La Guajira, een woestijn in het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika!

Na onze 6-daagse trektocht hebben we met z’n alleen mooi afgesloten in Taganga (5 minuten met taxi vanuit Santa Marta). Het werd een groot feest tot in de vroege uurtjes! De volgende dag was het tijd om uit te zoeken hoe we verder wilden reizen. We kwamen al snel tot te beslissing dat we nog noordelijker wilden gaan, naar de streek La Guayra. Daar zouden flamingo's, zoutmijnen en woestijn te bewonderen zijn! Bovendien is het bovenste topje van de provincie La Guajira het meest Noordelijke punt van Colombia én van heel Zuid-Amerika! Dat klonk ons goed in de oren, dus pakten we onze rugzak en vertrokken we! We hadden wel een klein beetje een idee waar we naartoe zouden reizen, maar waar we juist terecht zouden komen was toch nog een groot vraagteken! Spannend dus!

We kwamen aan in het eerste stadje van La Guajira, nl Rioacha. Euhm, om eerlijk te zijn, was daar niet veel te zien. Wel was het heel duidelijk dat we nu uit de 'toeristische' oorden waren en in het échte Colombia terecht waren gekomen! We hebben eens naar elkaar gekeken en gezegd: ‘”Dit is echt maf, hiervoor zijn we op reis!”.

De volgende dag wilde we dadelijk door reizen naar Cabo De La Vela (de woestijn van Colombia), maar nu bleek dat het net een feestdag was en er geen busjes richting Cabo reden. Lap, daar ging ons plannetje! Gelukkig was er in Camarones, zo’n twintig minuten van Rioacha, een grote lagune waarin duizenden flamingo’s verblijven. Camarones was wel bereikbaar en dus twijfelden we niet en zaten we, voor we het goed en wel beseften, op een bootje te dobberen en heel wat maffe vogels te bestuderen (o.a. flamingo's, rode ibissen, reigers, albatrossen... ). Het zalige was dat we helemaal alleen waren met onze gids en dat er geen enkele andere toerist te bespeuren was; missie geslaagd! Daarna namen we een ‘carro’ (= taxi-auto voor lange afstanden) naar Uribia. Daar aangekomen, bleek dat we net een dag te laat waren voor een groot indiaans muziek/cultuur festival... helaas, helaas, helaas.

Ondertussen bleef het weer ons goedgezind. Allez ‘t is maar hoe ge het beziet... want het bleef snikheet, amai, bijna niet te doen! Neem van ons aan dat zulke superhete temperaturen het reizen er niet minder vermoeiend op maken! We kropen in Uribia dan ook goed op tijd in ons bedje om de volgende dag kennis te maken met de zoutmijnen, die naar ’t schijnt prachtig zouden zijn! Na wakker te zijn geworden van de hitte (de ventilator werkte niet meer, want de elektriciteit was afgezet… heel normaal hier) trokken we naar de zoutmijnen. Eens daar aangekomen werd ons al snel duidelijk dat de zo gezegde prachtige zoutmijnen, een beetje teleurstellend waren! Er was niet meer te zien dan een grote hoop zout! We reden nog met een taxibrommer (met drie op nen brommer, lachen was dat!) een stukje verder, naar de plaats waar de ontginning van het zout gebeurde, maar dat was al even zwak! We konden er allemaal nog om lachen, al was het die dag snikkend heet en waren we best al moe van de voorbije dagen. Daarenboven was ik niet 100% gezond en had ik regelmatig last van koortsvlagen. Toch reisden we diezelfde dag nog verder naar Cabo De La Vela, het hoogtepunt van onze trip naar La Guajira! Maar daar geraken was een ander paar mouwen...

We kwamen aan de 'halte' waar de camionetta’s vertrokken richting Cabo. Blijkbaar was de propvolle wagen, die er klaarstond om te vertrekken, de allerlaatste van die dag naar Cabo De La Vela! Het was tevens redelijk duidelijk dat wij daar niet meer bij in geraakten want hij zat al boem, boem vol!!! Minstens 20 personen in een autootje waar normaal slechts 11 personen in pasten, en op het dak waren goederen enkele meters hoog opgestapeld! Hmmm, wat nu? We hadden alle twee geen zin om nog een nacht in Uribia te blijven, dus we beslisten om maar wat te wachten aan de halte, want tja, in Colombia is de kans groot dat “de laatste” niet echt de laatste is, of je toch nog iemand tegenkomt die naar dezelfde bestemming moet. Eén uur gewacht, 2 uur gewacht, 3 uur gewacht.... Ondertussen al wat contacten gelegd met enkele mensen daar en aan veel volk gevraagd of er misschien nog iemand naar Cabo moest. Ondertussen kreeg ik het heter en heter van de koorts… het was eigenlijk heel raar want ik had zelf niet door dat ik het veel te warm had. Op een bepaald moment stootte ik tegen Ellen haar arm en die voelde ijskoud aan! Gelukkig hadden we nog een neurofenneke op zak en dat bracht wel wat verkoeling. En het wachten loonde de moeite. Er zou een man tegen 17u richting Cabo rijden en wij konden mee voor een prijsje. Maar tegen 16u was er een andere vrouw (tandarts in Cabo) die familie had die naar Cabo reden. Zonder dat we het wisten had zij voor ons al ander vervoer geregeld! Zo belandden we uiteindelijk in een dikke jeep met drie stoere mannen richting Cabo De La Vela, ideaal!

