Onze tien laatste dagen in Colombia…

Telkens wanneer we op deze wereldreis van land wisselen, verloopt het reizen net iets anders dan we gewend zijn; het is iets minder relaxed omdat de tijd dringt, maar ook iets spannender omdat er een nieuw land aankomt! Meestal gaat zo’n landenwissel gepaard met een ‘vooraf’ geboekte vlucht, waardoor de vrijheid en onbekommerdheid tijdens het reizen plots ingeperkt worden. Plannen worden strakker en de dagen worden geteld. Ook in Colombia was dit het geval, want plots hadden we nog maar tien dagen voor we onze vlucht naar Letitia (een dorp in het regenwoud, aan de rand van de Amazonerivier en aan de grens met Brazilië) zouden nemen.

Op deze tiende dag vertroefden we in San Cipriano; een piepklein dorpje in het woud, waar geen wegen naartoe leiden en je enkel kan geraken op een bruha (= heks). Neen, dit is geen grapje… bruha’s zijn houten paletten op kleine wieltjes, waarop een brommer staat die met zijn achterwiel de grond raakt. Deze planken worden door de inwoners op de rails van de spoorlijn geplaatst, en doordat het achterste wiel van de brommer één van de rails raakt, vliegt het houten palet als een heks door het woud. Enkele pittige details hierbij zijn o.a. dat er slechts één spoorweg is voor verkeer dat van en naar San Cipriano gaat/komt, dus om de vijf minuten moet de minst volle bruha af de rails gesleept worden en er nadien weer opgezet worden. Het ritje op de “heks” duurt zo’n 20 minuten voor je San Cipriano ‘binnenvliegt’… toch als je snel genoeg ‘vliegt’… soms gingen we wel 60km/u! Best zot hoor, als je gewoon met je rugzakje op een oude houten, kleine plank zit!! Maar het pittigste detail is wel dat de rails die de bruha’s gebruiken ook nog in gebruik zijn door echte goederentreinen!!! Wij waren gewoon blij dat we die nooit zijn tegengekomen, verder hebben we daar niet te veel over proberen na te denken. Hoewel we, toen we op de bruha zaten, toch geregeld een stemmetje in ons hoofd hoorden spoken dat zei: “Wat als die goederentrein net nu eraan komt, wat dan….”. De ritten van en naar San Cipriano zijn weer maffe belevenissen, die voor de rest van ons leven in ons geheugen gegrift staan…Jammer genoeg was ons verblijf in het dorpje zelf heel kort doordat de regen hier heel de tijd met bakken naar beneden viel. Daarenboven hadden we de volgende dag nog maar negen dagen in Colombia…

Op deze negende dag reisden we door naar Buen Aventura, waar we de boot namen naar Ladrilleros; een slaperig dorpje aan de kust. En na een gezellige avond met een koppeltje uit Buen avontura en een fles whisky, was het veel te snel alweer de volgende dag, en toen hadden we nog maar acht dagen in Colombia…

Op deze achtste dag deden we niet veel meer dan luieren langs de kant van het zwembad, af en toe een verkoelende duik nemen, de toekans tellen die vlakbij elkaars hapjes aan’t afpikken waren, en de geneugden van tequila ontdekken… met als gevolg dat we om 21u reeds in ons bed vielen en de volgende dag met een lichte kater beseften dat we nog maar zeven dagen in Colombia hadden…

Op deze zevende dag besloten de wolken om met z’n allen aan te treden… ideaal voor ons om nog wat bij het zwembad te vertoeven, omdat we dan ten minste niet het gevaar liepen om hevig te verbranden of een zonneslag op te lopen! Toen we lagen te luieren aan het zwembad, kwamen er plots een tiental soldaten door de hoteltuinen gemarcheerd… hé??? De hotelmanager kwam direct aanlopen om te zeggen dat we ons niet ongerust moesten maken… het was gewoon routine. Een dag later begrepen we waarom zo’n vertoning “gewoon routine” is… met een blik op de kaart zagen we dat Ladrilleros veel meer oostwaarts lag dan we eerst dachten, en dus ook veel dichter bij Choco, waar de guerrilla nog actief is. Achja, geen probleem want wij waren weeral bijna weg uit Ladrilleros, want we hadden nog maar zes dagen...

