Thanks too Juanita, Bryan, Bonnie and Andy!

Na de Olympische Winterspelen in Vancouver, was het tijd om verder te trekken… tijd om zelf enkele winterspelen uit te testen! Op ons lijstje stonden snowboarden, skiën, hondensleeën en misschien snow-shoeing (= door de sneeuw wandelen met tennisraketten onder uw voeten). In British Columbia zijn natuurlijk verschillende mogelijkheden om te gaan skiën; de Canadese bergen zijn groot en wijds dus was de vraag: “Naar welke bergen trekken we?”. Whistler was ons al geregeld aangeraden, maar het is niet het eerste het beste skioord! Whistler is het grootste en modernste skigebied van heel Canada, zo’n twee uur rijden ten Noorden van Vancouver. In dit skiparadijs vonden de meeste ski-evenementen, het bobsleeën, langlaufen en rodelen van de Olympische spelen plaats. Als je dit alles zo leest, begrijp je meteen ook waarom Whistler niet bepaald goedkoop is… een belangrijke reden voor ons om hier net niet naartoe te gaan, tenzij we er gratis kunnen logeren natuurlijk…

Tijdens onze vlucht van L.A. (hier maakten we een tussenstop toen we van Nieuw Zeeland kwamen) naar Vancouver zaten we naast Jhon ( een Amerikaan die op bezoek ging bij zijn familie in Canada). We raakten aan de praat over koetjes en kalfjes, maar al gauw zaten we in een diep gesprek over de beeldvorming van de Verenigde staten naar Europeanen toe, de economische crisis die in California ernstige gevolgen kent (zo laten ze daar bv gevangen vrij omdat er te weinig middelen voor zijn en ze besparen in het onderwijs door de helft van de leerkrachten te ontslaan en alle extra begeleiding weg te nemen!!!), de oorlog in Irak en Obama’s presidentschap. Zware onderwerpen aangezien Jhon, hier heel nauw bij betrokken was. Toen we van zijn Amerikaans verhaal terug bij onze wereldreis belandden, vroeg Jhon hoe wij eigenlijk tewerk gingen tijdens onze reis. We vertelden hem dat we meestal, zonder voorbereiding ergens belanden en dan ter plaatse uitvissen hoe we met de situatie omgaan. Hij was, zoals de meesten, verbaast dat we nog geen slaapplaats hadden voor de volgende dagen. En dat deed hem aan zijn nichtje Bonnie denken. Hij vertelde dat ze, net zoals ons maar dan met haar kinderen, gewoon het vliegtuig opstapt voor een avontuur in Azië of Latijns Amerika. Jhon zei dat we haar vast en zeker aardig zouden vinden en dat we haar maar eens moesten opzoeken als we in Whistler kwamen. Toen bedacht hij dat Bonnie en Andy (haar man) het waarschijnlijk erg leuk zouden vinden om ons bij hen thuis te ontvangen, “Want”, zo zei Jhon, “ze hebben constant mensen van over de hele wereld in hun huis”. Nog voor we voet zetten op Canadese bodem hadden we al een adresje in Whistler te pakken (joepie). En zo belandden we bij Bonnie en Andy in Whistler, hét Canadese skiparadijs!

Hoewel we al zeearenden en reuze-reigers gezien hadden in Vancouver hadden we verder nog niets dan een door de Olympische spelen getroffen wereldstad gezien. Dit was natuurlijk al enorm indrukwekkend maar toen we op de bus richting Whistler zaten waren we weer stevig onder de indruk van het uitgestrekte en grootse landschap dat we daar zagen!!! Jammer genoeg was het weer niet schitterend en onze foto’s voor jullie dus ook niet, maar dat wordt nog wel goed gemaakt!

Aangekomen in Whistler kon Kevin de snowboard-kriebels niet lang onderdrukken en de volgende dag zoefden we de bergen af! Vanuit de bergen hadden we een goed zicht op de bobsleebaan en we skieden vlak naast de wedstrijd pistes van de atleten. Deze waren nog steeds gesloten voor het publiek omdat hier de atleten van de Paralympics hun kunsten ook nog moeten vertonen. Het skigebied bestaat uit Mount Whistler en Mount Blackcomb en sinds vorig jaar verbindt een grote ‘peek-to-peek’ gondola de twee bergtoppen met elkaar. Vanuit deze gondel met zijn glazen bodem, heb je een prachtig uitzicht op de bergen en de vallei. Kevin wou zijn geluk beproeven in één van de vier supergrote funparks (met halfpipes, ijzeren baren voor te grinden, en grote bergjes sneeuw om kunsjes op te doen!!), maar het bleek niet mogelijk te zijn om hier lessen in te nemen dus ging Kevin het op z’n eentje proberen. Laten we het erbij houden dat die salto’s en andere kunstige sprongen er makkelijker uitzien dan ze echt zijn en dat Kevin uit veiligheidsoverwegingen toch maar het merendeel op de normale pistes doorbracht! Kevin had ook geluk dat Katrien niet bang is van wat snelheid en dat het skiën haar goed beviel. Na twee lesdagen trokken we er samen op uit. We ontdekten verschillende smalle paadjes door de bomen en leuke springbergjes op enkel pistes. Na drie dagen sneeuwpret, moesten we het echter stellen met het uitzicht op de bergen en wandelingen met Olliver, de hond van het gezin, want de lessen, skipassen en het materiaal hadden ons al handen vol geld gekost. Als we onze reis tot het einde wilden volhouden en de volgende weken af en toe nog enkele leuke activiteiten wilden doen, was het hoog tijd om spaarzamer om te gaan met onze centen!!! We besloten dat het tijd was om door te reizen…

Maar hoe? Met het openbaar vervoer geraakten we niet bepaald waar we naartoe wilden en daarenboven kostte het ons veel meer dan we in het begint dachten. Al gauw bleek het huren van een auto de goedkoopste en meest praktische oplossing. We hadden bijna een auto gehuurd bij Avis (het enige autoverhuurbedrijf in Whistler), toen we online een veel goedkopere deal vonden, maar dan wel vanuit Vancouver! Dus zitten we nu op de bus terug naar Vancouver om onze huurauto op te halen. Vanavond slapen we bij Bryan en Juanita (onze vrienden van Vancouver) en morgenavond zijn we terug welkom bij Bonnie en Andy (onze weldoeners van Whistler). We wilden graag via Whisler verder reizen naar de Rockey Mountains omdat deze route hoog aangeschreven staat, als zijnde één van de mooiste van Britisch Columbia. Tussen Whistler en de Rockey’s ligt Kelowna en dat wordt de volgende dagen waarschijnlijk onze uitvalsbasis. Want hier woont/studeert de zoon van Andy en Bonnie en aangezien zijn medebewoners hun studies allemaal al hebben afgerond en uit het huis zijn kan hij wel wat gezelschap gebruiken (volgens Bonnie)! Haar zoon vond het een leuk idee en wij vinden het ook niet erg, integendeel!!! Zonder al deze super lieve, toffe, zalige, vriendelijk Canadezen zouden we deze Canadese droom nooit zo machtig kunnen maken!