Van een sneeuwstorm naar de verschroeiende zon!

Het leek wel of Canada een persoonlijk afscheid voor me geregeld had, want hoewel het ondertussen al volop lente was in het land, kreeg ik op mijn laatste dag nog een flink pak sneeuw van de Canadese weergoden! Op het vliegveld in Calgary kreeg ik te horen dat mijn vlucht herboekt was en dat mijn nieuwe vlucht zo’n zes uur geleden was opgestegen! Gelukkig konden ze dit probleem een heel pak sneller en beter oplossen dan de problemen die Kevin gehad heeft door de Ijslandse vulkaan… En zo moest ik snel afscheid nemen van Karolien want mijn nieuwe vlucht vertrok een uurtje later al. Daarenboven had deze vlucht veel betere aansluitende vluchten, wat de lange reis van Canada, over Amerika, naar Bogota in Colombia een pak aangenamer maakte. Wat wel snel duidelijk werd, was dat de luchtmaatschappij “American Airlines” nog heel wat kan leren van “Quantas airlines” en “Britisch airways”!!! Deze laatste twee brachten ons eerder van Londen naar Bankok en van daar verder naar Nieuw- Zeeland en Canada, en hun service én vliegtuigen waren stukken beter! Vlak voor we opstegen sproeide men eerst een roze en daarna een groene dikke vloeistof op de vleugels van het vliegtuig om te voorkomen dat er sneeuw of ijs op vast kwam te zitten… het is zo eens wat anders zo’n vliegtuig met een blits groen kleurtje!

Aangekomen in Columbia was het niet direct de temperatuur die het verschil zo groot maakte tussen de twee landen… het was namelijk amper 15°C in de hoofdstad van dit Zuid-Amerikaanse land. De warmte waar ik zo had naar uitgekeken liet dus nog even op zich wachten, maar de Latino cultuur had me zo weer in zijn macht! In en rond het vliegveld was het een drukte van jewelste; een groepje Colombiaanse cheerleaders die van op ons vliegtuig tot in de aankomsthal iedereen lieten meegenieten van hun danspasjes, Colombiaanse reizigers die al zingend op hun bagage stonden te wachten, luide weerziens waarbij familie en vrienden elkaar lachend in de armen vielen, haast meer taxichauffeurs dan reizigers die luidkeels hun diensten aanboden, én een aantal chique Colombiaanse zakenlui (met wel heel jonge en knappe vrouwtjes) die luidkeels in hun gsm’s stonden te roepen! Het is prachtig om te zien hoe deze mensen uiteindelijk net hetzelfde doen als wij, maar met zoveel meer temperament!

Na een super goedkope rit van bijna een uur in de taxi, was ik ook weer gerustgesteld dat mijn Spaans met nog lang niet in de steek had gelaten… Na het gesprek met de supervriendelijke en erg geduldige en behulpzame chauffeur, was mijn geheugen weer wat opgefrist en klaar om de volgende twee maanden Spaans te spreken!

Ellen kwam pas twee dagen later aan dan mij en zo had ik dus nog rustig de tijd om’t één en’t ander te regelen. Zo was bijvoorbeeld mijn haar dringend toe aan een opknapbeurt. Ik had speciaal gewacht tot in Columbia om naar de kapper te gaan, omdat een kappersbeurt in Canada waarschijnlijk nogal veel weg heeft van een knipsessie in België, en misschien lag dit in Latijns Amerika wel anders. En ja, gelijk had ik, deze knip-en-kap-ervaring zal ik niet snel meer vergeten! Het was een groot, funky kapsalon waar zo’n vijf verschillende meisjes aan de slag waren. Tussen het werk door namen zij rustig de tijd voor een babbeltje, een biertje en een grapje bovenop. Zij leken meer plezier te hebben dan een heel café in de Corbistraat tezamen op vrijdagavond! Het meisje dat mijn haar knipte kletste er vrolijk op los en had na enkele minuten al zo’n vijf keer tegen me gezegd hoe geweldig zacht en leuk ze mijn haar wel niet vond (vergeet hierbij niet dat een doorsnee Columbiaan een heel ander type haar heeft dan onze Europese haartjes!). Op een bepaald moment waren we aan het lachen omdat ze er weer over begon en zag ik één van de andere meisjes nieuwsgierig lachend toekijken. Voor de grap vroeg ik haar of ze ook eens aan mijn haar wilde voelen en daardoor stonden ze niet veel later allemaal rond mij om eens een keer aan mijn haar te voelen, haha ongelooflijk!