Op deze zesde dag reisden we eerst met de moto-taxi van Ladrilleros naar Guan Chaco, van daaruit met de ‘lancha’ (=passagiersspeedboot) terug naar Buen Aventura, en daar de bus op richting Popayan. Van de veel armere pacifische kust reisden we terug het rijkere binnenland in. Toen we enkele dagen daarvoor van Cali richting Buen Aventura reden, leek het alsof wel plots in een heel ander land terecht waren gekomen! De huizen waren ineens veel armoediger, de auto’s veel schaarser en ouder, het klimaat veranderde van een koeler bergklimaat naar een warm en vochtig zeeklimaat, en de mensen waren ineens zwart in plaats van blank. Gelukkig praatten ze nog steeds Spaans, anders hadden we echt beginnen twijfelen! En nu maakten we dit cultuurschokje weer mee, maar dan in omgekeerde richting… na een nacht in Popayan reisden we de volgende dag nog verder naar San Augustin, en hadden we nog maar vijf dagen…

Op deze vijfde dag, kwamen we na een zware busrit van acht uren, eindelijk aan in San Augustin. Het lange reizen van de afgelopen twee dagen werd ruimschoots goedgemaakt door het heerlijke verblijfje dat we in San Augustin vonden! Even buiten het dorp, in het midden van de natuur, lag het prachtige hostal “Casa Nelly”, met zowel dormrooms (= slaapzalen voor meerdere personen) als super leuke cabaňa’s (apartje huisje/hutjes met eigen badkamer), mooie tuinen met een prieeltje waar hangmatten ophingen, een leuke zit- en tv-ruimte en een mooie keuken. De hostals in Colombia zijn meestal wel van goede kwaliteit (behalve soms in de steden), maar dit had toch nog net iets extra’s (en dat voor dezelfde prijs die wel normaal betalen) perfect! Maar na onze eerste nacht in “Casa Nelly” hadden we nog maar vier dagen…

Deze vierde dag was het 23 juni… een mooi moment om mijn geboorte, zo’n 29 jaar geleden te herdenken… en tegelijkertijd een goed excuus voor een gezellig feestje!!! Ellen had ervoor gezorgd dat de dag begon met een stevig, niet alledaags ontbijt en dat er ook ‘s avonds voor een echte feestmaaltijd gezorgd werd, met een heuse verjaardagstaart als nagerecht!!! Een flesje wijn en later enkele cocktails maakten de gezellige avond compleet! Na mijn verjaardagsdag hadden we nog maar drie dagen…

Op deze derde dag was het tijd voor Ellen’s verjaardagscadeau… een dagtocht met een brommer naar verschillende mooie plekjes in de omgeving, gevolgd met nog een klein verjaardagsfeestje om het vieren af te leren! De moto-rit was spectaculair! Niet alleen omdat we doorheen een prachtig landschap zoefden, vergezeld van een stralende zon, maar ook omdat de weggetjes die we moesten nemen amper berijdbaar waren! Hobbelend en schokkend over zanderige paadjes beleefden we een prachtig maar spannend avontuur, want ja, het is best spannend als de brommer waar je met twee opzit zelfs in eerste amper de steile berg opgeraakt of je de bochtige bergaf vlak naast de rivier moet nemen terwijl je stenen en putten moet ontwijken! Negenentwintig worden doet toch wel iets met je… (of was het vooral omdat de wijn en cocktails allemaal plots op waren die avond… we zullen het nooit zeker weten maar) ik, die in de eerste 29 jaar van mijn leven, nooit geen ander bier dan het tafelbier bij moemoe had gedronken, had plots een flesje Colombiaans bier in mijn handen. Ik heb het weliswaar niet helemaal leeg gedronken (ik snap nog steeds niet wat mensen er zo lekker aan vinden), maar het was wel het begin van mijn pintjesdrinkende leven (en jawel ik heb er ondertussen al minstens tien gedronken). Vraagje voor Kevin, die mij op onze reis altijd voorstelde als zijnde “geen echte Belg” omdat ik geen bier drink dronk, : “Ben ik dan nu officieel wel een echte Belg, of moet ik daar eerst een echte Belgische pint voor drinken?”. Mijn verjaardagsfeest eindigde in de vroege uurtjes van de volgende dag, toen we nog maar twee dagen hadden vóór onze vlucht naar Leticia…

Op onze voorlaatste dag namen we ’s avonds de nachtbus richting Bogota. Doodmoe kwamen we de volgende morgen aan in Bogota. Toen hadden we nog maar één dag in Colombia…

