Golden Bay; een plaats die zijn naam meer dan waardig is!

Golden Bay herbergt twee belangrijke nationale parken: ‘Abel Tasman NP’ en ‘Kahurangi NP’. Het ‘Abel Tasman National Park’ is een kustpark met azuurblauwe zeeën, beschutte baaien en gouden zandstranden, die overgaan in dichtbegroeide bossen. Het herbergt verschillende kloven, watervallen, grotten en ander mooie natuurwondertjes. Het Abel Tasman NP is niet alleen het kleinste (nog steeds groot genoeg voor enkele meerdaagse wandeltracks) nationaal park van het land, maar ook het populairste. We rijden dan ook helemaal naar het Noordelijkste puntje van Golden Bay, omdat het daar minder toeristisch zou zijn en omdat hier ook de beroemde Heapy Trek (in het Kahurangi NP) start. Deze meerdaagse wandeltocht werd ons meermaals aangeraden en we weten nog niet goed of we die zullen doen, of een meerdaagse doorheen het Abel Tasman NP. We starten alvast met een kortere wandeling naar ‘Farwell Spit’, waar misschien wel eens zeehonden kunnen zitten. Als we een half uurtje over het strand gewandeld hebben, zien we in de verte zwarte ‘dingen’ op het strand liggen… zouden het zeehonden zijn of stenen? We lopen wat korter bij en zien dan tot onze vreugde dat de zwarte ‘dingen’ bewegen; dus toch zeehonden! Wanneer we nog korter bij gaan blijkt echter dan onze ‘zeehonden’ veracht veel lijken op grote zwarte zwanen. Een beetje teleurgesteld lopen we dan maar verder in de richting van ‘Fossil Point’ waar, zoals de naam al verraad, fossielen zouden te zien zijn in de rotswanden van de kliffen aan het strand. Op zoek naar fossielen lopen we via de rotswanden in de richting van een grote mosselbank. Afdrukken van lang vergane levende wezentjes vinden we niet echt in de stenen, maar we lopen wel recht in de ‘armen/poten/flippers’ van een grote zeehond!!! Gelukkig vind het dier ons weinig belangrijk en doezelt het gewoon lekker verder in de warme namiddagzon. We vinden nog vier andere luierende zeehonden en nemen de tijd om hen te observeren. De zon brand in ons gezicht, maar de dieren zijn zo fascinerend dat we pas wanneer onze magen beginnen te knorren, op zoek gaan naar het pad terug naar de ‘V’. Onderweg terug lopen we door heuvelachtige weiland vol schapen en koeien. We ontdekken dat schapen eigenlijk domme dieren zijn, ofwel horen ze gewoon niet goed, want ze wachtten steeds tot we vlakbij komen, om dan verschrikt weg te rennen. In plaats van naar links of rechts te lopen, huppelen ze steeds een stukje voor ons uit om enkele seconden later opnieuw opgeschrikt te worden. Die avond genieten we voor het slapengaan nog van de zonsondergang op het strand met uitzicht op enorme rotsen die voor ons uit de zee rijzen.

De volgende ochtend starten we bij de Waikoropupu springs (kortweg Pupu springs). Twee totaal verschillende verhalen maken ons duidelijk dat deze bronnen heel speciaal zijn. Ten eerste zijn de Waikoropupu springs voor de Maori als een “taonga” (= schat) en vormen ze voor hen een heiige plaats (= “waahi tapu” in Maori). De legende van de Pupu springs worden verteld in de verhalen van Huriawa (= hun beschermengel). Voor de Maori vertegenwoordigen de bronnen de puurste vorm van water, en dat staat voor hen gelijk aan de spirituele en psychologische bron van het leven. In vroegere tijden werden de bronnen gebruik voor ceremoniële zegeningen bij de geboorte en de dood, omdat het water helende krachten zou hebben. Een beetje zoals wijwater voor christenen dus. Een tweede reden waarom de bronnen zo speciaal zijn, is omdat de Pupu springs bij de 60 grootste zoetwaterbronnen ter wereld behoren (per seconde ontspringt er 14.000 liter water!). Daarenboven zijn ze de helderste bronnen ter wereld. De enige plaats waar er nog helderder water voorkomt is onder de ‘Ross ijsschots’ op Antarctica!!! Voor ons lijken de bronnen op een klein meertje waarin je het water naar boven ziet borrelen. Op het oppervlak van “het meertje” heeft men een supergrote periscoop gebouwd, waardoor je in het water kan kijken. Omdat het water inderdaad super helder is, zien we vissen, verschillende onderwaterplanten en luchtbelletjes, die net kleine kristalletjes lijken, van het opborrelende water. Maar het grappigst zijn ongetwijfeld de eenden; je ziet namelijk alleen hun onderkant tegen het wateroppervlak en hun peddelende zwemvliesjes bewegen hevig heen en weer… ja het is zo eens iets anders… een eend langst zijn onderkant!

