Ik zag zes beren...

Enkele weken geleden hebben Kevin en ik een grizzly gezien in de Rockey Mountains. Wij dachten toen dat we ongelooflijk veel geluk hadden om zo vroeg op’t jaar een beer te zien. Blijkbaar hadden we nog veel meer geluk dan we dachten en niet zozeer omwille van het tijdstip, maar wel omwille van het soort beer. Al de Canadezen die we tegenkomen en ons grizzly-verhaal te horen krijgen, zijn allemaal verbaast dat we zo’n grizzly gezien hebben. Geen van de mensen die we ontmoet hebben (behalve de parkwachter dan) hebben in de vele jaren dat ze hier wonen ooit een grizzly gezien! Dikke sjans gehad dus!

In het vorige blog-bericht schreven we reeds dat we een zwarte beer gezien hadden. Die beer was echter te snel verdwenen in de bosjes. Enkele dagen geleden, op Vancouver Island hadden we meer geluk! Vlak naast de weg zat een zwarte beer op zijn gemakje gras te eten! Showww!!! Eerlijk gezegd deed hij mij een beetje denken aan een koe… zoals hij daar al dat gras naar binnen werkte. Je weet wel welk geluid een grazende koe maakt… wel die beer maakte juist hetzelfde geluid, maar loeien deed hij gelukkig nog net niet!

Maar het bleef niet bij deze fotogenieke beer… Deze namiddag gingen we een korte wandeling maken doorheen Skunk-cabbage moerassen. Een houten wandelweg slingerde doorheen het moeras dat vol stond met skunk cabbage (=stinkdier kool) en boompjes. Net zoals bij de meeste andere wandelingen in Canada, waren we weer helemaal alleen op het pad en was er in de verste verte niemand te zien! Wanneer we net over de helft van de wandeling zijn, besluit ik om nog een fotootje te nemen van het moeras en de vreemde gele planten. Ik draai me om naar de rechterkant van het pad en Karolien staat vlak achter mij. Plots hoor ik Karolien’s adem stokken en zegt ze stilletjes; “beer”. Wanneer ik het beertje zie (een lief klein schattig beertje, zo’n 6 meter bij ons vandaan!!!), staat Karolien al klaar om weg te spurten. Ik hou haar tegen want hard weglopen wordt afgeraden als je een beer ziet… terwijl ik haar tegen hou en mijn camera klaarmaak voor een snel filmpje, zie ik een tweede kleintje iets dichter bij ons. En dan nog geen seconde later , valt mijn oog op mama beer… die op slechts drie à vier meter van mij af staat… oké dan toch maar geen filmpje. Stilletjes volg ik Karolien, die de moederbeer al langer gezien had en wijselijk terug gedraaid was! Wanneer we uit het zicht van de berenfamilie zijn stappen we vol adrenaline en ongeloof terug naar de auto. Vanaf dan zien we overal zwarte vlekken die misschien wel eens beren zouden kunnen zijn, haha!

En ons berenlijstje blijft groeien! Terwijl ik aan het typen was over het berengezin, dook er aan de kant van de weg weer eentje op! Wat een berenleuke dag!

Naast beren hebben we vandaag ook nog twee grote berggeiten gezien vlak naast de weg. Op Vancouver Island hadden we het geluk om naast een hoop herten ook nog enkele kariboo’s te zien, zeearenden, tientallen zeesterren en een wolverine! Vancouver Island staat o.a. bekend voor zijn Whalewatch-tochten, maar het weer was niet zo denderend dus hadden we al besloten om dit niet te doen. Op onze laatste avond op het eiland zaten we in een motelletje vlak aan het strand en op een bepaald moment hadden we het idee dat er in de verte iets uit het water naar boven sprong. Dus trokken we snel onze jassen en schoenen terug aan voor een spurtje naar de waterkant. Plotseling zagen we terug beroering in het water… waren dit walvissen of dolfijnen?!?! De dieren zwommen jammer genoeg verder en verder van ons weg. We zijn dus nog altijd niet zeker wat we daar precies gezien hebben, maar er zat iets groots in het water, dat is zeker!!! Onderweg terug over het strand stuitten we op verschillende zand-dollars; dit zijn een soort van zee-egels die er prachtig uitzien door de bloem-vorm op hun rug (deze vorm wordt gecreëerd door vijf rijen van poriën).

