Op vakantie tijdens je vakantie…

Onderweg naar Waimarama groeit onze nieuwsgierigheid naar het huisje aan het strand; zou het een groot of een klein huis zijn, zou het een nieuw of oud huis zijn, zou het vlak bij het strand zijn of… Zoveel te dichter we komen zoveel te groter de spanning wordt… elke bocht die we omrijden wijzen we allerlei huizen aan; zou het zo chique zijn als dat daar? Zou het zo groot zijn als die hoeve??? Lachend om ons eigen dwaasheid komen we uiteindelijk in de juiste straat aan. Er staan allerlei huizen; groot, klein, nieuw, oud… En het ‘onze’, op nummer 202, hoort absoluut bij de grootste!!! Wanneer we binnen gaan worden we overdonderd door de luxe en het feeërieke uitzicht op de oceaan! We kunnen nog altijd niet geloven dat ons dit overkomt en zijn op vakantie tijdens onze wereldreis!

De afgelopen maanden trokken we van hier naar daar. In Laos en Thailand was alles redelijk goedkoop, dus we moesten lang niet altijd in de slechtste verblijfjes overnachten. Op onze Vendetta, de Nieuw Zeelandse camper, zijn we ook erg gesteld en hij heeft bijna alles wat we nodig hebben voor onze reis doorheen Nieuw Zeeland. Maar tegen enkele dagen in een luxe strandvilla in Waimarama zeggen we niet nee! Een groot zacht bed i.p.v. enkele matrasjes op houten bakken, een echte ruime douche i.p.v. een rivier ofzo, een grote, goed uitgeruste keuken i.p.v. een gasvuurtje, een tuin met een standbeeld erin vlak aan het strand, een echt toilet i.p.v. de bosjes, en een echte was- en droogkast i.p.v. een kom water… HEERLIJK!!!

En dan hebben we het nog niet over onze buren hier gehad! Die zijn ook echt ONGELOOFLIJK!!!

De eerste avond in Waimarama kregen we het aanbod om de volgende ochtend met een boot mee te gaan op zee, en nog geen vijf minuten later stelden totaal andere mensen voor om met hen eens mee te gaan vissen op zee met harpoenen! WE LOVE THE KIWI’S!!!

Het eerste aanbod kwam van Joy, de overbuurvrouw die het huis onderhoud en in’t oog houd. We hadden een ovenschotel klaargemaakt, maar kregen de oven niet aan de praat. Dus riepen we de hulp in van Joy. Ze ging nog even haar schoenen aandoen en kwam dan met ons mee om de oven op te zetten. Toen ze het huis terug uitkwam had ze een dikke kreeft in haar handen; “voor Ken” dacht ik. Maar dat was niet het geval, hij was voor ons! (Het was de tweede keer dat we de vrouw vluchtig zagen!!). Nadat we haar honderduit hadden gevraagd over hoe je zo’n beest kan vangen en moet klaarmaken, stelde ze voor dat we de volgende ochtend met hen mee de zee op gingen om zelf zo’n “crayfish” (kreeft) te vangen!

Terwijl we op de oven wachtten, stonden we buiten in het zonnetje van een wijntje en biertje te genieten, en zagen we enkele mannen met een soort katrol op strand staan. “Wat zijn die aan’t doen?” vroegen we ons af, en we gingen naar hen toe om het even te vragen. We raakten aan de praat over koetjes en kalfjes, en toen het gesprek over vissen ging, nodigen ze ons uit om mee te gaan op zee om met harpoenen te vissen!!!