Sinds we in Waimarama vertrokken waren deed Kevin niets anders meer dan over golfen praten. Het werd dus hoog tijd om nog eens te gaan golfen! Gelukkig was er in Golden Bay ook een golfterrein en dus gingen we ons slagtalent wat verder ontwikkelen. Voor we het wisten hadden we meer dan vijf uur doorgebracht op het golfterrein, dat vlak naast de zee gelegen was! Tegen de tijd dat we gedaan hadden was er geen kat meer op het mooie terrein te bekennen. We bleven dan ook gezellig op de groene parking van het golfterrein, met uitzicht op zee, zitten om te koken. Terwijl de pasta stond te koken ging Kevin nog eens snel de laatste hole opnieuw doen. Scoort hij daar toch niet knal een ‘birdie’ (= in slechts twee slagen de bal in het putje) zeker! Dankzij het vreugdedansje dat daarop volgde, konden we ook direct beslissen met welke meerdaagse dagtocht we de volgende dag zouden starten… namelijk geen van de twee, want terwijl hij gek op en neer stond te springen, hoorden we zijn knie een paar keer hard krakken. Al bij al viel het achteraf gezien allemaal nog goed mee… maar een lange wandeltocht maken met een gekneusde knie is natuurlijk geen slim idee. Een pintje drinken met de locale bevolking van Golden Bay daarentegen gaat gelukkig wel goed met en zere knie en dus lieten we ons onder dompelen in het ‘nachtleven’ van de gouden baai. Een half uurtje nadat we die nacht in onze camper gekropen waren, worden we plots wakker geschud… letterlijk wakker geschud, want onze auto schommelt hard heen en weer! … Neen geen aardbeving deze keer, maar wel een stelletje dronken mannen, die niets beters meer te doen hadden zeker?!

De volgende dag beginnen we door naar de fameuze “Cartboard boat race” te gaan kijken op één van de strandjes in Golden Bay. Deze race wordt gehouden in zelfgemaakte kartonnen boten of vlotten. Het doet ons denken aan de “Zottekeskoers” in Ezaart, maar dan op het water, want de verschillende teams hebben hun best gedaan om een zo creatief mogelijke ‘boot’ te bouwen. Na de race wordt al snel duidelijk dat niet alleen Kevin’s knie wat opgezwollen is, maar dat ook zijn hoofd behoorlijk pijn doet (het donker bier was de avond ervoor veel te lekker). Katrien maakt dan maar een kortere wandeling door Abel Tasman NP, terwijl Kevin in de schaduw zijn roes uitslaapt. Daarna gaat het weer heel wat beter met Kevin en maken we samen nog een korte wandeling naar een indrukwekkende waterval. Onze zin voor avontuur wordt bevredigd door een wiebelige hangbrug vlak voor we de waterval bereiken, maar het toppunt van de wandeling is toch wel wanneer we twee enorme palingen doorheen een ondiep stukje rivier zien zwemmen!!!

Vlak voor we Golden Bay uitrijden draaien we, op het topje van Takaka Hill, Canaan Road (= een met stenen bezaaide zandweg) in om ‘Hardwoods Hole’ te bezoeken. ‘Hardwoods Hole’ is één van de vele verdwijngaten (=sinkholes) die op Takaka Hill terug te vinden zijn. Hardwoods Hole’ is bekend omdat het tot de twaalf grootste sinkholes ter wereld behoord en het daarenboven het grootste verdwijngat is op het zuidelijk halfrond. Het is dan ook 176 meter diep!!! Deze gaten ontstaan door watererosie en komen uit op onderliggende grottenstelsels en rivieren. Ze worden verdwijngaten genoemd omdat er doorheen de jaren geregeld schapen in verdwijnen, en er zijn zelfs Mao-beenderen (= grote vleugelloze vogels van wel 3 meter hoog, die ondertussen uitgestorven zijn) in terug gevonden. De wandeling naar ‘Hardwoods Hole’ leidt ons door een heus sprookjesbos! Volledig betoverd lopen we doorheen het oude bos, waarin her en der rotspartijen uit de grond rijzen. We worden vergezeld door verschillende vogeltjes, die vlak boven onze hoofden heen en weer fladderen. Eén vogeltje hangt de held uit door luid fluitend rakelings naast onze gezichten te scheren. We voelen ons een beetje zoals sprookjesfiguren die de weg worden gewezen door kleine, speelse vogeltjes. We begrijpen maar al te goed waarom de ‘Lord of the Rings’-producenten, ook deze locatie gebruikt hebben om hun fantasieverhaal tot leven te brengen. Om een blik te kunnen werpen in ‘Hardwoods Hole’ moeten we eerst enkele minuten over grote rotsblokken klauteren. We zijn zo geconcentreerd van het ene blok op het andere aan’t springen dat we maar net op tijd tot stilstand komen op de rand van de afgrond van het immense verdwijngat! De rotswanden, die deels begroeid zijn met bomen en planten, toornen enerzijds hoog boven ons uit en vallen tegelijkertijd dieper naar beneden dan ons zicht kan rijken. Het is een prachtige plaats waar moeder natuur weer goed haar best heeft gedaan! Vlakbij is ook nog een rotsig uitkijkpunt waarbij je uitkijkt over een mooie vallei. Deze is vol gegroeid met bomen en helemaal beneden kronkelt een kabbelende rivier door het groen. Een volle, drukkende blaas verbreekt uiteindelijk de betovering en we zetten koers terug naar de campinggrond.