Don Det

Reizen is plannen maken, flexibele plannen maken, plannen maken die, even snel als ze gemaakt werden, weer overboord gegooid kunnen worden. Eén van onze eerste plannen, zo’n drie maanden geleden, was om Thailand en Cambodja te verkennen op onze eerste reis in Zuid-Oost Azië. Twee maanden geleden hadden we dit plan omgevormd tot het bezoeken van Thailand en Laos, in plaats van Thailand en Cambodja. Toen we via Noord-Thailand, Noord-Laos binnen kwamen, zo’n drie weken geleden, was het plan om vanuit Laos met het vliegtuig naar Zuid-Thailand te vliegen om de laatste tien dagen aan het strand te kunnen liggen. Nadat we de vliegprijzen hadden bekeken, werd dat plan omgevormd tot het volgende; via Laos naar Cambodja reizen om daar nog een stukje strand en het historische Ankhor What, mee te pikken… Tien dagen geleden pasten we onze reisplannen weer aan en besloten we niet doorheen Laos te rushen om nog eventjes Cambodja te bezoeken. We wilden liever op het gemakje Laos nog wat beter leren kennen dan een blitsbezoek aan Cambodja te brengen. Waren het de onvermijdelijke vele uren in een bus die ons deze beslissing deden nemen? Waren het de verhalen over enkele aantrekkelijke plekjes in Centraal en Zuid-Laos die ons deden twijfelen? Of was het ons gezond verstand dat ons vertelde dat het aangenamer zou zijn om rustig onze tijd te nemen om Laos verder te verkennen? … één ding is zeker; op dit moment hebben we absoluut het gevoel dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Als we wel naar Camboda hadden gegaan hadden we immers de onvergetelijke 4-daagse brommerrit in Centraal Laos gemist én het heerlijke verblijf op één van de paradijselijke eilandjes in de Mekong in Zuid-Laos!!!

“Si Phan Don” of “De Vierduizend Eilanden”, zijn gelegen in het Zuidelijkste deel van Laos, daar waar de Mekong zich op zijn breedst (14 km in het regenseizoen) doorheen Azië kronkelt. Afhankelijk van het seizoen (regen- of droogseizoen) en de definitie die men geeft aan een eiland (minstens een oppervlakte van 1 km² of enkele struikjes die op een zandbergje uit het water steken), kan je inderdaad 4.000 verschillende eilandjes ontdekken in een netwerk van water dat samen de Mekong vormt. Wanneer je dit natuurspektakel iets anders omschrijft, kan je zeggen dat er slechts een 30-tal bewoonbare eilanden zijn. Het ene is al wat groter dan het andere (bv Don Khong is 8 km breed en 18 km lang, Don Kon is 4,5 km² groot en Don Det is amper 1,5 km² groot), maar prachtig zijn ze allemaal.

Met de zogenaamde ‘ferry’ (= houten gammele bootje) verlieten we zo’n vijf dagen gelden het vaste land. Na twintig minuten varen, doorheen de blauwige waterweggetjes die het groene landschap doorkruisen, werden we afgezet op Don Kon (= het ‘rustige’ eiland, zoals onze Lonely Planet het beschrijft). Aangezien de goedkopere bungalows (= bamboehutjes op palen) langs het water, op Don Kon allemaal in het ‘centrum’ van een klein dorpje gelegen zijn, was de rust toch nog niet volmaakt. Tientallen hanen (die blijkbaar allemaal onder ons hutje zaten!!) verstoorde te pas en te onpas ons vreedzaam eiland gevoel (Wie nog steeds geloofd in het fabeltje dat hanen enkel ‘s morgens vroeg, bij het opkomen van de zon een keertje kraaien, heeft het mis!). Daarenboven waren onze buren langs de ene kant (= een groot Laotiaans gezin) ook zo vriendelijk om heel de dag ‘weet-ik-veel-wat” te roken op een stinkend vuurtje waarvan de rook steeds over ons terrasje walmde. Daar nog eens bovenop waren onze andere buren (een Duitse jongen en een Amerikaans meisje) de hele dag door zo stoned dat onze conversaties met hen van zo’n laag niveau waren dat we er een beetje onnozel van werden. En tenslotte was onze badkamer zo vies, dat we besloten om de volgende morgen snel een aantrekkelijker plekje op te zoeken.

