Colombia gevaarlijk?!

Helemaal niet!

Na 6 weken rondtoeren in Colombia kunnen we wel stellen dat Colombia’s imago als zijnde een gevaarlijk drugsland, verre van juist is! Integendeel zelfs, wij voelden ons vanaf dag één heel gerust, ook als we ’s avonds nog over de straten slenterden. We dachten in het begin nog, dat het misschien slechts in enkele streken zo rustig en vreedzaam was, maar na een maand en half reizen en zowel kleine dorpjes als grote drukke steden bezocht te hebben, zijn we er nu wel van overtuigd dat dit land super veilig is voor zowel zijn inwoners als voor toeristen. We zijn dan ook nog geen enkele andere reiziger tegengekomen die negatieve verhalen kan vertellen over dit prachtige gedeelte van Latijns Amerika. De Colombianen vinden het zelfs heel erg dat hun land word afgeschilderd als een gevaarlijk en corrupt land. Ze geven zelf heel sterk aan dat je best niet naar de Choco regio reist omdat daar minder overheidscontrole is en de Farc-troepen daar nog actief zijn. Maar van globale onrust en gevaar is in de rest van het land geen sprake!

In de meer toeristische plaatsjes durven de mannen nogal eens fluiten en wordt je om de haverklap aangesproken met “Linda” of “chica bella” ( = knappe meid of mooi meisje), maar als je vriendelijk terug groet of lacherig terug fluit, laten ze je verder met rust. Ondertussen zijn we er ook achter dat wanneer de cafébaas of winkelier je aanspreekt met “mi amor” (= mijn liefste) of “mi niňa” (mijn kind), dat helemaal niet seksueel bedoeld is, maar eerder een vriendelijke en beleefde groet is. Kortom de mensen zijn overal super behulpzaam en lief, nooit verlegen om een gezellige babbel. Wanneer je op straat aan één persoon de weg vraagt, staan er gegarandeerd plots drie mensen rondom je om je de mooiste, kortste of leukste route aan te geven. Als je niet oppast wordt je zelfs de rest van de weg vergezeld door een aardige oude man, een toffe knul of een vriendelijk dame!

Wij stonden vooral versteld van hoe enorm modern dit land vaak is! Een sterk netwerk van openbaar vervoer, met mooie, comfortabele airco-bussen, gloednieuwe metro’s in de grotere steden of kleurrijke kabelliften in de kleinere stadjes, tonen dit duidelijk. Felgekleurde huisjes in de gezellige dorpskernen en prachtige hacienda’s in de bergen of aan het strand geven aan dat de meeste mensen hier niets tekort komen. Deze moderniteit maakt de contrasten hier enorm; grote jeeps die geparkeerd staan naast armoedige huisjes, een opgesmukte dame met een geurende parfum, die zich op hoge hakken een weg baant over een modderig paadje; Een feeëriek dorpje, waar niets dan mooie witte stenen gebouwtjes te vinden zijn, op tien kilometer van een armoedig plaatsje in de jungle, waar de huizen de helft kleiner zijn en voornamelijk uit houten latten bestaan; of een voornamelijk blanke bevolking in de ene streek en een uurtje verder richting kust vind je plots enkel zwarte mensen. Enkele crackhoertjes en straatventers geven aan dat er hier en daar toch nog wel de nodige problemen zijn. Maar is er ooit al iemand door Brussel gewandeld zonder aan het station een bedelaar of dakloze tegen te komen?

Valt het op dat wij hier in Colombia een stukje van ons hart verloren zijn? En dat heeft dan nog niet veel te maken met het veiligheidsgevoel of de moderniteit van dit land, maar wel met de warme cultuur en de enorme diversiteit die deze plaats natuurgewijs te bieden heeft. Jullie hebben al kunnen lezen en zien hoe we hier liggen te luieren op paradijselijke stranden, trektochten maken door de jungle, verkoeling zoeken in heldere rivieren, vertoeven in cactusrijk woestijngebied en op hoge kliffen aan zee genieten van de mooiste zonsondergangen. Afgelopen week hebben we aan dit lijstje nog enkele speciale en prachtige plaatsjes toegevoegd. Zo bezochten we onder andere een park vol prachtige orchideeën en trokken we naar het hoogste punt van Los Nevados, een bergketen met vulkanen en sinistere maanlandschappen. Op 5000 meter hoogte ging het wandelen net niet even vlotjes als anders maar het was zeker de moeite want plots stonden we met onze voeten in de sneeuw, terwijl het die ochtend nog heerlijk warm was waar we vertrokken waren! In Salento trokken we te paard door groene valleien omringd met beboste heuvels en doorspekt met kabbelende riviertjes. En in de Cocora Vallei stonden we versteld van de zestig meter hoge (!!!) waxpalmen die ons de weg wezen op onze lange wandeltocht! De rustgevende natuur, prachtige uitzichten over de valleien en heuvels die ons ‘finca’-hostal omringden zorgden er dan ook voor dat we enkele dagen langer dan gedacht in Salento bleven (of lag dat aan de heerlijke huisgemaakte chocoladetaart en de verse minipizza’s van’t huis!?).

Hasta luego!!!