In het begin van de rit ontdekte Ellen onder het been van onze chauffeur nog een kleinigheidje... Toen hij uitstapte om te tanken begon Ellen mij te porren en fluisterde ze: “Katrien, Katrien, zie wat op dië zijne zetel ligt!!!.... een pistool!!!!!” We hebben er eens goed mee gelachen, want die mannen waren zeer vriendelijk en we wisten wel dat dit niet voor ons bedoelt was, maar dat hij dat waarschijnlijk gewoon voor eigen veiligheid altijd op zak had. Na 2 uur kwamen we veilig en wel aan in Cabo, jippie!!!
ons woestijnlied:   http://www.youtube.com/watch?v=k0KKGdb4qUY

Tijdens de rit in de auto zagen we de natuur om ons heen stilletjes veranderen. Van een droge, maar nog een beboste omgeving, reden we door een steeds kaler wordend landschap. En toen plots… reden we door een kale leegte… zover je kon zien, niets dan zand. We waren aangekomen in de woestijn, waaauw! We merkten hoe vreemd het voelde om “echte” fata morgana’s te zien; je ziet in de verte precies bomen, water of dieren maar als je dan dichter en dichter bij kwam, was er helemaal niets, echt raar!

Aangekomen in Cabo gingen we op zoek naar een slaapplaats. We slenterde vermoeid verder in de verschroeiende hitte en na een half uurtje vonden we op een leuk slaapplekje. Eindelijk tijd om te rusten! De zee voor ons en rondom ons alleen maar woestijn, heerlijk! Al werd die rust na een paar uur snel verstoord, want blijkbaar waren wij niet de enige die ons verblijfje zo tof vond. Een schoolbende uit Bogota sliep er ook. Kan je het je al voorstellen, zo’n dertig 14-jarige meisjes! Olé, olé gedaan met de rust, maar we hebben wel goed gelachen want ze deden ons wel even terug denken aan onze jongeren van het werk, haha!

We konden ook samen met hen de volgende dag mee naar Ojo Del Mar. We klommen op de rotsen en bergen en genoten van de sterke wind die er stond en van het prachtige uitzicht, heerlijk was dat! De volgende morgen gingen we naar de Pilón De Azucar. Een kleine berg aan de zee die je kon beklimmen en vanwaar we een goed zicht hadden op de zee en de prachtig uitgestrekte woestijn! Dit was jammer genoeg wel het einde van onze reis in La Guajira. Na de lunch reden we met een jeep terug naar Rioacha om van daaruit de bus terug richting Santa Marta te nemen.

Het was een geweldig avontuur waar we veel hebben meegemaakt en gezien! Kortom een geslaagde week!

In Santa Marta hebben we dan gekozen voor een iets luxueuzer hostelletje om te bekomen van de week. Ik voelde me nog steeds niet helemaal goed (af en toe koorts, heel erg moe, en spierpijn...). We dachten dat het wel beter zou gaan na een goede nachtrust maar de volgende morgen heb ik ellen toch maar een dokter laten optrommelen, want beter was ik niet bepaald. Nog geen tien minuten later stond de dokter, met zijn assistent verpleger al naast mijn bed (heel goede service hier, kunnen ze in België nog wat van leren!), en die vond het toch belangrijk om bloed te laten trekken. Hupla een half uur later stond er al een verpleegsterke klaar om bloed te trekken,… wat een spoed service. Tegen de middag waren de resultaten er en alles was in orde. Toch vond de dokter het belangrijk om een tweede test te laten doen want ze wilden dengue (= een tropische ziekte die overgebracht wordt door een mug) volledig kunnen uitsluiten.

Dus moesten we nog wachten tot maandag om opnieuw een bloedtest te laten doen, want ja zoals bij ons werken ze hier op zondag niet. Maandag opnieuw een bloedtest gedaan, ook deze was in orde en ik voelde me al een pak beter dus we dachten “okido, laten we morgen maar vertrekken richting Tayrona!”. “Nee, nee” zei de dokter, “het is belangrijk om nog een derde bloedtest te laten doen binnen de 48 uur” (heeft iets met incubatietijd van dengue te maken). Dus lap, zaten we hier nog steeds vast. Ach ja, we kunnen maar beter zeker zijn want dengue is niet bepaald iets om mee te lachen, dus morgen volgt er een laatste bloedtest. We gaan er vanuit dat die ook wel in orde zal zijn. En daardoor zitten we al een klein weekje ongepland vast in ons luxe hotelletje in Santa Marta! Tjaa, dat zijn we niet gewend zolang niets doen en luieren... moeilijk hoor! We hebben veel gerust, hangmat gehangen, gezwommen, naar de cinema geweest, gaan winkelen...

Morgen, nadat de dokter weer is langs geweest voor de resultaten, gaan we vertrekken naar het nationaal park Tayrona, een tropische jungle aan de kust! Emmen en ik zien er alvast heel erg naar uit! Terug tijd voor actie!

Ellen en ik hebben beslist om niet naar Venezuela door te reizen eind deze maand, zoals eerder gepland was. We zijn heel wat reizigers tegengekomen die er geweest zijn en zeggen dat het er heel erg mooi is, maar dat je je er niet altijd even comfortabel en veilig voelt. Ook op de website van onze regering wordt er sterk afgeraden om te reizen naar Venezuela. Dus ja, na al deze boodschappen hebben we besloten om niet te gaan en nog een extra maand in Colombia te blijven. Ideaal, want dat wil zeggen dat we nu op ons gemakske verder kunnen reizen en nog veel meer van het prachtige Colombia kunnen bezoeken!

En voor diegenen die onze blogs allebei lezen… jullie hebben vanaf nu minder werk. Want ‘t Is hier veel te heet en te mooi voor dubbel werk, dus typen we om de beurt een tekstje. Hier en daar zal er al wel eens een verschilletje in staan, of een extra foto, maar over het algemeen zijn ze dus hetzelfde!! Veel plezier ermee!