Zo gezegd zo gedaan; toen we de volgende morgen de brug overstaken naar het volgende eiland, vroegen we bij het eerste het beste guesthouse of we een bungalow mochten bekijken en wat de prijs was. Het hutje was erg proper, had een dikke matras (!!! Vind je hier nergens!!!) en twee zalige hangmatten op’t terrasje aan de rivier… voor drie euro en half twijfelden we hier niet over! Al snel beseften we dat we waren terecht gekomen in een klein paradijsje! ’s Morgens lekker lang uitslapen, na een uitgebreid ontbijt in je hangmatje ploffen met een goed boek (en enkel voor een nieuwe fruitshake of een gezelschapsspelletje eruit komen), in de late namiddag een uitstapje maken, en na een heerlijk avondmaal gezellig wat rondhangen op het grote restaurant/bar-terras met andere gasten en het Laotiaanse gezin die het guesthouse runden. Een ideale afsluiter voor ons verblijf in Zuid-Oost Azie!!!!

Tot onze namiddag uitstapjes behoorden een fietstochtje langs de spectaculaire Khone Pha Pheng Watervallen en een boottochtje naar de leefwateren van de Irrawaddy Dolfijn. Hoewel het niet de eerste watervallen zijn die we deze reis tegen komen, waren deze toch weer anders en erg indrukwekkend. Terwijl we langs de oever van de rivier fietsten, ontdekten we telkens weer een nieuwe waterval die met veel geraas naar beneden donderde. Men had ons gewaarschuwd om hier zeker niet te zwemmen… wij dachten, met onze blik op het woeste kolkende water; “Wie hier durft te zwemmen, moet dringend naar Geel gebracht worden, want die is zo zot als een deur!!!” Na een twintig-tal mintuen kwamen we aan bij een klein strandje. Ook daar stond een bordje met “no swimming area”, maar het was zo heet… en er zaten al enkele andere mensen in het water… dus besloten we toch voorzichtig in het water te gaan. Toen Katrien tot aan haar middel in de rivier stond, was er de eerste vijf minuten niets aan de hand, maar toen was de onderstroom plotseling zo fel dat ze amper recht kon blijven! Aha, ze zetten die bordjes hier dan toch niet zomaar ;-) !!!

De Irrawaddy dolfijn is één van de meest fascineerden dieren van de Mekong… en jammer genoeg ook één van de meest bedreigde diersoorten in deze regio!!! In 1970 leefden er nog duizenden van deze dolfijnen in de Mekong (meer bepaald in Zuid Laos en Cambodja), nu zijn er nog maar zo’n vijftig over! De overgebleven dolfijnen ‘wonen’ tussen Don Kon en Cambodja (de Mekong vormt de natuurlijke grens tussen Laos en Cambodja én Laos en Thailand). De grote doodsoorzaak bij de dolfijnenpopulatie is de visvangst. Niet zozeer het vissen met grote netten (dat ook wel slachtoffers maakt onder de dolfijnen), maar wel het vissen met dynamiet en granaten (waarbij de visser niet bepaald kiest wat hij vangt) is de grote boosdoener. Met een klein motorbootje werden we naar een kleine rots in de rivier gebracht; een goed uitkijkpunt over de rivier. Op die manier moeten de boten niet onnodig doorheen de leefwaters van deze prachtige dieren varen. We hadden het geluk om bij zonsondergang enkele van deze zeldzame dolfijnen te spotten. Vlak voor het donker werd vaarden we langzaam terug naar Don Kon, doorheen een sereen landschap van massa’s water, grote rotsblokkenen, scheefgetrokken groene bomen en hoge bergen die rood donker afstaken tegen de rode hemel.

Tot slot nog een mooie quote van een chinees filosoof, met dank aan een medereiziger:

Eens men het konijn heeft, wordt de val overbodig.

Eens men de vis heeft, wordt het net overbodig.

Eens men zijn pad kent, worden woorden overbodig.

                                                                                        (Thanks Sadra)