Na een super lange, maar broodnodige nachtrust (aangezien onze vorige nacht dankzij verschillende tijdzones amper twee uurtjes lang was geweest) was het hoogtijd om onze accommodatie en ons vervoer voor de volgende twee maanden op te halen… De bus zette ons echter nogal ver van het verhuurbedrijf af en toen we de weg vroegen bleek het toch nog een eindje wandelen te zijn (geen pretje met onze overvolle rugzakken --> met dank aan de goedkope winkelcentra van Bankok). En toen maakten we voor het eerst kennis met de enorme behulpzaamheid van de Kiwi’s (= Nieuw-Zeelanders). “It’s a pretty far walk”, zei de man waaraan we de weg vroegen, “Kom, ik breng jullie wel even”. Hé? Allright then!!! Daar moesten wij niet lang over nadenken!
De “Marlyn Manson wicked camper” stond vertrekkensklaar en viel direct in onze smaak! Een zwarte monovolume toyota, was omgetoverd tot een toffe minicamper. Na getankt en inkopen gedaan te hebben, gingen we op zoek naar de toeristische route richting Corromandel peninsula, via de “Seabird Coast”. In een wirwar van wegen, die de vele buitenwijken van Auckland met elkaar verbinden en doorkruisen, waren wij al snel het noorden kwijt. In het winkeltje waar we de weg vroegen stond net een Maori vrouw die zich enthousiast mengde in het gesprek. We hadden eerder, op weg naar het verhuurbedrijf en in de supermarkt, al gemerkt dat de Kiwi’s erg vriendelijk zijn. In de supermarkt had een oudere man ons nl ook al een erg nuttige uiteenzetting gegeven over de verschillende soorten melk en welke voor ons het meest geschikt zou zijn ;-) . Maar deze vrouw verbaasde ons opnieuw door te zeggen dat ze ons wel even naar de juiste weg zouden ‘brengen’, zodat we niet meer moesten zoeken. En zo reden we even later achter deze vrouw en haar hele gezin op weg naar de Seabird Coast!
Rijden in Nieuw Zeeland bleek al snel erg gevaarlijk te zijn. Niet zozeer omwille van het links rijden, het rijden met ‘nen automatic’, of de bochtige wegen, maar wel omwille van de prachtige uitzichten waardoor we onze ogen zelden voor lange tijd op de weg konden houden!! De groene heuvellandschappen met grazende schapen, de helblauwe zee, de vele prachtige baaien en de groene bossen doorspekt met hoge, grote boomvarens trokken constant onze aandacht. (Hoewel, rijden met nen automatic (zonder versnellingen dus) is wel even wennen omdat er ook maar twee pedalen zijn, de gas en de rem. Je mag dus ook enkel je rechtse voet gebruiken, anders kan het wel eens zijn dat je per ongeluk met je linkse voet wil ‘ambrieëren’ terwijl je dus eigenlijk remt. Als je dat doet, ga je nogal redelijk rap met je smoel tegen de claxon!) Ver geraakten we de eerste dag dan ook niet, want we stopten voortdurend om te genieten van de spectaculaire uitzichten en om af en toe een fotootje te maken zodat jullie van dit alles kunnen meegenieten.
Na een tijdje parkeerden we de ‘Marlyn Manson’ op een klif in een rustige, verlaten baai en prepareerden we ons avondmaal. Ons eigen potje klaarmaken op een gasvuurtje terwijl je een pintje drinkt, in de vrije natuur zorgde voor dat zalige vakantiegevoel dat je krijgt als je gaat kamperen. Een verfrissend zeebriesje (zalig want dat bestaat in Thailand en Laos niet!) deed Kevin veel plezier; eindelijk kon hij nog eens een trui aantrekken! Na het eten stond er nog een korte strandwandeling op het programma. Grote delen van het strand bestonden uit vulkanisch gesteente, wel logisch als je bedenkt dat er in en rond Auckland alleen al zo’n vijftig (zichtbare) vulkanen zijn. Het vulkanisch gesteente neemt prachtige vormen aan en herbergt verschillende diersoorten. Vele kleine krabbetjes sprongen voor ons weg en nog veel meer slakjes lagen opgekruld tussen de stenen. De avond was compleet toen we met een lekkere Nieuw Zeelandse Chardonnai in ons bedje (= eetkamer/salon/opbergruimte/…) kropen en door ons “moonroof” (jaja deze wagen had een open dak achteraan) naar de sterren lagen te kijken.
Onze route bracht ons door verschillende piepkleine dorpjes (tien huizen max), die ons deden denken aan Denemarken en Zweden, de natuur deed ons dan weer denken aan Schotland of Ierland, met uitzondering dan van de zeer exotische plantengroei. Naast de grote boomvarens waren we ook onder de indruk van de ‘pohutukawa’, die omwille van zijn vuurrode bloemen in december ook wel de ‘Christmastree’ genoemd word.