Als we een dag later op een speedboot, het helblauwe water doorklieven, om op kreeften te vissen zijn we al bijna vergeten dat we de Tongariro Crossing niet hebben kunnen doen, we zijn zelfs blij dat we een dag eerder in dit paradijselijke plekje zijn beland!!! Nadat we de laatste fuiken met crayfish hebben opgehaald worden de kreeftjes één voor één gemeten. Er bestaan duidelijke regels over de grootte van de opgeviste zeedieren, en de kiwi’s gaan hier heel nauwkeurig mee om. Zelfs een beestje dat slechts één millimetertje te klein is zetten ze terug! Op die manier voorkomen de Nieuw Zeelanders dat hun rijkelijk gevulde wateren leeg gevist worden. Na de metingen krijgen we allebei een hengel toegestoken om ons geluk te beproeven met het zeevissen. Vissen op zee doe je gewoon door je hengel goed vast te houden en met de boot over een plek varen waar veel vis zit. Deze plekken kan je vinden door de zeevogels goed gade te slaan. Deze vliegen namelijk recht boven zo’n visrijke plek om kleine visjes te vangen. Nadat we enkele keren over zo’n plaats zijn gevaren, willen Joy en Brice er juist mee stoppen, wanneer Katrien iets aan haar hengel voelt trekken. Veel vis zal er niet aanhangen, want het inhalen gaat veel te soepel. Joy neemt over en zegt dat er waarschijnlijk gewoon wat zeewier aanhangt, omdat een vis inderdaad veel meer weerstand zou bieden. Maar plots roept ze dat er misschien toch een vis aanhangt en geeft ze de hengel terug. Katrien haalt in… en jawel er hangt een dikke vis aan de haak… voila avondeten hebben we ook al!

De volgende dag maken we een lange wandeling over het strand naar de “Gannets” (= Jan van Gent vogels) op Cape Kidnappers. Deze wandeling kan enkel gemaakt worden bij laagtij, omdat anders het water volledig tegen de kliffen beukt en het wandelpad (=strand) volledig onder water staat. We hadden vooraf de getijden opgevraagd en zien dat we ten vroegste om 14.00u mogen vertrekken en niet later dan 18.40u weer moeten terug keren van op Cape Kidnappers. De zes uur durende wandeling voert ons langs steile kliffen en rotsige zandstranden tot bij een landtong die hoog boven de zee uitsteekt. Daar aangekomen vinden we een grote kolonie ‘Jan van Genten’. Honderden goudkoppige vogels zitten in mooie rijtjes op hun nesten te broeden. Hoewel ze plaats met hopen hebben, zitten ze allemaal dicht bij elkaar, op het uiterste puntje van de klif. Je zou denken dat ze de aanwezigheid van mensen niet appreciëren en wegvliegen wanneer je te kort bijkomt, maar niet is minder waar. Je kan ze makkelijk tot op een meter afstand naderen zonder dat ze zelfs maar naar je opkijken! We raken al snel onder de indruk van deze grote vliegeniers, ook omwille van hun prachtige kleuren en hun grootte, maar vooral omwille van hun sociaal gedrag. Ze behandelen hun kuikens met de grootste zorg en hebben een fascinerende manier om elkaar te begroeten; zoals de Eskimo’s “neuze neuze” doen, zo wrijven deze vogels hun bekken tegen elkaar! Het is een prachtig zicht en we zouden ze nog uren kunnen observeren, maar we moeten op tijd terug keren, tenminste als we de tien kilometer terug wandelend en niet zwemmend willen doen!!!

