Ik zag zes beren...

Enkele weken geleden hebben Kevin en ik een grizzly gezien in de Rockey Mountains. Wij dachten toen dat we ongelooflijk veel geluk hadden om zo vroeg op’t jaar een beer te zien. Blijkbaar hadden we nog veel meer geluk dan we dachten en niet zozeer omwille van het tijdstip, maar wel omwille van het soort beer. Al de Canadezen die we tegenkomen en ons grizzly-verhaal te horen krijgen, zijn allemaal verbaast dat we zo’n grizzly gezien hebben. Geen van de mensen die we ontmoet hebben (behalve de parkwachter dan) hebben in de vele jaren dat ze hier wonen ooit een grizzly gezien! Dikke sjans gehad dus!

In het vorige blog-bericht schreven we reeds dat we een zwarte beer gezien hadden. Die beer was echter te snel verdwenen in de bosjes. Enkele dagen geleden, op Vancouver Island hadden we meer geluk! Vlak naast de weg zat een zwarte beer op zijn gemakje gras te eten! Showww!!! Eerlijk gezegd deed hij mij een beetje denken aan een koe… zoals hij daar al dat gras naar binnen werkte. Je weet wel welk geluid een grazende koe maakt… wel die beer maakte juist hetzelfde geluid, maar loeien deed hij gelukkig nog net niet!

Maar het bleef niet bij deze fotogenieke beer… Deze namiddag gingen we een korte wandeling maken doorheen Skunk-cabbage moerassen. Een houten wandelweg slingerde doorheen het moeras dat vol stond met skunk cabbage (=stinkdier kool) en boompjes. Net zoals bij de meeste andere wandelingen in Canada, waren we weer helemaal alleen op het pad en was er in de verste verte niemand te zien! Wanneer we net over de helft van de wandeling zijn, besluit ik om nog een fotootje te nemen van het moeras en de vreemde gele planten. Ik draai me om naar de rechterkant van het pad en Karolien staat vlak achter mij. Plots hoor ik Karolien’s adem stokken en zegt ze stilletjes; “beer”. Wanneer ik het beertje zie (een lief klein schattig beertje, zo’n 6 meter bij ons vandaan!!!), staat Karolien al klaar om weg te spurten. Ik hou haar tegen want hard weglopen wordt afgeraden als je een beer ziet… terwijl ik haar tegen hou en mijn camera klaarmaak voor een snel filmpje, zie ik een tweede kleintje iets dichter bij ons. En dan nog geen seconde later , valt mijn oog op mama beer… die op slechts drie à vier meter van mij af staat… oké dan toch maar geen filmpje. Stilletjes volg ik Karolien, die de moederbeer al langer gezien had en wijselijk terug gedraaid was! Wanneer we uit het zicht van de berenfamilie zijn stappen we vol adrenaline en ongeloof terug naar de auto. Vanaf dan zien we overal zwarte vlekken die misschien wel eens beren zouden kunnen zijn, haha!

En ons berenlijstje blijft groeien! Terwijl ik aan het typen was over het berengezin, dook er aan de kant van de weg weer eentje op! Wat een berenleuke dag!

Naast beren hebben we vandaag ook nog twee grote berggeiten gezien vlak naast de weg. Op Vancouver Island hadden we het geluk om naast een hoop herten ook nog enkele kariboo’s te zien, zeearenden, tientallen zeesterren en een wolverine! Vancouver Island staat o.a. bekend voor zijn Whalewatch-tochten, maar het weer was niet zo denderend dus hadden we al besloten om dit niet te doen. Op onze laatste avond op het eiland zaten we in een motelletje vlak aan het strand en op een bepaald moment hadden we het idee dat er in de verte iets uit het water naar boven sprong. Dus trokken we snel onze jassen en schoenen terug aan voor een spurtje naar de waterkant. Plotseling zagen we terug beroering in het water… waren dit walvissen of dolfijnen?!?! De dieren zwommen jammer genoeg verder en verder van ons weg. We zijn dus nog altijd niet zeker wat we daar precies gezien hebben, maar er zat iets groots in het water, dat is zeker!!! Onderweg terug over het strand stuitten we op verschillende zand-dollars; dit zijn een soort van zee-egels die er prachtig uitzien door de bloem-vorm op hun rug (deze vorm wordt gecreëerd door vijf rijen van poriën).