In het stadje Corromandel gingen we op zoek naar info over het schiereiland. Daar kwamen we te weten dat je niet zomaar overal in NZ mag kamperen waar je wil. In verschillende provincies is het toegelaten, in andere mag je alleen overal kamperen als je zelf een sanitaire installatie hebt (lang leve de port-a-pottie), en in nog andere is ‘wild’ kamperen gewoon niet toegestaan. Lap, moesten we dan toch nog geld gaan besteden aan campings? Dat was niet onze bedoeling en paste niet bepaald in ons financieel plan! Op de camping waar we die avond aankwamen, kregen we te horen dat een gewone staanplaats zo’n 36 Nieuw Zeelandse dollar (NZD) kostte (18€)! Hoewel we bijna achterover vielen van’t verschieten, bedankten we de man vriendelijk en spurtten we terug naar onze camper om te bekomen. Een camping was echt geen optie, maar een boete riskeren voor wild-kamperen ook niet echt. Daarom besloten we een vriendelijke boer te zoeken die ons misschien wel in een hoekje van zijn wei wilde laten kamperen. Op goed geluk sloegen we af in een zandweggetje dat ons na enkele kilometers deed uitkomen bij een klein huisje. Een vrouw, die achter het raam had staan koken, kwam naar buiten gelopen en vroeg ons of alles oké was. We legde ons probleem uit en nog voordat we goed en wel uitgesproken waren was zij ons al aan’t wijzen tussen welke fruitbomen we best parkeerden, en waar we water konden vinden!!! Zalig!!! Net toen we gedaan hadden met eten kwam Fiona (want zo heette de vrouw) en twee van haar kinderen gezellig een babbeltje slaan. Al gauw kwamen we te weten dat we op een grote boerderij beland waren (650 hectaren groot!!!) Ze hadden 300 melkkoeien, een zestigtigtal schapen die gewoon losliepen, vele kalfjes die in de wei naast de boomgaard (waar wij mochten overnachten, jippie) stonden, het exotische varken Tommy en nog een hele hoop gevogelte (van gewone en speciale kippen tot een stel pauwen die bedekt waren met knal gele en oranje pluimen!) Fiona’s man, de boer dus, was net uit vissen, want er stond (zoals bij de meeste kiwi’s) vis op het kerstmenu. Toen Kevin dit hoorde kreeg hij het warm en koud tegelijk want vissen stond al een tijdje op zijn menu, maar het was er nog niet echt van gekomen. We werden nogmaals welkom geheten en werden uitgenodigd om de volgende dag gerust terug te komen!
Sinds we in NZ zijn hebben we ons al vaak afgevraagd waarom niet iedereen ter wereld zo vriendelijk, behulpzaam en geïnteresseerd in zijn medemens kan zijn… het maakt alles een stuk prettiger en veeeeel gemakkelijker!!!
De volgende morgen ging onze wekker af om 6u s’ morgens, want “Hotwater Beach” stond op ons programma. Hotwater Beach is gelegen aan de monding van de rivier de Tauwaiwe, waar warmwaterbronnen de ondergrond verwarmen. Bij laagwater (vandaar het vroege morgenduur) kan je daar een kuil graven in het strand die zich automatisch opvult met warm, helder grondwater. We zagen enkele mensen aan de slag op het strand en gingen iets verderop ook een kuil graven. Maar het water dat in onze put kwam, voelde niet echt warm en het duurde ook lang voor er water in kwam. We vonden gelukkig redelijk snel uit dat we op de verkeerde plek aan’t graven waren. Een behulpzaam meisje (hoe kan het hier ook anders!) toonde ons hoe je heel gemakkelijk de juiste plek kan vinden. Door gewoon even met een voet in het zand te wriemelen, voelden we onmiddellijk waar de ondergrond warm of koud was. Toen we de juiste plek gevonden hadden begonnen we aan onze twee kuil te werken. Al gauw merkten we echter dat het water, dat deze keer veel sneller opkwam in onze put, veel te heet was!!! Daar konden we niet zomaar in gaan zitten, want dan zouden we met serieuze brandwonden afgevoerd moeten worden! Onze buurvrouw, stelde voor om ons bad te verbinden met haar iets koeler bad. Toen konden we na het zware ochtendwerk al snel heerlijk genieten van een lekker warm, natuurlijk bad. Af en toe sprongen we vanuit onze hete kuil de koude oceaan in om dan weer terug in het hete bad te kruipen. We zijn niet bepaald ochtendmensen maar voor zo’n speciale ervaring willen we elke dag wel vroeg opstaan! Toen we nog een keer de oceaan in sprongen zagen we vlak voor ons een pijlstaartrog weg zwemmen. Het dier was zeker één meter breed en bijna twee meter lang!!! Gelukkig is de stille oceaan iets helderder dan de Noordzee, anders hadden we dit beest nooit kunnen zien, en het laatste wat je wil doen is op een pijlstaartrog trappen!!