De volgende bootuitstap was zowaar nog beter! Gewapend met wetsuites en een snorkeluitrusting, namen we plaats in een prachtige boot. Voor we al snorkelend kreeftjes, mosselen en andere schaaldieren gingen opvissen, zetten we eerst een ‘settleline’ uit (= een lange, dikke visdraad, tussen twee boeien, waar maximum 25 kleine lijntjes met haken en aas aanhangen. Deze lijn wordt op een visrijke plaats uitgehangen, en enkele uren later weer terug opgehaald.). De settleline ligt nog maar juist in’t water, wanneer Russel vraagt; “Willen jullie graag met dolfijnen zwemmen?”. Hij wijst in de verte, en ja.. daar zwemmen er inderdaad een paar. Wanneer we dichterbij varen zien we twee grote dofijnen met een baby!!! We springen in het water, maar jammer genoeg blijven de dieren niet lang in onze buurt. Er wordt ons verteld dat dit waarschijnlijk aan het babytje ligt dat ze moeten beschermen want normaal gezien zwemmen dolfijnen graag met mensen. We varen ze nog even achterna en zien de baby nog een paar keer voor het tijd wordt om te gaan snorkelen! Aan de achterkant van de grote rots in zee, die we vanuit ons beachhouse zien liggen, doen we onze zwemvliezen, duikbrillen en snorkels aan en laten we ons achterstevoren het water in tuimelen. We zitten nog geen tien minuten in het water wanneer we een zeehond vlak bij ons op een rots zien zitten. Het beest heeft door dat we hem in de gaten hebben en laat zich snel het water in glijden. Aangezien wij zijn uitweg naar open zee blokkeren, maken we dat we wegkomen. Zeehonden zijn over het algemeen niet gevaarlijk, zolang ze niet het gevoel hebben dat ze in het nauw gedreven worden. Tussen het wier en de rotsen zien we nog visjes, kreeften en mosselen. En simpel is dat niet want ondanks de duikpakken is het toch koud in het water en de meeste diertjes zitten enkele meters onder het wateroppervlak, waarvoor je dus al een stukje moet duiken. Hoewel we al ongelooflijk veel en mooie zeedieren gezien hebben, is ons geluk nog niet op voor vandaag! Op weg terug naar de settleline zien we een pinguïn door het water spetteren en aan de vislijn zelf hangt naast dertien speciale vlindervissen ook nog een kleine baby haai!!! Die zetten we wel snel terug natuurlijk. Onze dag is geweldig begonnen en hij zit er nog lang niet op…

In de namiddag komt onze Belgische trots en strijdgevoel naar boven wanneer Whoepie (= Yanina Wickmayer) de ‘New Zealand Open’ (een groot tennistoornooi) wint. ’s Avonds hebben we Ken en Deb (onze weldoeners) uitgenodigd om te komen eten. Dat is ongeveer het enige dat we kunnen doen om hen te bedanken voor hun gastvrijheid. Kevin’s BEROEMDE lasagna staat op de menu, maar net als die klaar is, worden we uitgenodigd om samen met Ken en Deb bij Joy en Brice (van de eerste boottocht) te gaan aperitieven. Brice zoon en diens vrouw zijn ook van de partij en het wordt er zo gezellig dat we besluiten om de lasagna gewoon te gaan halen en allemaal samen te eten. We zijn niet voor niets in Hawkes Bay (een bekende wijnstreek in NZ) en de wijn vloeit dan ook redelijk goed! Na het avondeten ontstaat er een spontaan dansfeestje in de living en op het balkon, wanneer Joy en Deb een muziek dvd opzetten! Een heerlijke dag wordt mooi afgesloten en moe maar voldaan kruipen we, vele uren later, ons bed in!!!

Tijdens het feestje was er afgesproken dat we de volgende dag met Joy en Brice gaan golfen. Door al de wijn die de vorige avond geconsumeerd werd, denken we dat ze de golfafspraak al lang vergeten zijn, maar niets is minder waar; om 11uur stipt staat Brice voor de deur om ons mee te nemen. Golfen is een soort van nationale sport in NZ. Er zijn meer dan 400 golfterreinen verspreid over heel het land en in tegenstelling tot in België is het dus geen sport die alleen door de rijken gespeeld wordt. We leven ons uit op het uitgestrekte golfterrein en bewijzen dat de Belgjes (die er niets van kennen) och niet moeten onderdoen. We wisten niet goed wat we moesten verwachten, maar het is een erg leuke en relaxte bezigheid. De uitzichten van op het golfterrein zijn ook weer spectaculair en weer genieten we met volle teugen!

Na het golfen genieten we nog van een lekkere lunch bij Joy en Brice (croque’s gevuld met lasagna en vis; lekker!!!) en dan zetten we koers naar Wellington. Onze vakantie in Waimarama zit er jammer genoeg alweer op, maar zullen we nooit meer vergeten!!!