgden enkele vreemde dieren van tijd tot tijd voor de nodige actie... zo hebben we bijna een struisvogel al zijn pluimen ontnomen en reden we bijna de gordels van een gordeldier los!
Maar ondertussen hebben we het wel gehaald en zijn we in Tierra del Fuego aangekomen! De kale steppe heeft plaatsgemaakt voor sneeuwwitte bergtoppen en prachtige fjorden omgeven door ijskoude rievieren en meeren! We zitten momenteel in Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld.
Als we Ushuaia binnenrijden spreekt deze stad ons niet meteen aan. Ze is vuil en grauw, enkel de besneeuwde bergtoppen laten ons zien dat we wel degelijk in Patagonië zijn. De eerste uren wanneer je opnieuw op een vreemde plaats terecht komt zijn niet altijd de fijnste. Een slaapplaats zoeken is altijd de eerste prioriteit. We trokken vol goede moed naar het toeristen bureau. Daar vonden we direkt twee cabanas (een huisje dat je kan huren) die ons aanspraken...helaas konden we de uitbaters hier niet van bereiken en zetten we onze zoektocht verder naar een mooi, gezellig verblijf hier in Ushuaia. We trokken dan maar zelf naar de onze verkozen cabanas, helaas stonden we ook daar voor een gesloten deur! 3 uur later vonden we dan eindelijk een heerlijke chalet midden in het bos! Moe maar tervreden plofte in ons zalige bed, jaja hier konden we wel een tijdje vertoeven!
Na een goede nachtrust trokken we onze wandelschoenen aan om een bezoek te brengen aan het nationaal park Tierra del Fuego. We kozen een wandelpad uit dat een aantal kilometers lang was. Het pad was modderig en al snel kwamen we in een bijzonder bos terecht dat bedekt was met sneeuw. Door onze euforie bij het zien van de sneeuw, met alle sneeuwballen gevechten vandien en wandelen door de sneeuw waar je meters wegzakte... raakten we al snel van ons wandelpad af! Maar dit deerde ons niet. We genoten van het landschap en na een paar uur besloten we terug te keren aangezien we nog steeds geen pad konden vinden. (op de terugweg zagen we een pijl hangen die we dus gemist hadden.) We reden verder door een prachtig landschap en daarna genoten we van lekkere belgische kost die Kevin klaarmaakte: een geweldig lekkere ovenschotel!
Toen we in Buenos Aires vertrokken richting het zuiden stond skiën en snowboarden zeker op ons verlanglijstje! Na heel wat mensen te hebben aangsproken met de vraag of het hier nu juist wel goed of niet goed was om te skiën, (op het eerste zicht leken de pistes er niet echt goed bij te liggen en het ski-oord eerder klein te zijn) werd het duidelijk dat als we nog wilde skiën we het best hier deden...want op andere plaatsen zou dat niet meer lukken. We haktem de knoop door en beslisten om nog drie dagen langer te blijven om van de bergen te zoeven in Ushuaia!
Maar zo komt er aan alles een einde en wordt het weer tijd om verder te trekken richting Calafate. Daar staan de gletjers ons op te wachten, avontuur verzekerd dus!
Abonneren op:
Posts (Atom)