Op naar 2010

Taupo is een toeristische trekpleister, dankzij het gelijknamige Taupomeer waarop vele watersporten beoefend worden. Het enorme Taupomeer (42 km lang en 27 km breed) is eigenlijk een ondergelopen krater van een immense vulkaan. Het meer ontstond enkele duizenden jaren geleden na een spectaculaire vulkaanuitbarsting. Er zouden oude Chinese geschriften bestaan, waarin beschreven staat dat de zon toen dagenlang verduisterde in China!!! Wij trokken echter voornamelijk naar Taupo om Nieuwjaar te vieren. Enkele barretjes, een restaurantje en een groots vuurwerk, in het park onder begeleiding van livemuziek, stonden op het programma voor oudjaar!

Hoewel we al vaker schreven dat de Kiwi’s zo ongelooflijk vriendelijk zijn, overtreft wat we op oudjaar meemaakten echt alles! We gingen net vertrekken in het Italiaans restaurantje waar we gedineerd hadden, toen Kevin de mensen naast ons nog een aangename maaltijd toewenste. Met hun mond vol gebaarden ze dat ze nog wat wilden vragen aan ons, en zo begon een kort gesprekje over wie we waren en waar we vandaan kwamen, enz… Ondertussen waren ze halverwege hun diner gestopt met eten en begonnen ze te vertellen dat we erg veel op een koppel leken die ze goed kenden, en dat wij er heel toffe mensen uitzien (hehe, Kiwi’s hebben duidelijk veel mensenkennis)! De vrouw was onder de indruk van Kevin z’n dreadlocks (ze had er zelfs al eentje vast hihi), terwijl de man lachend naar onze uitleg luisterde. Terwijl wij daar een beetje onwennig stonden te wezen en hen bedanken voor de complimentjes, knikt de man zijn partner toe en zegt hij dat ze ons haar nummer maar moet geven. Het gebeurd allemaal in een paar seconden tijd en wij snapten het niet helemaal, maar dan vertelde de man dat hij in de buurt van Napier een huisje heeft bij het strand en dat we meer dan welkom zijn om het te gebruiken als we in de buurt zijn! Ze stonden erop dat wij er gebruik van zouden maken en hij gaf ons al een hele uitleg over waar de sleutel ligt en wat de code van het alarm is. Totaal overrompeld stonden wij hen half aan te gapen, half uitvoerig te bedanken. We vroegen ons luidop af hoe het komt dat Kiwi’s toch zo vriendelijk zijn. Ze vonden het de normaalste zaak van de wereld en hoopten, dat wanneer hun kinderen een overzeese tocht maken, ze even vriendelijk ontvangen worden. We namen afscheid zodat ze verder konden eten en tien minuten later beseften we pas echt wat er juist gebeurd was. Hardop naar elkaar lachend, maakten we een vreugde sprongetje; ons oudjaar kon niet meer stuk!

Het nieuwe jaar zetten we, al eerste ter wereld, ook goed in met massa’s Nieuw Zeelands vuurwerk (ziet er overigens wel hetzelfde uit als bij ons, haha) en ‘enkele’ lekkere drankjes in de Irish pub. Anders dan we gewend zijn, betekend het sluitingsuur van 3u, dat de boel ook echt om 3 uur dichtgaat! Jammer dat het zo snel gedaan was, en vooral jammer dat onze vrienden hier niet allemaal waren, maar buiten die twee dingen was het een mooi begin van 2010!!!

Kevin vind dat het ondertussen hoog tijd is om te gaan vissen, en dus brengen we de eerste dag van het jaar net iets anders door dan normaal! In Nieuw Zeeland kan je niet zomaar overal gaan vissen, behalve voor zee heb je overal een visvergunning nodig. Afhankelijk van, de regio, zijn er ook nog eens verschillende regels om te vissen. Zo mag je in Taupo enkel spinners gebruiken met één haak, en niet met drie. Een andere regel in deze regio is dat je enkel op het meer en de Waiko rivier mag vissen met een lancé, op de andere rivieren mag je enkel vliegvissen. Aangezien Kevin dat nog nooit gedaan heeft, daar niet het juiste materiaal voor heeft en een ‘gids’ veeeel te duur is, houden we het bij het meer en later de Waiko rivier (omdat er teveel wind staat voor goed te kunnen vissen op het Taupomeer). En we hebben geluk; Kevin vangt drie forellen waarvan er eentje heerlijk gesmaakt heeft die avond! Na het avondeten maken we nog een stevige wandeling naar de Huka falls, weer een heel ander soort waterval dan we tot hiertoe gezien hebben.

