Een Canadese droom wordt werkelijkheid…

Eén van de dingen die we zeker in Canada wilden uitproberen was een meerdaagse trektocht maken met een hondenslee. Tijdens de eerste dagen in Canada ontdekten we dat je niet eens helemaal naar Alaska of de Yukon moet voor zo’n ervaring. Neen, zelfs in Whistler en in de Rockey Mountains zijn er organisaties die het hondensleeën aanbieden. Nader onderzoek zette echter een stevige domper op ons enthousiasme wat betreft het hondensleeën… het bleek namelijk súper duur te zijn! Een vijfdaagse zou ons meer dan 1500€ per persoon kosten en een ritje van twee uur kostte ook nog 150€ per persoon… niet te betalen dus! Daar ging onze droom… maar we vonden dat we nog niet helemaal mochten opgeven. Zonder veel hoop stuurden we een mailtje rond naar enkele organisaties in Whistler en de Rockey’s en ook naar een familie in Prince George, die pas op het nieuws waren geweest met hun honden. In het mailtje legden we uit dat we droomden over enkele dagen hondensleeën, maar dat we voor een langere tijd rond de wereld reisden, waardoor we niet genoeg centjes hadden om alles te bekostigen. Vriendelijk vroegen we of we in ruil voor het opknappen van enkele klusjes, een beetje vermindering konden krijgen om alzo toch nog te kunnen hondensleeën. Maar de reacties waren niet bepaald positief te noemen. Eén van de organisaties bood ons 5% korting aan, maar dan was het nog veel te duur. Daarenboven boden de organisaties van Whistler en de Rockey’s geen meerdaagse aan, dus begonnen wij onze plannen te wijzigen. Jammer maar helaas…

Verschillende mensen hadden ons aangeraden om zeker via de ‘Duffy Lake road’ verder te rijden eens we in Whistler waren. Deze route zou ons door een prachtig stukje natuur brengen, en dat mochten we zeker niet missen. Omdat er geen bussen via deze weg rijden en we met het openbaar vervoer verder moeilijk konden geraken waar we naartoe wilden, besloten we een auto te huren. Online vonden we een huurwagen voor slechts 850€, maar wel vanuit Vancouver. Dus sprongen we de volgende dag op de bus naar Vancouver om de wagen op te halen. Gelukkig mochten we die avond nog een keer bij Juanita en Bryan blijven slapen en konden we onze bagage in Whistler achterlaten bij Bonnie en Andy.

Terwijl we in Vancouver waren, moesten we ook op zoek naar een nieuwe bril voor Katrien, want Kevin was er de vorige dag op gaan zitten, met een gebroken montuur tot gevolg. En weer werden we geconfronteerd met de ongelooflijke vriendelijkheid van de Canadezen! Juanita en Bryan reden namelijk een hele dag met ons in het rond op zoek naar het goedkoopste brilmontuur in heel de stad en een brillenwinkel die de klus kon klaren in enkele uurtjes tijd! Tussendoor namen ze ons ook nog mee voor een heerlijke lunch en een wandeling met Tai en Sam, de honden van de familie.

Een dag en half later, stonden we terug in Whistler met onze knalblauwe huur-nissan! Bonnie belde haar zoon op om te vragen of we bij hem, in Kelowna (midden Britisch Columbia) ook welkom waren om enkele dagen te verblijven. “Geen probleem” zei Andrew, de jongste zoon, en zo hadden we een nieuw plan! Toen we de volgende dag wakker werden viel de sneeuw echter met pakken uit de hemel! Op tien minuten tijd lag er overal een laagje van drie centimeter, en het bleef maar sneeuwen! Het waren de grootste sneeuwvlokken die we ooit gezien hebben; prachtig maar niet echt praktisch als je vier tot vijf uur moet gaan rijden. Na wat vertraging besloten we toch te vertrekken, en al bij al viel het nog goed mee… de eerste 100 kilometer reden we tegen 40 per uur doorheen een wit/grijze massa… die ‘Duffy Lake’ route was misschien wel prachtig, maar wij hebben er niet veel van gezien, haha. Nadien stopte het gelukkig met sneeuwen en reden we ook door enkele dalen waar de wegen redelijk ‘open en proper’ waren. Halverwege stopten we voor de lunch bij een typische Canadese snackbar voor een snelle hap. Hoewel het plaatsje er nogal verloederd uitzag, hebben we er echt genoten van de beste baconburger met soep en salade ever! Dus als je ooit naar Canada komt, rij dan zeker even via Lytton, zoek er een verouderd barretje met een marginale uitbaatster, een neem er die baconburger want die was echt de moeite!

’s Avonds kwam we vermoeid aan bij het huis van Andrew. Zijn huisgenoot liet ons binnen, toonde ons het huis, en… vertrok… Andrew zou een uur later waarschijnlijk thuiskomen, hij was nog even snowboarden op de Big White, een nabijgelegen skigebied. Kevin ontdekte in de kelder een drumstel, piano en gitaar, en heeft daar gretig gebruik van gemaakt om zijn muzikale honger te stillen (ja hij mist zijn gitaar nogal!). Andrew bleek een toffe jongeman te zijn, die ons vertelden dat we op Big White ook ’s avonds voor een spotprijsje konden gaan nacht-skiën. Klonk leuk dus dat zouden we de volgende dag, nadat we Kelowna verkend hadden, zeker gaan proberen! Toen we de volgende dag echter opstonden en nog snel de mail checkten hadden we een mailtje terug gekregen van de hondenslee familie in Prince George. Sally (de mama) vertelde ons dat indien we wilden hondensleeën, we snel moesten zijn, omdat de sneeuw snel zou verdwijnen. Het is hier in Canada namelijk veel te warm voor de tijd van het jaar. De weergoden hebben zich dit jaar duidelijk vergist, al de koude en sneeuw die voor Canada bedoeld was, hebben ze dit jaar in België gedropt!!!

