Vive ma liberté…

Whisky on the rocks geserveerd krijgen op een bus, na een uitgebreide, warme, kant en klare maaltijd met lekkere rode wijn erbij …. Dat kan alleen op de Flecha-bus in Argentinië!!! Sinds een weekje vertoeven we in het land van El Ché en Evita Perron, het land van de vino’s en de Mate, waar de aarde zich uitstrekt in grote zoutvlaktes, zich opkrult tot hoge gebergtes, stuiptrekkend enorme gletsjers vormt, zich naar beneden stort samen met oneindige watervallen of lieflijk uitrekt tot weidse, wuivende grasvlaktes zoals de Pampas…

Hoewel we ondertussen in verscheidene landen geweest zijn, waarin we duidelijke verschillen opmerkten van streek tot streek, blijft de overgang van het ene land naar het andere toch nog steeds grotesker, indrukwekkender, moeilijker.

Zo was bijvoorbeeld de Pantanal in het Zuidwesten van Brazilië weer totaal anders dan Itacaré aan de kust of Manaus in het Amazonegebied… (niet moeilijk als je bedenkt dat dit alles telkens meer dan 2000 km uiteen ligt). Het dialect van de Brazilianen veranderde in die mate, dat zelfs wij, die haast geen Portugees spreken, het verschil duidelijk konden horen. De jungle en de zee werden vervangen door een weidse savanne afgewisseld met lage palmwouden en drassig gebied met ondiepe poelen. Het tropische kustklimaat maakte plaats voor een uiterst droog steppe klimaat met koude winden. (In het regenseizoen staat de meerderheid van dit landschap volledig onder water en is het hier klam en vochtig in plaats van aangenaam warm overdag tot redelijk koud tegen de avond en ‘s nachts.) Naast toekans en piranha’s zagen we ook weer heel andere dieren zoals tujuju’s (stork = één van de grootste vogels op aarde), ara’s (= grootste papagaai-soort), tatoe’s (= gordeldier), capibari’s, vossen,… Maar ook zagen we andere, ons al bekende diersoorten, op een heel andere manier dan voorheen; brulapen vlak boven ons hoofd i.p.v. ver weg, wilde zwijnen die groter waren dan al diegene die ik ooit eerder gezien heb, kaaimannen die in grote troepen samenleven en nog nooit zo dichtbij ons zaten. Kortom weer zo nieuw en prachtig en anders…

Maar toen gingen we de grens van Brazilië met Argentinië over. En de verschillen die daarmee gepaard gingen waren veel intenser, bruusker, van heel andere aard soms en nog veel duidelijker… Allereerst sloeg de koude ons dadelijk in het gezicht. Oké, we wisten wel dat het nog “winter” was/is in Argentinië, maar dat we dit hier, in het Noord-Oosten van het land, al zo fel zouden voelen, daar hadden we niet op gerekend! Gelukkig konden we ons direct weer terug opwarmen aan de hartelijkheid en de vriendelijkheid van de Argentijnen. In dit opzicht verschillen de Argentijnen en de Brazilianen dag en nacht… natuurlijk hebben we veel fantastische, lieve, vriendelijke en toffe Brazilianen ontmoet, maar de gemiddelde Braziliaan is (wat ons betreft) veel onvriendelijker en minder hartelijk dan de Argentijnen en dat voel je direct. In Brazilië misten Ellen en ik de onvoorwaardelijke vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Colombianen, en na nog maar enkele dagen in Argentinië, hebben we het gevoel dat de Argentijnen dit weer ruimschoots goed gaan maken… (vreemd hoe je zoiets zo snel kan aanvoelen).

Daarnaast hadden we natuurlijk ook nog het verschil in taal… na enkele weken waren we eindelijk gewend geraakt aan het Braziliaanse Portugees met de “bom dia’s” en de “obrigada’s”, en nu werden die terug vervangen door de “buenas dia’s” en de “gracias-sen”… pff weer effe wennen hoor!!! Gelukkig hadden we Nele bij die ons met haar spaans (van het niveau van les 28) snel weer op het juiste pad zette en die ons, dankzij haar enorme dosis vers reizigersenthousiasme, snel over onze cultuurschok heen bracht! Daarenboven was het gelukkig ook niet echt moeilijk om van de caipirina’s af te kicken en over te schakelen op de Argentijnse wijnen! Na een kleine week hadden wij al door dat de wijnen van Cafayate nog lekkerder smaken dan die van Mendoza… ach wat kan een mens toch snel iets bijleren met een glaasje rode drank in de hand!

