Van Picton naar Nelson

Vanuit Picton zetten we koers richting Nelson via Havelock. Onderweg stappen we hier en daar uit om te genieten van het uitzicht. Hoewel we nog maar juist aangekomen zijn op het Zuidereiland, merken we al dat het landschap ruiger is dan het Noordereiland. Wanneer we aankomen in Havelock, maken grote reclameborden duidelijk dat we in hét grootste mosselstadje ter wereld zijn aangekomen. Vol verwachting rijden we naar één van de vele mosselrestaurantjes, zodat Katrien kan uittesten of de mosselen echt zo heerlijk zijn als gezegd wordt. Als ons eten op tafel verschijnt scoort het restaurantje meteen enkele minpunten: Katrien krijgt amper 12 mosselen (oké, oké ze zijn wel iets groter dan bij ons en ze hebben een mooie groenige schelp i.p.v. een saaie zwarte, maar toch) en Kevin vraagt tot tweemaal toe mayonaise bij zijn frietjes, maar als zijn frietjes al lang op zijn, heeft hij nog steeds geen mayonaise gekregen. Hoewel de mosselen groter en mooier zijn, winnen ze qua smaak en textuur toch absoluut niet van onze Zeeuwse mosselen hoor!!! Ondanks het feit dat Havelock niet langer hét beste mosselstadje ter wereld genoemd kan worden, smaakt ons avondmaal toch voortreffelijk. Misschien komt het wel doordat we er zelf eens niet teveel voor moeten doen, of omdat we voor de verandering eens binnen eten. Of ligt het aan het mooie uitzicht over de haven en de pinguïns die we af en toe door het water zien peddelen?

Aangezien het ondertussen al bijna negen uur wordt, gaan we na het eten op zoek naar een rustig plekje om te kamperen. Na zo’n 15km op een onverharde zijweg, hebben we nog steeds geen geschikt plekje tegengekomen. Even later nadert er ons een auto, die we doen stoppen om de mogelijkheden verderop te bespreken. De man legt ons enthousiast uit dat we even verderop vlakbij een blauwe bus, op zijn domein, mogen overnachten. Wanneer we daar aankomen, zien we al gauw dat onze weldoeners lang niet allemaal even rijk zijn. Het ‘erf’ waar we nu mogen blijven, ligt bezaaid met rotzooi en de oude blauwe hippie bus blijkt hun huis te zijn. We parkeren onze ‘V’ tussen de rommel en vallen vroeg in slaap. De volgende morgen ontdekken we een rivier naast het domein en het duurt niet lang of Kevin heeft zijn hengel vast. Maar het vissen duurt ook niet echt lang want eens we aan het water zitten worden opgegeten door massa’s kleine vliegjes, die gemeen bijten. We vervangen het vissen dan door een wandeling bij ‘Pelorus Bridge’. De wandeling brengt ons door een jong woud met grote varens en enkele mooie uitzichten over de ‘Pelorus rivier’. Het water was zo helder dat je de vissen van hoog boven de rivier kon zien zwemmen!

Na de wandeling zetten we onze tocht verder en wanneer we bijna in Nelson zijn, herinneren we ons plots dat we in Auckland, in de lift van ons motel de eerste dag, een Hollandse Kiwi hebben ontmoet uit Nelson. “Wat had hij ook alweer gezegd?” vragen we ons af… “Mochten we hem niet bellen en op zijn domein blijven slapen wanneer we in Nelson zouden zijn?”. En ja hoor, als we hem opbellen, worden we hartelijk welkom geheten bij hem thuis. Hijzelf is er wel niet, maar we mogen kamperen op zijn terrein en zijn vrouw zal ons wel verder helpen. Zo gezegd zo gedaan, en de volgende avond rijden we, na heel wat zoekwerk, over smalle grindpaadjes een prachtige tuin binnen, die rondom een mooi landhuis gedrapeerd blijkt te zijn. Wanneer we ons ‘aanmelden’ worden we begroet door zijn vrouw en dochters. We worden binnen gevraagd voor een drankje, en pas vijf uur later, na een heerlijke maaltijd en veel Nederlands/Engels gebabbel over uiteenlopende onderwerpen, komen we weer buiten om te gaan slapen. De volgende ochtend mogen we ook hun douche gebruiken, terwijl zij zelf al lang niet meer thuis zijn. Ons hoofd zit boordevol tips die we van de meisjes gekregen hebben over Golden Bay. Het klinkt allemaal heel aantrekkelijk en rijden we snel weer verder om de ‘gouden baai’ te gaan ontdekken.