Deze laatste dag hadden we jammer genoeg nodig om bij te slapen en op zoek te gaan naar postzegels om onze Colombiaanse kaartjes te versturen. Het had ons al veel moeite gekost om postkaartjes te vinden in Colombia (weer een bewijs dat Colombia op toeristisch vlak nog niet helemaal ontwikkeld is), maar enkele dagen eerder hadden we ze eindelijk gevonden in een groot hostal in Popayan. Postzegels echter waren nergens te vinden, zelfs op onze laatste dag in Bogota (de hoofdstad notabene) konden we nergens postzegels vinden! Tja dan worden het maar Colombiaanse kaartjes met Braziliaanse postzegels!!!

Leticia, ligt tegen het Braziliaanse dorpje Tabatinga. In Tabatinga gingen we de boot nemen naar Manaus… dat per boot zo’n vier dagen stroomafwaarts gelegen is aan de Amazonerivier. Nadat we onze boot geregeld hadden besloten we in een klein restaurantje naar de wereldbekermatch Brazilië versus Chili te gaan kijken. Het was niet moeilijk om te beseffen dat we plots in Brazilië zaten; overal liepen mensen in geel met groene T-shirts, en met de Braziliaanse vlag op hun gezichten geschilderd. Hoewel we ons in een klein dorpje in het midden van de amazone bevonden, werden we de Braziliaanse hartstocht voor feesten en voetbal direct gewaar! Toen het Braziliaanse team dan ook won, stond heel het dorp op zijn kop! Honderden mensen trokken de straten op en vormden een lange feestelijke stoet… wij hadden nooit gedacht, dat in zo’n klein dorp de ambiance zo groot kon zijn! Wat een belevenis… we hoopte vanaf toen dat de Brazilianen de finale zouden halen terwijl wij in hun land verbleven, want dan zouden we nog grootste feesten gaan meemaken. Jammer genoeg hebben de Nederlanders hier ondertussen al een stokje voor gestoken.

De vier dagen durende boottocht naar Manaus zorgde voor een onvergetelijke entree in Brazilië! Op deze relatief grote boot sliepen we, samen met zo’n honderd andere passagiers, in hangmatjes in openlucht op het tussendek. Op het bovenste dek was een barretje met muziek en een groot tv-scherm waar de wereldbeker gevolgd werd en Braziliaanse muziekvideo’s (met de volumeknop volledig open) vertoond werden. Dankzij een klein trapje kon je nog een klein beetje hoger klimmen tot bij de reddingsboten. En als je via de reddingssloepen naar voor liep, had je een prachtig rustig plekje waar je ongestoord kon genieten van het prachtige landschap waar we doorheen vaarden. Vier dagen en nachten bevonden we ons op de langste rivier op aarde… en wees gerust heel breed was hij ook! Telkens we over de rivier uitkeken, stonden we weer versteld van de uitgestrektheid van het water… vaak leek het eerder dat we ons op een super groot meer of zelfs op een zee bevonden i.p.v. op een rivier. De jungle, die zich aan twee kanten van de rivier uitstrekte, bleef maar komen en komen. Als je gewend bent om in België van de ene bebouwde kom op tien minuten naar de andere bebouwde kom te rijden en als je om een beetje bos te hebben naar de Belse bossen of de Ardenne moet rijden, wel dan was de grootte en het oneindige van deze jungle vaak echt surreëel! Roze en grijze rivierdolfijnen zwommen geregeld naast de boot met ons mee en verschillende vogels (o.a. mega grote, blauwgrijze ijsvogels) zongen de prachtigste liederen! Daarenboven werden we gedurende de tocht vergezeld door een stralende zon en zagen we ’s nachts aan de hemel miljoenen sterren of schitterende bliksemschichten die de hemel in rode en oranje tinten deed oplichten… waaauuuw!!

Momenteel zitten we in Presidente Figueiredo, een klein dorpje zo’n uurtje van Manaus, te wachten op de komst van zeer belangrijk bezoek! Onze mama’s en papa’s zitten ondertussen op het vliegtuig richting Brazilië. Vanavond landen ze in Salvador en dinsdag gaan wij ze opwachten in de luchthaven van Manaus. Daarna reizen we met z’n allen twee weken door Noord-Brazilië op zoek naar krokodillen, piranha’s, speciale vogels, mooie landschappen, grotten, schildpadden en typische Braziliaanse dorpjes; een mooi vooruitzicht!