Viva ma liberté… is ondertussen wel onze slogan geworden. Ellen en ik zijn van in’t begin zo goed op elkaar afgestemd, dat rekening houden met elkaar als vanzelf ging. Waar Ellen zin in had, had ik meestal ook zin in en waar ik geen zin in had, deed Ellen ook liever niet; super handig om keuzes te maken en te doen en laten wat je zelf wil. Daarenboven zijn we erg content dat we per land veel tijd uitgetrokken hebben om op ons gemakje te kunnen reizen. Hoewel je natuurlijk in elk land nog veel meer tijd kan spenderen dan dat wij gedaan hebben, komen we veel reizigers tegen die op drie of vier maanden tijd vijf, zes of meer landen bezoeken in Latijns Amerika. Zo zijn we eens twee meisjes tegen gekomen die op twee maanden tijd vijf landen bezochten. Zij waren ook in Colombia geweest en op onze vraag waar ze dan geweest waren antwoordden ze doodleuk: “O, we zijn in Bogota (de hoofdstad) en in één andere stad geweest, want we hadden in totaal maar 5 dagen in Colombia.” Of een andere keer vertelde een jongen dat hij al in Argentinië was geweest. Aangezien wij nieuwsgierig waren naar het land vroegen we hem welke de mooiste plekjes waren. Zijn antwoord: “De Iguazu watervallen waren prachtig en Buenos Aires is een heerlijke stad, maar verder heb ik helaas niet veel kunnen zien want ik had er maar een weekje reistijd voor ik naar Peru gevlogen ben.” Telkens we zo’n verhaal horen vallen we haast achterover… vijf dagen of één week in zo’n grote landen… kan je dan naar waarheid zeggen dat je het land gezien hebt?! Jammer genoeg (voor hen) komen we vaak zulke reizigers tegen en telkens als we hun verhalen horen (die meestal gaan over hoe snel ze tien verschillende dingen gezien hebben omdat ze hun bus of vliegtuig naar het volgende land moesten halen) voelen we ons erg gelukkig over ons ruime reisschema en dat we hierdoor de vrijheid hebben om op ons gemakje een land te verkennen, de inwoners ervan te ontmoeten en ons rustig kunnen verdiepen in de cultuur, de taal en de omgeving waarin we vertoeven.

Het is ongelooflijk hoe makkelijk je gewend word aan deze vrijheid en aan een leven zonder ‘stress’ en ‘moeten’, en we zeiden al wel eens tegen elkaar dat we, eens we terug in België zouden zijn, ons terug erg zouden moeten aanpassen. We hadden echter niet verwacht dat ons liberté-gevoel zo sterk en groot kon zijn dat we er zelfs op reis al last van zouden hebben… zo is slapen in een dormroom vaak al een hele opgave, of zijn de ‘verplichte’ babbeltjes met andere Belgen of Nederlanders er meestal teveel aan, teveel tips uit reisboeken vermijden we, en de levende gidsen die we her en der tegenkomen moeten ons vooral niet te veel willen sturen want dan begint het bij ons te kriebelen!

Zo was voor ons de aankomst in Argentinië, via de grensovergang aan de Iguazu-watervallen, toch wel weer een beproeving… De watervallen zelf waren prachtig, onmenselijk mooi zelfs en de aanblik van dit natuurwonder gaf ons koude rillingen… zo mooi! Maar de massa’s toeristen die daar in hordes rondliepen… waauw niet te doen! De watervallen zijn ongetwijfeld de meest toeristische plek geweest waar ik tot hiertoe, in tien maanden reizen geweest ben. Jammer genoeg verloren deze machtige watervallen, door de aanwezigheid van al deze mensen toch wel wat van hun charmes … Lang zijn we dan ook niet in Puerto Iguazu blijven hangen. We trokken snel door naar San Ignacio waar slechts een handjevol andere toeristen te bespeuren waren.

