Ongelooflijk; een groot postpakket is vanuit België bijna even snel in Nieuw Zeeland, dan een gewone brief van Geel naar Mol!!! Hier hadden we niet op gerekend toen we een mailtje stuurden naar onze ouders, met de vraag om alvast enkele warme kleren op te sturen voor Canada. We hadden het idee dat zo’n pakket minstens drie weken onderweg zou zijn, zodat het rond half februari in het postkantoor in Christchurch (vanwaar wij doorvliegen naar Canada) op ons zou liggen wachten. Niets was minder waar… na slechts vijf /zes dagen was het pakket al gearriveerd! Aangezien het niet duidelijk was of ze ons pak één maand zouden bijhouden, ofwel drie (deze info was wegens veiligheidsredenen niet te verkrijgen via de telefoon), moesten we wel vroegtijdig naar Christchurch om het op te halen.
Geen probleem; het was voor ons het ideale excuus om nog enkele extra plekjes te bezoeken op onze trip. We vertrokken via de Lewis Pass, om later langs de Arthur’s Pass, de bergketens die het oostelijke deel van het Zuidereiland van de westkust scheiden, weer terug te doorkruisen. Voor we de Lewis Pass inreden kwamen we voorbij de Maruia Falls, een mooie brede waterval, gelegen aan de voet van de eerste bergen van deze pas. Kort na de watervallen vonden we een slaapplaatsje met een prachtig uitzicht op de bergen. Het leek de ideale kampplaats in het midden van de overweldigende natuur, maar toen de zon begon onder te gaan maakten we voor de eerste keer kennis met de gevreesde Nieuw Zeelandse zandvliegjes… Deze mini-vliegjes lijken een beetje op onze fruitvliegjes. Maar in tegenstelling tot fruitvliegjes, steken deze zandvliegjes gemeen hard! Gelukkig was ons eten bijna klaar toen de eerste vliegjes ons begonnen te plagen. We vluchtten onze campervan in en aten gezellig binnen. Nadien buiten afwassen was geen optie (tenzij je tijdens het afwassen een gevecht wou leveren met honderden vliegjes en een hele zwerm van die steekbeestjes in de van wou voor de nacht), dus hadden we een mooi excuus om de afwas een dagje te laten staan. ’s Morgens waren die kleine vampiertjes nog altijd van de partij, dus trokken we direct verder om elders te ontbijten!
Hoe dichter we bij Christchurch kwamen, hoe vlakker het landschap werd, en hoe drukker de wegen. Op de toegangsweg van de stad stonden we voor het eerst in NZ in de file. Eigenlijk kon je het amper file noemen… het verkeer reed nog steeds stapvoets en na vijf minuten konden we weer gewoon doorrijden. Geen files is slechts één van de voordelen van een klein aantal inwoners in een groot land! Zo hebben de meeste mensen die in een stad wonen ook nog allemaal een tuin en een relatief groot huis. Hierdoor stralen de steden een grote gezelligheid uit en hebben de mensen veel meer plaats. De meerderheid van de steden lijken dan ook niet groter dan een groot uitgevallen dorp in België. Een township (= gemeente) is hier meestal ook niet groter dan Bel. En over dorpjes kan je hier nauwelijks spreken, want die halen het niet eens van de Hessie!!!
Aangekomen in Christchurch bleken we weer geluk te hebben; die avond zou er namelijk een tien dagen durend straattheaterfestival van start gaan. We besloten om daarvoor een extra nachtje in de stad te blijven, en genoten uitvoerig van een hoop internationale artiesten, die ons kostelijk vermaakten! Nadat we ons postpakket opgehaald hadden, en voldoende humor opgedaan hadden, trokken we terug naar de ruige West kust, via Highway 73. Deze route is amper 160km lang, maar wel ongelooflijk gevarieerd! De weg loopt eerst door het vlakke Canterbury Plains, om vervolgens op te klimmen naar een bergpas, om dan door het maanlandschap van Castle Hill te kronkelen. Daarna gaat het kale heuvelachtige landschap over in het beboste berglandschap van het Arthur’s Pass National Park. Grotten, spiegelende meren, brede rivierenbeddingen, watervallen, besneeuwde toppen… alles kwamen we op korte tijd tegen… weer niet gemakkelijk om je aandacht bij de weg te houden!!! Nog maar net aangekomen bij de Arthur’s Pass, spotten we enkele Kea’s! Deze grote papegaaien, zijn de enige Alpine papegaaien ter wereld en komen enkel voor in de bergen van het Zuidereiland op Nieuw Zeeland. Ze zijn zo intelligent als de slimste aapsoort en horen hierdoor bij de slimste vogels ter wereld. Jammer genoeg behoren ze ook tot een uitstervend ras, maar daar wordt hard aan gewerkt door de vogelbeschermers van NZ. Van op de Arthur’s Pass kronkelde de weg stijl naar beneden tot aan de west kust waar we de volgende dagen zullen doorbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten