Nog niet gedaan... al dat moois!!!

Na Fjordland dachten we dat wij al het moois van Nieuw Zeeland nu wel bijna gezien hadden… prachtige stranden, diepblauwe zeeën, groene heuvels vol schapen, indrukwekkende vergezichten, eeuwige sneeuw, enorme gletsjers, geurige wouden, hoge bergtoppen, statige fjorden, prachtige alpenweiden, helblauwe rivieren, imposante meren, speciale rotsformaties…. Wat kan een land nog meer te bieden hebben?!

We hadden echter verkeerd gedacht, qua natuurschoon hadden we inderdaad al heel veel gezien, en toch hebben we nog enkele wondermooie plekjes ontdekt. Van die plekjes waren we het meest onder de indruk van de grotten van Clifden. Op zich was dit een redelijk “normale” grot, zoals we al wel eerder grotten gezien hadden. Wat deze grot zo leuk maakte waren niet alleen de mooie kalksteenformaties, maar vooral het feit dat we gewoon op eigen houtje, zonder de gebruikelijke gids, onder de grond doken en daar en redelijk avontuurlijke tocht moesten afleggen om één uur en half later pas weer boven de grond uit te komen. Gelukkig waren we zo slim geweest om twee pillampen en extra batterijen mee te nemen en ons lekker warm aan te kleden… eens we ondergrond waren bleek dat mijn koplampje lang niet genoeg licht meer gaf! Een batterijen wissel bracht weer wat meer licht in het donker, en dat was nodig ook! De ingang vernauwde zich al snel en het duurde niet lang voor we op handen en knieën verder moesten. Kruipen, klimmen en onszelf van grote rotsen af laten zakken, was nog maar het begin! Op een bepaald moment kwamen we nl. uit bij een waterpoel waar we op het eerste zicht gewoon door moesten waden! We ontdekten een klein, zeer schuin richeltje dat links van het water waar we juist over konden. Op ongeveer 1,5 meter van de tunnel waar we in moesten ging het richeltje over in een erg scheve wand wat het allemaal nóg net iets moeilijker maakte! Maar we haalden de overkant met droge voeten en wat extra adrenaline dat door onze aderen stroomde. Gedurende onze tocht in de grot werden we begeleid door verschillende glimwormen. Een half uurtje na de waterpoel, verdwenen de glimwormen echter doordat het daglicht naar binnen priemde… We hadden heelhuids en met droge voeten de uitgang bereikt! Het was een spannend avontuur, ja, grotten verkennen gaan we zeker nog meer doen!!!

Ondanks de mooie kalksteenformaties en het avontuurlijke gevoel, was de grot toch niet het indrukwekkendst wat we afgelopen weer gezien hebben! Neen, deze keer waren het enkele fascinerende dieren die de grootste indruk op ons nalieten!

In Curio Bay, het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland (Steward Island eventjes niet meegerekend), voerden drie pelsrobben op het strand hun act op! Ze renden (jawel, die beestjes kunnen zich enorm snel voortbewegen op hun flippers) achter elkaar over het strand, maakten buitelingen over elkaar heen en deden toen ook nog een showke in het water… die van’t Boudewijnpark konden er nog wat van leren!!! In dezelfde baai leven ook de Hector-dolfijnen. Deze dolfijnsoort zijn de kleinsten der dolfijnen en ook erg zeldzaam. We hebben er eentje (misschien twee?!) van ver zien zwemmen, hoewel het niet altijd duidelijk was of het dolfijnen waren of die speelse robben. Als je echt wil kan je met deze dieren gaan zwemmen. Dat lijkt wel maf, maar volgens ons niet zo goed voor die beestjes. Terwijl wij stonden te kijken, arriveerde er een grote bus vol toeristen. Ze sprongen met z’n allen opgewonden de bus uit om zo snel mogelijk hun wetsuits aan te trekken om daarna zo dicht mogelijk bij de dolfijnen te kunnen komen… Om eerlijk te zijn, zagen ze er nogal dom en opgefokt uit… op zo’n moment vinden we het altijd een beetje jammer dat we tot dezelfde ‘lompe’ soort behoren. We vragen ons dan af hoe het komt dat er zoveel mensen zijn die niet eerst eens goed nadenken voor ze handelen. Want hoe goed kan het zijn voor een bijna uitgestorven diersoort dat er een hoop mensen in hun natuurlijke habitat gaan plonsen?! We zijn dan maar snel verder gegaan, want Curio Bay had nog meer te bieden wat speciale diertjes betreft… want even verderop op het strand vonden we een ‘yellow eyed penguin colony”!!! Deze wezentjes maakten een diepe indruk op ons! De manier waarop ze uren aan een stuk statig bij hun nest staan, of hoe ze komen aangezwommen, zich op hun buik op het strand laten aanspoelen, dan rechtop springen en daarna, ‘op z’n pinguïns’, waggelend over het strand naar de bosjes lopen… prachtig!!!