Na lang zoeken vonden we de perfecte verblijfplaats; een gezellige boerderij die tot hostal omgebouwd was, op een rustige plek aan de rand van het dorp. De eigenaar was een oudere kunstenaar die bijzonder goed kon koken en graag over het leven filosofeerde. We genoten van de rust en maakten een lange wandeling in een nabijgelegen natuurpark. Het natuurgebied was gelegen langs de rand van de Parana rivier, die een natuurlijke grens vorm tussen Argentinië en Paraguay. Tijdens de wandeling kwamen we op verschillende uitkijkpunten waar we een mooi zicht hadden over de rivier en op het buurland van Argentinië. ’s Avonds brachten we een bezoek aan de ruïnes van San Ignacio. Aan de hand van een prachtige lichtshow, waarbij figuren tot leven gebracht werden door ze te projecteren op watergordijnen, werd het verhaal van de Spaanse Jezuïeten die vreedzaam samen leefden met de Indianen verteld. Verder bezochten we een maté- (typische kruidenthee van Argentinië) fabriek en testten we het brouwsel (waar iedereen hiermee rondloopt) eigenhandig uit… we waren het er dadelijk over eens dat muntthee toch lekkerder is!

De fletcha-bus bracht ons nadien 18 uur verder naar Salta, van waaruit we het noorden van Argentinië met een huurauto verder zouden ontdekken. Het mag wel gezegd worden dat de busritten hier veel aangenamer zijn dan in Brazilië. Dit heeft natuurlijk te maken met de enorme luxebussen hier (veel bredere leren zetels die je bijna plat kan leggen én uitgebreide maaltijden onderweg), terwijl de prijs van een busrit hier de helft minder bedraagt dan in Brazilië.

Vanuit Salta was het direct klimmen geblazen, waarbij we al onmiddellijk werden getrakteerd op wonderbaarlijke landschappen. Gelukkig stond het weer aan onze kant en vergezelde een stralende zon ons op onze tocht… gelukkig want geregeld reden op een hoogte van meer dan 3000m, waar we die warmte overdag best konden gebruiken! Her en der zagen we nog smeltende ijspieken, die het landschap nog feeërieker maakten! Verder naar het Noorden belandden we in de provincie Jujuy, die tot de armste van het land behoren en waar metershoge cactussen het indrukwekkende landschap sieren. Een provincie die veel gelijkenissen met Bolivia vertoond, en waar ‘los indios’ nog steeds duidelijk overheersen. Toch zijn het maar een deel van hen die bewust hun tradities en gewoontes tentoonstellen aan de gewone toerist. En ja, dat zijn we nu eenmaal niet. We hadden vernomen dat er in de buurt een mooie 7-kleurige berg te bewonderen was. Een plaatselijke gids wees ons de weg de bergen in en na een meer dan avontuurlijke tocht van 60 km over een ruig rotsenpad, waar we een helemaal niemand tegenkwamen, belandden we in een dorp…het leek wel het einde van de wereld. En die 7-kleurige berg….dat leek wel een 10-kleurige berg. Wat we toen nog niet wisten was dat we enkele dorpjes te ver zaten, om die toeristische 7-kleurige berg te zien…

Toch was het meest fascinerende voor ons de inwoners van het dorp die helemaal geen Spaans verstonden, en wegvluchten als ze ons zagen naderen. Een ongelofelijke belevenis! En zeker toen we de rivier blijkbaar over moesten rijden om onze terugweg te kunnen hervatten. Na een uitgebreide prospectie, waagden we de overtocht, waar we glansrijk in slaagden! In alle vrolijkheid vergaten we mijn schoenen zelfs bij het water. Het zal in ieder geval een belevenis zijn voor de inwoners van het dorpje om kennis te maken met het fenomeen ‘de schoen’. Na een helse, stoffige tocht terug bereikten we moe maar voldaan de bewoonde wereld. Uiteindelijk waren we blij ‘s avonds een bed te vinden bij een indianenfamilie thuis, wel vreemd dat we ‘s morgens het vlees naast de was zagen drogen op de waslijn. Het echte leven dus!

Na een rustpauze in het dorp waar de echte 7-kleurenberg zich bevond, een ongelofelijke teleurstelling voor ons (“ is het dat maar”….. “wij hebben al wel beters gezien”) hervatten we onze terugtocht richting Salta. En dat over de ruta 40, waar Ché Guevarra en zijn maat Ernesto ooit overheen trokken met de moto. Wonderbaarlijke weg was het zeker! Niet alleen de vergezichten maar ook de dichtere zichten op de weg…. Onnoemelijk veel rotsen, vele stenen,…en een platte band. Toch bolden we enige tijd later lustig verder richting zoutvlakten en andere fenomenale natuurverschijnselen.

Oh lalala oh lalala oh lalala c’est magnifique!!!