Sally zei in haar mail niet echt iets over de prijs en onze vraag om vermindering, dus besloten we haar voor de zekerheid nog eens te bellen, voor we 9uur (eventjes snel naar Oostenrijk!) zouden gaan rijden naar Prince George om te gaan sleeën. Ook aan de telefoon ontweek ze onze centjes-vraag een beetje, maar ze beloofde ons zo snel mogelijk terug te mailen met haar antwoord. Nog geen vijf minuten later kregen we al een mailtje terug. Voor diegenen die, net als ons, dachten dat ons geluk nu wel bijna op zou zijn, had Sally een aangename verrassing in petto… “Omdat het hondenslee seizoen ten einde loopt en de familie hun gastvrijheid zeker wil uitbreiden naar overzeese gasten toe…” zo schreef Sally, “willen we jullie graag welkom heten bij ons thuis en kunnen we jullie voor 150€ voor twee personen, per dag + enkele klusjes, drie dagen hondensleeën, accommodatie en maaltijden aanbieden!”. Wij wisten niet wat we lazen en stuurden een mailtje terug om te zeggen dat we direct in de auto sprongen, om negen uur later in Prince George te zijn! Zo’n aanbod konden we natuurlijk niet weigeren! Waaauw, de adrenaline stroomde nu al volle bak door onze aderen en we stonden nog niet eens op zo’n slee!!!

Na drie dagen sleeën met de husky’s kunnen we jullie wel vertellen dat dit gevoel van adrenaline volkomen terecht was! Maar eigenlijk nog niks is vergeleken bij het gevoel dat je krijgt als je op de slee staat en de honden op jou bevel met een razend tempo vertrekken!

Achteraf bekeken zijn we super blij dat we bij Sally en haar gezin terecht zijn gekomen en niet bij één of andere hondensleeorganisatie. Niet alleen omdat zij ons een superdeal aangeboden hebben, maar vooral omdat we vanaf de eerste minuut bij het echte hondengebeuren betrokken werden! Normaal gezien betekend een ritje met een hondenslee dat je direct bij aankomst in de mand op de slee mag gaan zitten, diep ingepakt in een laag dekens. De honden zijn al volledig ingespannen en je moet zelf niets meer doen dan zitten en rondkijken. Bij onze gastfamilie verliep dat gelukkig net iets anders! Voor we vertrokken maakten we eerst uitgebreid kennis met de 28 husky’s… wat een prachtige en lieve dieren! Toen ze ons hoorden aankomen, begonnen ze luid te huilen en te blaffen. Aangekomen in de schuur waar de kennels van de honden zijn, waren de honden niet meer te houden!

Huskey’s zijn honden die veel beweging nodig hebben en daardoor uiterst geschikt zijn voor het sleeën. Op Sally en Rick’s dogfarm worden vele verstoten honden opgevangen. Vaak komen deze honden van mensen die een kleine huskypup kopen, omdat ze er zo schattig uitzien. Wat deze mensen vaak vergeten is dat husky’s veel beweging en ruimte nodig hebben en meesters zijn in het uitbreken! Ze kunnen heel hoog springen, tegen een hek naar boven klimmen of anders graven ze wel een gat onder het hek onderdoor! Niet de makkelijkste hond om op te voeden dus… Toen we ons bezorgd afvroegen of het wel goed is voor de honden om zo te moeten ‘werken’ voor een slee, werden we meteen gerust gesteld door Sally. De honden doen niets liever dan rennen, en een ritje van 8 km, met twee tot drie rustpauzes, is ideaal om hun energie te verbranden. Tochten van enkele uurtjes, met voldoende rustpauzes en tegen gematigd tempo zijn ook makkelijk te doen voor deze honden. De langere wedstrijden en meerdaagse racen zijn echter helemaal niet goed voor de dieren en aan zulke races nemen Sally en haar dochter dan ook geen deel. De husky’s kunnen zich zo letterlijk en figuurlijk dood lopen. Als ze te lang rennen krijgen ze nl allerlei innerlijke bloedingen.

Nadat we elke hond zijn eigen harnas hadden aangetrokken, haalden we ze één voor één uit hun kennels (de rustigste eerst), en spanden we ze voor de slede. We kregen elk onze eigen slee met vier husky’s ervoor en daar gingen we; als een pijl uit een boog! Het lijkt misschien makkelijk, maar dat was het zeker niet! Je moet niet alleen goed sturen met je benen (een beetje zoals skiën), maar ook een voet op de rem houden of met je hielen in de sneeuw remmen én vooral goed vasthouden!!!

Hoewel we in ruil voor ons verblijf ook enkele klusjes moesten uitvoeren hebben we niet echt veel moeten doen. Of telde het ophalen van hot-dogs en marshmallows met een sneeuwscooter voor het kampvuur toch mee? Of bedoelde ze misschien het harnassen van de honden, en het klaarmaken van de sleeën? Of kan het zijn dat het klaarzetten van het eten voor de honden als klusje meetelde? We weten het ook niet, maar het voelde niet bepaald aan alsof we hier moesten werken voor de kost. Voor en na het hondensleeën testen we uit hoe snel de sneeuwscooters konden gaan en ’s avonds keken we een filmpje tenzij we de husky’s mochten klaarmaken voor een ritje in het donker! Het was een zalige ervaring en iets om nooit meer te vergeten!

Dus deze Canadese droom is meer dan werkelijkheid geworden!