Voldaan gingen we terug naar de camper voor een tweede ontbijt. Hoewel het nog maar negen uur was, werd het al erg warm op het strand. We wilden ook nog een wandeling maken naar een (volgens de boekjes) zeer mooie baai, Cathedral Cove genaamd, dus mochten niet te lang treuzelen. Tenminste toch, als we liever niet door de broeiende middagzon wilden wandelen. De wandeling leidde ons door een prachtig gebied (zie foto’s) en bracht ons bij verschillende baaien, waar Cathedral Cove inderdaad de spectaculairste van was.
We hadden eerder die dag al gemerkt, dan dat Marlyn Manson af en toe een raar geluid maakte, maar toen we wegreden van Cathedral Cove leek het wel alsof onze remmen volledig op waren en metaal over metaal scheurde telkens wanneer we remden. We vonden dit wel raar want we hadden de auto nog maar enkele dagen en zoiets zouden ze toch wel nagekeken hebben! Een aantal kerels vertelde ons dat het ook gewoon een steentje kon zijn, dat klem zat in de remmen. Maar ja wat kennen wij daarvan?! We belden de roadmadam (= bijnaam voor het vrouwtje van de hulplijn van de Wicked Campervans) en vroegen wat we nu moesten doen. Zij vertelde ons dat we een garage moesten vinden en dan de mecanicien naar haar terug laten bellen! Ooit al eens, rond half vijf op kerstavond, een garage gevonden die open is en waar daarenboven ook nog eens een mecanicien aanwezig is?!?!?! Het banden-centum naast het tankstation was nog wel open en die man wilde met zijn hoge druk onze wielen wel eens uitspuiten. Daar kwam inderdaad erg veel stof en troep uitgewaaid, maar het geluid was er nog niet minder op geworden. Na veel rondvragen en tussenstops bij garages die ons mogelijks konden helpen, vonden we uiteindelijk Peter Jhonson. Deze man was een soort van Nieuw Zeelandse nonkel Jos, die gerust eens met de wagen wou rijden om te luisteren wat er aan de hand was!! Hij had echter vrij snel minder goed nieuws mee te delen… de achterste rem was kapot en hij had in zijn werkplaats niet de juiste vervangstukken om het te maken. Dus belden we terug naar de roadmadam en lieten we hem zijn uitleg doen. Ze zouden een nieuwe wagen laten afkomen, maar die moest van Auckland komen en dat zou minstens drie uur duren. Jhonson legde ons uit dat je normaal niet met een kapotte huurwagen mag verder rijden. Aangezien we ver weg van alles zaten zei hij er met een vette knipoog ook nog bij dat we gerust naar een uur of drie rustig eens naar de stad konden rijden. Als er iemand zou bellen ivm de auto zou hij wel zeggen dat we even weg waren voor een wandelingetje. “Wat je ook doet”, zo zei hij, “vertel hen nooit dat je nog met die wagen gereden hebt, want dan komen wij alle drie in de problemen!”
En zo ruilden we drie uren later onze Marlyn Manson in voor een veel oudere, maar nog charmantere “Vendetta-van” in! Omdat het te laat was om nog verder te rijden, gingen we terug naar de boerderij van Fiona. Weer werden we vriendelijk welkom geheten en de volgende dag boden ze zelfs aan om bij hen ook even te komen douchen. De vriendelijke kiwi’s hadden ervoor gezorgd dat onze tegenslag toch luchtig opgepakt werd door ons en we zelfs konden genieten van de toffe ontmoetingen met de locals!
Hey beiden,
BeantwoordenVerwijdereneen automatic is in het begin idd even wennen. In Amerika was dat ook en ik heb toen letterlijk tegen mijn claxon gehangen. Het voordeel is wel dat je niet achteruit bolt en dus op een helling geen schrik moet hebben.
Kevin ga je uw haren laten knippen?
Hier is het weer aan het sneeuwen en serieus koud. Dat zal in Nieuw Zeeland wel anders zijn. Geniet er nog van en natuurlijk horen er die ongemakken (rem stuk) ook wel bij. Op dat moment niet zo leuk, maar naderhand weer goed om mee te lachen.
Houd jullie goed daar ginder hé!!!
groetjes
Schatjes weer een heerlijk verhaal.
BeantwoordenVerwijderenJealousy all over.
Groetjes vanuit het barkoude besneeuwde Mol
Kris
En nog eens merci voor den sms, die complete verrassing made my day.
X