Die avond was het tijd om de Colombiaanse rum uit te testen bij enkele kaartspelletjes (lees: drankspelletjes) met een hoopje andere reizigers die in hetzelfde hostal verbleven. Ik moet zeggen… slecht was de rum niet maar mijn favoriete drankjes zal het toch nooit worden denk. De volgende dag vertrok ik goed op tijd naar de luchthaven om Ellen op te halen, die mij, na drie maanden in Costa Rica, zal vergezellen op de rest van mijn/onze reis! Ellen had een mooie dag uitgekozen om aan te komen; namelijk 1 mei… ook hier in Columbia de dag van de arbeid. Dat betekend sowieso al dat er enkele optochten gehouden worden door arbeidersorganisaties en hun leden. Aangezien het eind mei verkiezingen zijn in Colombia, waren er extra veel arbeiders op de been en daarenboven waren er in verschillende delen van de hoofdstad ook nog enkele betogingen van studenten! De bus naar de luchthaven kwam niet via de gebruikelijke haltes en mijn zoektocht naar een juiste bus begon… Gelukkig stonden er op elke hoek van de straat wel een tiental politieagenten die graag ‘een poging deden’ om me de juiste richting uit te sturen. Jammer genoeg zeggen de mensen hier nog liever iets fouts dan helemaal niks en dus heb ik minstens een uur en half rondgelopen voordat ik op een klein busje stapte dat me naar een drukke verkeersader bracht, waar ze me dropten en ik tien minuten later eindelijk de juiste bus zag aankomen!

Het weerzien met Ellen was super, maar het leek wel of we elkaar pas vorige week nog gezien hadden! Die namiddag en avond brachten we door met een drankje en een hapje en vertelde we elkaar honderduit over onze avonturen van de afgelopen maanden. Tussenin besliste we ook nog even dat we zo snel mogelijk wilden vertrekken uit de hoofdstad Bogota om de zon en wat rust op te zoeken. Ik had al ergens iets gehoord over super goedkope vluchten naar Cartagena aan de Caraïbische kust, en voor we het wisten hadden we een vlucht geboekt voor de volgende dag! Deze vlucht van een uurtje bespaarde ons een busrit van 28 uur (!oef!), en kostte ons amper tien dollar meer dan de busrit zou kostten. En zo kwam het dat we de volgende dag terug allebei op’t vliegtuig zaten!

Toen we in Cartagena uit het vliegtuig stapten was het wel de temperatuur die ons duidelijk maakte dat we op een heel andere plaats waren. Een vochtige hitte kwam ons tegemoet zodra de vliegtuigdeuren geopend werden. De volgende dagen werd het puffen geblazen terwijl we het oude gedeelte van Cartagena verkenden. Natuurlijk hadden we al gauw genoeg van de drukte in Cartagena en besloten we om enkele dagen naar Playa Blanca te trekken om te ‘chillen’! De meeste toeristen die naar dat eiland gaan boeken een georganiseerde tour via hun hotel of hostal, maar wij besloten op eigen houtje te gaan. We hadden ergens gelezen waar we een boot konden nemen en wat die ongeveer zou kosten en dus stuurden we onze taxichauffeur daar naartoe. We waren een beetje verbaast over de staat waarin de haven verkeerde. Overal lag rommel en afval, vlakbij de boten zakte we tot onze enkels in de modder, en de geur was ook niet alles. Vuile albatrossen en kleine reigers plukten stukjes plastiek uit het water die ze moeizaam naar binnen werkten. De vogels moesten bij het verorberen van het afval telkens slokjes water drinken om alles binnen te krijgen. Dat ze niet zagen dat het geen vis was en wel afval, dat konden we nog begrijpen want het water was echt smerig, maar je zou op z’n minst denken dat ze wel konden proeven dat het geen vis was? Het was echt een triest zicht. Was dit echt de plaats waar al de toeristen een boot namen naar Playa Blanca? Dat konden we moeilijk geloven want we waren de enige toeristen in de verre omgeving! Of was het misschien nog niet het juiste seizoen voor de toeristen en zou Playa Blanca er uitgestorven bijliggen. Dat klonk wel aanlokkelijk, maar eens aangekomen op het eiland bleek toch dat we het bij het verkeerde eind hadden. Het was dan wel erg rustig op het eiland, maar we waren zeker niet de enige toeristen. Al snel werd duidelijk dat we vanuit een heel andere “haven” vertrokken waren dan de andere toeristen, maar qua avontuur kon het wel tellen! Geen van de andere toeristen was in een bootje vervoerd samen met enkele locals, tientallen jutte zakken met eten, een grote ventilator die tijdens de boottocht een paar keer in ons gezicht dreigde te vliegen, een haantje, een fraaie, nieuwe, plastieken bloementuil en een lading golfplaten, genoeg om een heel huis van te bouwen!!!

Het strand van Playa Blanca leek wel uit een film weggelopen! En de hutjes waarin we verbleven kwamen zo uit een prachtig sprookje! Tijdens het snorkelen zagen we enorm veel verschillende vissen; nemo-tjes en andere fel gekleurde vissen, inktvissen, roggen, zeecobra’s, vlindervissen, vissen die zich vermomden als stenen en andere die onzichtbaar leken in het koraal, zeesterren en massa’s andere vissen! Uren hebben we liggen drijven! Het eten was lekker en de zonsondergangen adembenemend! Meer hadden wij niet nodig om rustig te acclimatiseren!!!

Bienvenida en Colombia!!!