De dagen die daarop volgde kregen we deze geel-oog-pinguïns nog enkele keren te zien en ontdekte we op verschillende plaatsen grote pelsrobben en zeeleeuwen kolonies. Nabij Shag Point konden we de robben van heel dichtbij zien; ééntje lag zelfs vlak naast het paadje te luieren! Als we iets te dichtbij kwamen trok hij eventjes één oog open, maar verder maakte hij er geen probleem van… gelukkig, want als deze dieren zich in het nauw gedreven voelen kunnen ze wel eens heel agressief reageren. Lang bleven we niet staan want we wilden ons niet te veel identificeren met “ de domme toerist die niet beter weet”, haha.

Het bleef echter niet bij pelsrobben, zeeleeuwen en geel-oog-pinguïns… Op Otago Peninsula zagen we koningsalbatrossen. Deze bijzondere vogels leggen per jaar meer dan 120.000km af, brengen meer dan 80% van hun leven door op of boven de zee en vliegen per jaar meerdere keren Antarctica rond. De spanwijdte van zo’n koningsalbatros is iets meer dan 3 meter, een groot beest dus!!! We stonden op een uitkijkpunt te kijken naar vogels en vroegen onszelf af; “zou dat er ééntje zijn? Of die daar?”. Maar de vogels zagen er wat te klein uit op Koningsalbatros genoemd te worden… we dachten eerder dat het groot uitgevallen meeuwen waren. Tot er plotseling een mega grote vogel vlak over onze hoofden wegvloog… ah die andere waren inderdaad meeuwen en dit monsterlijk groot vogeltje, dat was een koningsalbatros! Het verschil was vanaf toen wel duidelijk voor ons!!

Iets noordelijker ligt het stadje Omaru, dat bekend is voor zijn grote kolonie blauwe pinguïns. Deze pinguïns zijn veel kleiner dan de geel-oog-pinguïns en dus ook nog veel schattiger. Het observeren van deze pinguïns is wel iets moeilijker omdat ze pas ’s avonds laat, als het donker wordt/is uit het water komen (omdat ze het anders te warm hebben). Je kan een dure rondleiding nemen om deze dieren te zien, maar hierbij ga je in een grote groep naar de broedplaatsen van deze vogels, wat ons weer niet super leek. Daarom wachtten we op de parking van deze toeristische attractie aangezien we gehoord hadden dat er oog pinguïns langs daar waggelen om naar hun nesten te gaan. De blauwe pinguïn was ongetwijfels het schattigste diertje dat we te zien kregen in Nieuw Zeeland, maar de ervaring om deze mooie diertjes te zien viel nogal negatief uit… We waren natuurlijk niet de enige mensen daar, en ja onze domme soortgenoten waren er ook weer… in grote getalen jammer genoeg! In plaats van op veilig afstand (tja dan kan je idd geen mooie foto’s maken, jammer maar dan koop je nadien gewoon een postkaartje ofzo) deze fantastische diertjes te bewonderen ging een hoop mensen veel te dichtbij. En dat was nog lang niet het ergste… Deze dieren komen uit het water om zo snel mogelijk naar hun kleintjes in de broedplaatsen te gaan, niet om een showke op te voeren voor de mensen! Een hoop idioten had blijkbaar niet door dat het een slecht idee was om deze beestjes de pad af te snijden. Telkens wanneer de pinguins een opening hadden gevonden waarlangs ze konden doorgaan, blokkeerde hoop kijklustigen hun die doorgang, ondanks dat deze dieren dan verschrikt wegsprongen en doosbang op een hopje kropen!!! Daarenboven snapten vele mensen ook niet dat nachtdieren niet van de flas op het fototoestel houden!!! Er waren mensen bij die maar bleven flitsen! We kunnen ons wel voorstellen dat je dit misschien niet weet, maar overal hingen borden en vond je foldertjes met deze uitleg, bovendien kon je goed zien dat de diertjes echt bang hadden als je te dichtbij kwam. Het was echt walgelijk hoe de mens zich weer eens gedroeg, dus na enkele mensen erop gewezen te hebben dat ze beter niet hun flits gebruikten en dat ze beestjes best doorlieten omdat ze bang waren, maakten we dat we wegkwamen, want we werden hier niet bepaald vrolijk van!

Om in schoonheid af te sluiten, maakten we op weg naar Christchurch (van waaruit we naar Canada vliegen) nog een kleine omweg via Mount Cook. Deze hoogste berg in Nieuw Zeeland is zelden helemaal te zien omwille van de wolken die er rond hangen. Ons geluk in dit prachtige land was blijkbaar toch nog niet op want, hoewel het de dag ervoor nog hard regende en waaide) was het schitterend weer toen we de Hooker Vally tocht makten, die uitkwam bij een gletsjermeer met ijsschotsen en uitzicht op Mount Cook! Een mooie afsluiter en het leek wel een voorproefje op Canada, want de omgeving deed ons onmiddellijk denken aan Canada… niet dat we al weten hoe Canada er in’t echt uit gaat zien, maar dat duurt niet echt lang meer…