DRINGEND: WANDELPADEN GEZOCHT in Argentinië

Nadat we het Noorden van Argentinië doorkruist hadden met de wagen, vonden we het hoog tijd om nog eens enkele stevige wandelingen te maken om mooie Argentijnse plekjes op een alternatieve manier te ontdekken! En geloof ons… dit lijkt een simpel doel, maar niets was minder waar…

Aangezien ik mijn vorige wandelschoenen ‘gedoneerd’ had aan de indianen, stond “nieuwe wandelschoenen aanschaffen”, als eerste op ons programma. In Salta (grote stad in het Noorden) wisten ze amper dat buitensportzaken en schoenenwinkels eventueel ook wandelschoenen kunnen verkopen dus besloten we ons geluk te beproeven in Cordoba (de tweede grootste stad van Argentinië, in het midden van het land ongeveer). Ongelooflijk maar waar vonden we gedurende het eerste uur van onze schoenenjacht zeker acht verschillende trekkerswinkels (tot onze grote vreugde want winkelen is niet bepaald onze grootste hobby), waar zelfs echte wandelschoenen te vinden waren (buitensportzaken zijn absoluut zeldzaam in Latijns Amerika, dus wij hadden het gevoel om even in het out-door-spullen-paradijs te zijn beland)! Onze vreugde ging echter snel over, toen we tot onze verbazing vaststelden dat deze winkels vooral teren op mannelijke klanten… duidelijker geformuleerd; trekkerschoenen voor vrouwen = forget it! Dit zou niet zo’n probleem zijn indien de mannelijke wandelmuiltjes niet veel te breed zouden zijn voor mijn poezelige voetjes! Om een veel te lang verhaal iets korter te maken; na drie verschrikkelijke winkeldagen en ten minste honderd verschillende schoenenzaken vonden we eindelijk de passende nieuwe wandelschoenen in Cordoba. We beloonden onszelf met een leuke film in de cinema, een heerlijk etentje, met de bijhorende drank, en maakten toen dat we wegkwamen uit deze grote stad… de schoenen waren er al, nu nog enkele leuke plekken om te gaan wandelen!

En alzo trokken we naar de Sierras Chica’s de Cordoba, meer bepaald naar La Cumbre. Daar aangekomen gingen we langs bij het toeristenbureau om geschikte accommodatie te vinden. Er waren heel wat mogelijkheden, maar één plekje aan de rand van het dorp, trok ons bijzonder erg aan. Aangezien telefonisch contact moeilijk bleek, en de vrouw van die toeristische dienst ons vertelde dat het vlakbij was (quote: “O, slechts 500m die kant uit”), besloten we zelf een kijkje te gaan nemen. Deze vrouw had duidelijk door dat wij uit waren op wandelen, want haar 500meter, bleken al snel drie km te zijn… en toen we aankwamen bij de ‘cabanas’, stonden we voor een gesloten deur, dus drie km’s werden er algauw zes. De nieuwe schoenen werden goedgekeurde voor middellange afstanden en uiteindelijk werden ook de cabanas goedgekeurd toen we na heel wat inspanningen de eigenaars te pakken kregen. Deze eigenaars werden voor ons al snel de tofste mensen in La Cumbre want ze deden voor ons zo maar eventjes 15€ van hun normale dagprijs af, waardoor wij de week doorbrachten in een heerlijk, gezellig huisje tussen de bomen, mét een eigen keukentje, living, twee slaapkamers, zwembad en the final touch; een open haard! Ja, we weten ondertussen goed hoe je best onderhandeld voor een super toffe, maar goedkope verblijfplaats! Wandelschoenen; OK, verblijfplaats; OK, geschikte dagwandeling; word gezocht!

De medewerkster van de toeristische dienst had ons een kopie gegeven van een handgetekend kaartje, waarop enkele wandelingen aangegeven stonden. En zo vertrokken we de volgende dag op pad… het duurde echter even voordat we een echt wandelpad vonden… welgeteld twee volle uren liepen we over niets anders dan een brede zandpad naar boven, en dat met een mooie portie opwaaiend stof van de auto’s die voorbij kwamen! Na veel rondvragen, vonden we eindelijk een klein paadje, dat leek overeen te komen met een paadje op ons handgetekend kaartje en dat terug in het dorp zou uitkomen. We wandelden door een prachtige kloof, naast een rivier, vergezeld door één van de buur-honden die ons heel die tijd al gevolgd had. Toen we aan een ijzeren bruggetje kwamen echter, durfde onze hond er niet over! Hij bleef zielig aan de overkant staan janken en pas na een half uur zette hij heel voorzichtig zijn voorpoten op het bruggetje… na nog wat aanmoedigen sloop hij voorzichtig naar de overkant! Daarna vervolgden we onze weg langs het riviertje en kwamen we voorbij prachtige verborgen meertjes met piepkleine gezellige strandjes, dicht struikgewas met vreemde stekelige zaadjes die overal in bleven hangen (vooral in je haren was dit geen pretje) en hoge bomen vol prachtige bloesems! Net toen we dachten dat we in de verte het dorp al zagen liggen, stonden we plots voor een goed afgesloten poortje waar niet omheen te gaan was. Lap!!! Er zat niets anders op dan gewoon helemaal terug te gaan! Uiteindelijk kwamen we zes uur later terug aan in ons huisje. We maakten nogmaals een heerlijk zelf bereide maaltijd en kropen toen dicht rond ons haardvuur!