Vancouver Island, had trouwens veel meer te bieden dan al die maffe dieren. Prachtige stranden, grote bergmeren, oeroude Douglassparren en fascinerende regenwouden; kortom weer een mooi staaltje werk van moeder natuur. Ook Victoria, het grootste stadje op het eiland, kreeg een hoge score van ons. Deze gezellige stad wordt, net zoals Vancouver, rijkelijk versierd door duizenden bloemen en groenperkjes. Zulke steden vind je in België niet!

Voor we naar Vancouver Island afscheepten, brachten we eerst nog twee dagen door in Vancouver. Samen met Kevin en Senne, verkenden we daar Stanley Park en Waterfrond, bezochten we het antropologische museum en Grandville Island, en testen we de locale bier, wijnen, cocktails en gerechten uit in de hippe restaurantjes en pubs van Vancouver. Je zal me niet snel horen zeggen dat ik een stad mooi vind, maar hier hebben we toch nog een erg indrukwekkend stukje Vancouver gezien! Ja, Vancouver is best een ‘mooie’ en gezellige stad!

De dag waarop wij naar het eiland vertrokken, ging Kevin nog eens naar de luchthaven van Vancouver om te zien of ze hem dit keer thuis konden krijgen. En hij had geluk! Dankzij zijn grote talenten om indrukwekkende interviews weg te geven (jaja, Kevin is door zijn vliegverhalen en populair doelwit geworden voor de Canadese pers) en een rasta-steward die Kevin een broederlijke gunst aanreikte, zat Kevin voor hij het goed en wel besefte op een vliegtuig richting Frankfurt. Blijkbaar waren er nog enkele plaatsen vrijgekomen op deze Lufthansa-vlucht naar Duitsland en was Kevin bij de gelukkigen! Onverwachts is hij dan toch (eindelijk) kunnen vertrekken, maar die vulkaan zal hij toch niet snel meer vergeten!

Eergisteren zijn Karolien en ik van Vancouver Island terug naar het vaste land gekomen en momenteel zijn we via een nieuwe route op weg richting Calgary. Deze tocht heeft ons, tot nu toe niet alleen veel beren opgeleverd, maar bracht ons ook bij Hells gate in de Frazer Canyon én via enkele wijnboerderijen. Hells Gate is de plek waar de Frazer Canyon het smalst is en de rivier met een onvoorstelbare kracht voortgestuwd wordt tussen de metershoge rotswanden. Op dit punt wordt er per seconde dubbel zoveel water verplaatst dan bij de Niagara watervallen!! Het is echt onvoorstelbaar dat hier eind 19e eeuw een stoomschip omhoog is getrokken door 150 chinezen voor de aanleg van de spoorlijn. Die spoorlijn zorgde trouwens voor de instorting van de canyon, waardoor dure vistrappen moesten worden aangelegd om de zalmtrek weer mogelijk te maken.

De wijnkenners van Retie raad ik aan om toch ook eens tot in Britisch Columbia te komen om enkele locale producten uit te testen. De twee wijngaarden die wij bezocht hebben, waren de twee meest noordelijke van heel Amerika en hadden erg lekkere ‘sapjes’ op hun lijsten staan! We moesten het jammer genoeg houden bij twee wijnproeverijen, want we hadden nog ettelijke kilometers voor de boeg, maar het was een leuke ervaring! Morgen staan de “Radium Hotsprings” en enkele kortere wandelingen op ons programma en dan moeten we maken dat we in Calgary zijn, want woensdag is het tijd om het vliegtuig richting Columbia op te springen, waar ik Ellen, na zes maanden weer zal terug zien!!!