De volgende ochtend worden we wakker omdat er iemand rond de auto wandelt. Wanneer we buiten piepen, zien we nog net een jeep wegrijden. We vragen ons af wat er gebeurde en wanneer we na het ontbijt verder met de auto willen vertrekken zien we dat er een foldertje achter de ruitenwisser geklemd zit. Het blijkt een vriendelijk verzoek te zijn om in de stad Taupo niet zomaar ‘wild’ te kamperen, omdat dit volgens de stadswetten niet toegestaan is. In België hadden we waarschijnlijk al lang een boete gekregen, maar hier verzoeken ze je gewoon vriendelijk om elders te gaan staan. Op het kaartje was ook aangegeven waar de verschillende (zelfs één gratis) campings gelegen zijn in Taupo en waar openbare toiletten en douches gelegen zijn. Nadat we informatie gezocht hebben over de Tongariro Crossing rijden we dan ook naar de gratis camping!

De Tongariro Crossing is een 17 km lange wandeltocht, die bekend staat als één van de mooiste dagwandeltochten in NZ. Tegelijkertijd wordt de toch ook beschreven als een zware en omwille van hevige temperatuurschommelingen (het kan van 35°C plots afkoelen tot amper 5°C) ook een redelijk gevaarlijke tocht. Natuurlijk staat deze wandeling, waarbij je langs drie verschillende actieve vulkanen wandelt, op ons verlanglijstje! Je moet vooraf een schuttelbus reserveren die je terug kan brengen naar het punt van vertrek. We verschieten wel wanneer we de prijzen zien voor deze bus; het is 35 NZD om je van het eindpunt terug te laten brengen naar je auto bij het beginpunt, en het kost 55 NZD om vanuit Taupo heen en wee te worden gebracht. We kiezen uiteindelijk toch om de bus te nemen vanuit Taupo omdat we sowieso terug via Taupo moeten om verder te reizen nadien. Jammer dat die vriendelijke Kiwi’s 27 € (x2) van ons willen om ons 8 uur te laten wandelen, heel eventjes vinden we ze dan toch meer “afzetters” dan vriendelijk, hier in Taupo! ;-) Wanneer we de bus reserveren word ons verteld dat we de volgende morgen rond 5.30u nog even moeten bellen zodat ze ons aan de hand van de weersvoorspellingen extra wandeladvies kunnen geven.

Als we de volgende ochtend naar de weerdienst bellen hebben ze heel slecht nieuws voor ons. Het gaat de hele dag fel regenen en er komen rukwinden tot 200 km/u… geen weer om de Tongariro Crossing te doen! En zit er niks anders op dan ons rugzakske vol pistolekes, regenjassen, truien, pleisters en zelfs een thermisch reddingsdeken terug uit te laden. De pistolekes komen gelukkig nog goed van pas, voor een uitgebreid ontbijt met onze campingburen uit Frankrijk, die we de vorige avond leerden kennen. Teleurgesteld vragen we ons af of we nog een dag in Taupo zouden wachten om de trek eventueel de volgende dag te doen. Aangezien we niet zeker zijn dat het weer beter zal worden en we geen zin meer hebben in nog een dag in de stad Taupo, besluiten we uiteindelijk (met dank aan Nele) om de Tongariro over de slaan. En gewoon door te rijden naar Waimarama in Hawkes Bay, waar de zon altijd schijnt en we het huisje van de toffe kiwi’s (die we met oudjaar ontmoet hebben) mogen gebruiken.