Vancouver Island, had trouwens veel meer te bieden dan al die maffe dieren. Prachtige stranden, grote bergmeren, oeroude Douglassparren en fascinerende regenwouden; kortom weer een mooi staaltje werk van moeder natuur. Ook Victoria, het grootste stadje op het eiland, kreeg een hoge score van ons. Deze gezellige stad wordt, net zoals Vancouver, rijkelijk versierd door duizenden bloemen en groenperkjes. Zulke steden vind je in België niet!

Voor we naar Vancouver Island afscheepten, brachten we eerst nog twee dagen door in Vancouver. Samen met Kevin en Senne, verkenden we daar Stanley Park en Waterfrond, bezochten we het antropologische museum en Grandville Island, en testen we de locale bier, wijnen, cocktails en gerechten uit in de hippe restaurantjes en pubs van Vancouver. Je zal me niet snel horen zeggen dat ik een stad mooi vind, maar hier hebben we toch nog een erg indrukwekkend stukje Vancouver gezien! Ja, Vancouver is best een ‘mooie’ en gezellige stad!

De dag waarop wij naar het eiland vertrokken, ging Kevin nog eens naar de luchthaven van Vancouver om te zien of ze hem dit keer thuis konden krijgen. En hij had geluk! Dankzij zijn grote talenten om indrukwekkende interviews weg te geven (jaja, Kevin is door zijn vliegverhalen en populair doelwit geworden voor de Canadese pers) en een rasta-steward die Kevin een broederlijke gunst aanreikte, zat Kevin voor hij het goed en wel besefte op een vliegtuig richting Frankfurt. Blijkbaar waren er nog enkele plaatsen vrijgekomen op deze Lufthansa-vlucht naar Duitsland en was Kevin bij de gelukkigen! Onverwachts is hij dan toch (eindelijk) kunnen vertrekken, maar die vulkaan zal hij toch niet snel meer vergeten!

Eergisteren zijn Karolien en ik van Vancouver Island terug naar het vaste land gekomen en momenteel zijn we via een nieuwe route op weg richting Calgary. Deze tocht heeft ons, tot nu toe niet alleen veel beren opgeleverd, maar bracht ons ook bij Hells gate in de Frazer Canyon én via enkele wijnboerderijen. Hells Gate is de plek waar de Frazer Canyon het smalst is en de rivier met een onvoorstelbare kracht voortgestuwd wordt tussen de metershoge rotswanden. Op dit punt wordt er per seconde dubbel zoveel water verplaatst dan bij de Niagara watervallen!! Het is echt onvoorstelbaar dat hier eind 19e eeuw een stoomschip omhoog is getrokken door 150 chinezen voor de aanleg van de spoorlijn. Die spoorlijn zorgde trouwens voor de instorting van de canyon, waardoor dure vistrappen moesten worden aangelegd om de zalmtrek weer mogelijk te maken.

De wijnkenners van Retie raad ik aan om toch ook eens tot in Britisch Columbia te komen om enkele locale producten uit te testen. De twee wijngaarden die wij bezocht hebben, waren de twee meest noordelijke van heel Amerika en hadden erg lekkere ‘sapjes’ op hun lijsten staan! We moesten het jammer genoeg houden bij twee wijnproeverijen, want we hadden nog ettelijke kilometers voor de boeg, maar het was een leuke ervaring! Morgen staan de “Radium Hotsprings” en enkele kortere wandelingen op ons programma en dan moeten we maken dat we in Calgary zijn, want woensdag is het tijd om het vliegtuig richting Columbia op te springen, waar ik Ellen, na zes maanden weer zal terug zien!!!

Een nieuwe Belgisch-Canadese ontmoeting, een Belgisch weerziens én een onnodig driedubbel afscheid!