La Cumbre staat bekend als zijnde dé parapente streek in Argentinië. De madam van de toeristische dienst vertelde ons echter dat er in dit seizoen (winter) niet gevlogen werd. Hmmm, dat plan werd dus al snel opzij geschoven en we besloten dan maar om met een taxi naar de parapente plek te gaan, daar te genieten van de mooie uitzichten en nadien de hele weg terug te wandelen. Die 16 km leek ons een goede afstand om ons wandelniveau van de voorbije weken terug wat op te krikken! Maar toen we aankwamen op het uitzichtpunt stonden er plots een tiental mensen klaar om van een berg te springen met hun parachute!!! We vielen uit de lucht, aangezien wij net vernomen hadden dat er nu niet gevlogen werd! De parapenters vertelden ons echter dat zij hier elke dag zijn, het hele jaar door! Toen zei er eentje; “Als jullie willen kunnen jullie nu meteen springen!” Dit was een complete verrassing voor ons, want we hadden eigenlijk niet gedacht dat we nog zouden gaan parapenten deze reis. Het zag er super cool (en hooooooog) uit, maar we lieten ons niet kennen en zo liepen we even later (met een instructeur weliswaar) de diepte in met een parapentescherm achter ons! We hingen meters hoog in de lucht en genoten van de uitzichten. Toch hadden we het alle twee iets spectaculairder verwacht en was het voor ons niet echt kicken (we misten snelheid en adrenaline!), maar we zijn alleszins weer een leuke ervaring rijker!

Na het springen was het te laat om te voet terug te gaan, dus La Cumbre had ons nog steeds niet overtuigd wat betreft trekking en wandelen. Deftige wandelkaarten, mooie paden en goed wandelweer ontbraken, dus na een week in La Cumbre werd het dan ook tijd om onze gezellige stek stilaan te verlaten en andere oorden op te zoeken. We beslisten om naar de regio Entre Rios te reizen. Dit ligt in het oosten van Argentinië, dicht bij de grens met Uruguay. We lazen dat daar twee nationaal parken waren, en dat leek ons zeer interessant (daar zouden we zeker enkele lange, mooie wandelingen kunnen maken). Tijd voor actie dus!!!

We reisden met de bus naar Diamante, een klein dorpje waar het Pre-Delta nationaal park gelegen is. Daar aangekomen bleek al snel dat dit park toch niet helemaal datgene was waar we naar op zoek waren. Er waren namelijk welgeteld twéé paden: het ene was amper 2 km lang en het andere slechts 500 meter!!! Jaja, je leest het goed!!! Het prinsenpark heeft dan wel wat meer te bieden! Enfin, we liepen er eventjes rond en besliste toen om dan maar te voet terug naar het dorp te wandelen… al was de enige manier daarvoor om helemaal langs de grote baan te gaan. Na een uurtje hadden we het daar dan ook mee gehad en liftten we mee met een pick-up. Gelukkige konden we er alle twee eens goed om lachen, maar daarmee was onze zoektocht naar een goed wandelpad nog steeds niet geëindigd.

We reisden verder door de provincie Entre Rios naar Natuurreservaat “La Aurora de las palmas” en het nabijgelegen nationaal park “Las Palmas”. In het natuurreservaat verbleven we enkele dagen in een oude treinwagon, die was omgetoverd tot een gezellig appartementje. In “La Aurora” hadden ze weer slechts twee wandelpaden, gelukkig waren deze net iets langer dan in het vorige nationaal park en daar maakten we dan ook direct gebruik van. Vergezeld door een heerlijk zonnetje liepen we over een oude spoorweg, langs palmbomen, over rivieren en drassige moeraslanden. Jammer genoeg hield het pad na een zevental kilometer plots op en moesten we over hetzelfde pad ook weer helemaal terug. Te paard verkenden we de volgende dag de rest van het reservaat en gingen we op zoek naar wild. Dat laatste is hier makkelijker te vinden dan een wandelpad, want na een uurtje zagen we twee herten door het bos huppelen!

In het nationaal park “Las Palmas” deden we nog een laatste poging om een trekking te doen, voor we door reisden naar Buenos Aires. Je hoort ons echter al komen… jaja ook hier geen mooie wandelpaden van meer dan twee kilometer te vinden! Wel zagen we Uruguay liggen aan de overkant van de rivier en ontdekten we een prachtige groen-witte Cobra. Toen we dichter bij de slang kwamen zag deze er echter meer dood dan levend uit. Met een kiezeltje testten we uit of ze nog leefde en inderdaad ze bewoog nog een beetje…. Ze deed haar bek open en siste naar ons en toen zagen we letterlijk hoe ze haar laatste adem uitblies en dood achterover viel! Op weg terug naar ‘La Aurora’ deden we autostop… of moet ik zeggen camion-stop; want de eerste die voor ons stopte was een super lange vrachtwagen… ach ja voor alles moet er een eerste keer zijn, dus ook voor het meeliften met een camion!

Het perfecte wandelpad moeten we in Argentinië nog tegenkomen, maar gelukkig is al de rest hier wel dik in orde en amuseren wij ons ook super goed, zonder de juiste wandelpaden!