De avond voor we Karolien en Senne op de luchthaven van Calgary zouden ophalen, gingen we langs bij Heather en Frank, vrienden van Louis Ooms. Frank is een Belg van Tongeren die al zo’n 50 jaar in Canada woont met zijn Canadese vrouw Heather. Toen we in Canada aankwamen hadden we een super lange mail gekregen van Heather met een hoop nuttige informatie over British Columbia en Alberta. Deze keer waren we uitgenodigd voor een diner. Samen met hun kinderen en kleinkinderen genoten we van een heerlijke (super uitgebreide) maaltijd! Het werd een gezellige avond, met Canadese verhalen, Vlaamse liedjes en moppen uit Tongeren!

Na een uitgebreide brunch bij Nicole en Jim, met Belgium Waffels met warme aardbeien en slagroom, spek met eieren en champagne-appelsiensap (hmmmm), pikten we Karolien en Senne op en reden we rechtstreeks verder naar Banff. Want de volgende drie dagen stonden snowboarden en skiën op ons programma. In Sunshine, het skioord, was het heerlijk wintersportweer; ’s nachts viel er verse sneeuw en overdag scheen de zon volle bak terwijl wij de berg afzoefden! Zalig!!! De tweede dag zakten Jim en Nicole af naar Sunshine om ons te vergezellen. Jim bracht bovendien het favoriete drankje van zijn opa mee om de liftmomenten nog aangenamer te maken… euhm laat ons zeggen dat die whisky het skiën en snowboarden ook nog net iets leuker en veel sneller maakte dan het al was!

Helaas vloog de tijd in Sunshine voorbij en werd het tijd voor Kevin om, na zes fantastische maanden, terug te keren naar België. Gelukkig had hij heel wat om naar uit te kijken in België, nl jullie allemaal weer zien en natuurlijk dé kermis van’t jaar; Hessie jaarmet!!!! We hadden allebei gekozen voor de korte pijn; geen gezever, gewoon tot op de laatste moment genieten en dan een heel kort afscheid op de luchthaven. En het verliep goed… Kevin sprong op de vlieger naar Londen en Katrien zou de volgende morgen met Karolien en Senne via het zuiden richting Vancouver vertrekken. En toen ontplofte deze Eyjafjallajokull-vulkaan in IJsland!

Kevin was bijna in Londen, toen hun vliegtuig rechtsomkeer moest maken… het was te gevaarlijk om door de aswolk te vliegen. Twaalf uur later stond hij terug in Calgary aan de grond, maar ondertussen was Katrien al bijna vertrokken richting Vancouver. Gelukkig moest ze nog snel een mailtje sturen naar Brian en Juanita in Vancouver, en zo werd Kevin’s noodkreet ontdekt: “Ik zit nog steeds in Calgary!!!”. Zoals jullie al wel weten is Kevin nog steeds niet terug… hij heeft ondertussen nog wel enkele keren op een vliegtuig gezeten, maar deze werden telkens op de laatste moment geannuleerd! Daardoor hebben wij ook al drie keer afscheid moeten nemen… en dat werd er niet bepaald makkelijker op. Om de tijd te verdrijven maakten we tussen de bezoekjes aan de luchthaven door nog enkele uitstapjes naar Calgary. Zo brachten we enkele dagen door, maar toen Kevin besefte dat hij Hessie Kermis toch zou missen, en nog zeker vier dagen vast zat in Canada, besliste hij om samen met Katrien, Karolien en Senne richting Vancouver Island te trekken. Eventueel kon hij vanuit Vancouver wel een vlucht naar Brussel regelen.

En zo vertrokken we via het zuiden naar Vancouver, onderweg stopten we hier en daar op mooie of interessante plaatsen. Zo bezochten we een beroemde “Buffalo-Jump”; een plaats waar de Indianen vroeger de buffels bij elkaar dreven en zo in het ravijn deden storten. Buffels hebben we daar niet gezien, maar wel een aantal grappige marmotjes! En het bleef niet bij deze kleine knaagdiertjes, op onze route hebben we ook nog verschillende hertjes, edelherten, big-horn sheep en kariboes gezien. En als kers op de taart zagen we gisteren een zwarte beer!!!! Het enige wild dat op ons lijstje staat en we nog niet gezien hebben is een eland en de grote zalmtrek. Maar daar komen we wel een keertje voor terug!

Visjes, marionetten, dinosaurussen, Cowboys én indianen!!!

Voor ons volgende avontuur hadden we een afspraak gemaakt met Nick in Canmore. We stonden vroeg op en verlieten de vallei om naar de Spraylakes te gaan die hoog in de bergen gelegen zijn en daardoor ook nog bedekt zijn met een dikke laag ijs. Lijkt niet echt ideaal om Kevin’s Canadese vissermandroom waar te maken, tenzij… je met een grote boor enkele gaten in het ijs boort en gaat ijsvissen!!! Het was prachtig! We zaten met onze hengeltjes in het midden van een supergrote bevroren vlakte tenmidden van met sneeuw bedekte bergen. Niet alleen was het stralend weer, ook kregen we bezoek van een nieuwsgierig diertje: een coyote! Als we het te koud kregen konden we in een verwarmd hutje op het ijs verder vissen. Daarenboven werd onze vangst direct door Nick omgetoverd in een heerlijke maaltijd… verser kan niet jummy (zelfs Kevin vond deze vis lekker!). Het was een superleuke ervaring… en de warme appelcider en chocolademelk maakten het nog leuker!

Nu Kevin de smaak van het vissen weer te pakken had, werd de droom om te gaan vissen in Canada weer veel sterker en ging hij op zoek naar een huisje met een bootje aan een meer. Op zich lijkt dit geen moeilijke zoekopdracht aangezien canada honderden meren rijk is, die vol zitten met vissen. Toch waren er enkele serieuze obstakels… enerzijds was het nog heel vroeg op het jaar om te vissen en anderzijds was zo’n huisje met een bootje aan een meer niet bepaald goedkoop. Eerlijk gezegd hadden we beiden de hoop al opgegeven en dachten we dat deze droom niet realiseerbaar zou zijn tijdens deze reis… daar zouden we later nog eens voor moeten terug komen. Maar toen kwam Kevin op’t internet de ‘deal’ van zijn leven tegen; een huisje aan het Sushwap-lake in Britisch Columbia, mét een bootje, voor een redelijke prijs! Lang moesten we hier niet over nadenken… dromen dienen toch om uit te komen… wie denkt dat ze bedrog zijn probeert gewoon niet hard genoeg en kan niet zo goed zingen! Dus boekten we het huisje voor de laatste week van Kevin’s verblijf in Canada, zodat hij zijn lange reis in schoonheid kan afsluiten!

Dit betekende dat we nog een weekje de tijd hadden voor we naar het meer zouden gaan. We besloten naar Calgary te trekken omdat we in de Rockey Mountains enkele super toffe Canadezen hadden leren kennen, die we graag zouden terug zien. We namen contact op met Jim en Nicole, om te zeggen dat we een weekje in Calgary waren en nog voor we goed en wel “hallo” hadden kunnen zeggen waren we al bij hen thuis uitgenodigd! De Canadese gastvrijheid is echt ongelooflijk!!! Nicole, Jim en hun vrienden hebben ons de hele week mee op sleeptouw genomen. Samen met hen verkende we de locale barretjes met locale indianen, de parken met de diskgolf-parcours (zie verslag Queenstown, Nieuw Zeeland voor uitleg diskgolf), de leukste restaurantjes in Calgary, het “down-town-gedeelte” van Calgary. Ze namen ons zelfs mee naar een theaterstuk van een zeer bekende marionetten-speler en we kregen de kans om een stapje te zetten in het dagdagelijkse werkleven van enkele Canadezen. Zo nam Jim, een architect, ons mee naar enkele van zijn projecten (Elke en Jo DeBie hier hadden jullie moeten bijzijn!), en kregen we de eer om de 'speciale buitenlandse' jury te zijn van de ‘Idool- wedstrijd’ op het BUSO waar Nicole leerkracht is, wat een ervaringen!

Eén van de hoogtepunten in onze Calgary-week was toch wel het optreden van enkele cowboys, waar Damien en Carrie (vrienden van) ons mee naartoe namen! We reden zo’n twee uur in Zuidelijke richting, over grote en kleine wegen, door beboste gebieden en prairies, voor we in het piepkleine dorpje “Black Diamond” aankwamen. We parkeerden voor een bar, die eruit zag alsof ze zopas uit een Western-film geplukt was! De watertrog voor de paarden stond nog voor de deur! Bij het binnengaan kregen we een verhaal te horen over een man die vorig jaar nog de uitdaging aangegaan was om met paard en al ‘de saloon’ binnen te rijden. De sukkelaar had bij het buiten rijden, door een onverwachtse sprong van zijn paard, al zijn tanden verloren toen hij in botsing was gekomen met de deurstijl! De sfeer in de bar was ongelooflijk!!! Een groepje cowboy’s en cowgirls zaten gezellig te jammen op hun gitaren en banjo’s en toen de cafégangers doorkregen dat er buitenlands bezoek in hun bar zaten, kwamen ze gezellig met ons kletsen en kregen we een T-shirt van het bandje! Ze speelden zelfs enkele Neil Young nummers speciaal voor ons en bezorgden ons meer dan eens een kippenvelmoment, prachtig!!!!

Voor we het vergeten, we hebben ook nog enkele uilen met jongen van zeer kortbij gezien, op klaarlichte dag! Ja Kurtje, ook voor hou zou het hier een echt paradijs zijn!!!

Vlakbij Calgary, in “het dal van de dinosaurussen”, ligt Drumheller. Meer dan 70 miljoen jaar geleden strekten zich hier tropische regenwouden, moerassen en marslanden uit, langs de oever van een enorme binnenzee. Van de Rockey Mountains was toen nog geen spraken en de dino’s hadden het hier voor’t zeggen. Enkele honderden jaren later waren er verschillende vulkaanuitbarstingen en ontstonden de grote bergketens. Nog enkele miljoen jaren later verdween heel dit land onder een dikke laag ijs en aan het einde van de laatste ijstijd vormden immense gletjers een diep dal…. Het dal van de dinosaurussen! Hier zijn honderden beenderen van minstens 30 verschillende dino’s gevonden. Er werd ons verteld dat er in Drumheller niet alleen een super tof en interessant Dino-museum gelegen is, maar ook dat je hier op een normale wandeling zelf makkelijk enkele beenderen of tanden van dino’s kan vinden! Reden genoeg om een bezoekje te brengen aan deze bizarre plek. “Vlakbij” Calgary, bleek zo’n twee en half uur rijden van Calgary (inderdaad vlakbij voor een Canadees) te zijn. We waren niet bepaald vroeg vertrokken dus kwam pas rond 15.30u aan in Drumheller. Een dat super dino-museum zag er langs buiten inderdaad super uit, maar bleek helaas gesloten te zijn op maandag. Wat het verhaal over het zelf kunnen vinden van beenderen van die prehistorische dieren betreft… dat klopte ook wel, maar eum… dat is alleen niet in Drumheller, maar zo’n uurtje rijden naar het zuiden. Tips van locals zijn meestal de beste, maar ze moeten wel kloppen natuurlijk! We maakten er dan maar een prospectie-rit van en besloten later met Karolien terug te komen en nu gauw even twee uurtjes terug te rijden zodat we nog op tijd in Calgary konden zijn voor het avondeten en een lekker drankje in de hot-tub. Sjanske dat de naft hier niet duur is!

Na een gezellig weekje in Calgary was het hoog tijd om naar het Shuswap meer te rijden om enkele viskes te vangen! Onze accommodatie aan het meer was formitastisch! Het weer zat niet altijd mee, maar Kevin lied zich door niets tegenhouden (zelfs niet door enkele sneeuwstormen) om elke dag uren lang in een bootje het water op te gaan, op jacht naar regenboogforel! In ruil voor een vis bakte Katrien heerlijke cheescakes (neen, natuurlijk niet zo goed als die van Liliane, maar toch bijna) en zorgde ze voor lekkere feestmaaltijden (jaja Kirsten, je leest dit goed!!!!). Tijdens de laatste visuurtjes werd Kevin nog uitgewuifd door vier Amerikaanse zeearenden, die vlak over zijn hoofd voorbij vlogen. Maar daar bleef het niet bij wat diertjes betreft, want onderweg terug van Shuswap naar Calgary zagen we nog een groepje big horn sheep! Hoeveel geluk kan je hebben!!!